شماره ٣١: ميوه باغ اميدم داغ حرمان است و بس

ميوه باغ اميدم داغ حرمان است و بس

يار دلسوزي که مي بينم نمکدان است وبس

پشت و روي اين ورق رابارها گرديده ام

عالم از جهان مرکب يک شبستان است و بس

نور شرم از ديده خوبان بازاري مجوي

اين جواهر سرمه در چشم غزالان است و بس

سنگ راياقوت مي سازم به صد خون جگر

روزيم چون آفتاب از چرخ يک نان است و بس

آن که گاهي عقده اي وا مي کند ازکارمن

دربيابان طلب خار مغيلان است و بس

مي کشد هرکس که در قيد لباس آرد مرا

حلقه فتراک من طوق گريبان است وبس

چون نگردم گرد سرتاپاي او چون گردباد؟

پاکداماني که مي بينم بيابان است و بس

دل نيازردن اگر شرط مسلماني بود

مي توان گفتن همين هندو مسلمان است و بس

چشم عبرت باز کن صائب ز شبنم پندگير

حاصل قرب نکويان چشم گريان است وبس