کتابخانه فارسی
/
ديوان صائب
/
غزليات - قسمت هفتم
/
شماره ٢٧٦: سيراب درمحيط شدم ز آبروي خويش
شماره ٢٧٦: سيراب درمحيط شدم ز آبروي خويش
سيراب درمحيط شدم ز آبروي خويش
در پاي خم زدست ندادم سبوي خويش
درحفظ آبرو ز گهر باش سخت تر
کاين آب رفته باز نيايد به جوي خويش
خاک مراد خلق شود آستانه اش
هرکس که بگذرد ز سر آرزوي خويش
از نوبهار عمر وفايي نيافتم
چون گل مگر گلاب کنم رنگ وبوي خويش
ازمهلت زمانه دون در کشاکشم
ترسم مرا سپهر برآرد به خوي خويش
دايم ز گفتگوي حق آزار مي کشم
درمانده ام چون عنبر سارا به بوي خويش
صائب نشان به عالم خويشم نمي دهند
چندان که مي کنم زکسان جستجوي خويش
جستجو در مطالب سایت