شماره ٢٨٨: نريزد اگر آب لطف از جمالش

نريزد اگر آب لطف از جمالش

بسوزد دو عالم ز برق جلالش

مه نو به ناخن زمين مي خراشد

ز شرم دوابروي همچون هلالش

کشيده است سر در گريبان سوزن

دم عيسي از شرم لطف مقالش

ز معموره لامکان گرد خيزد

چو درخانه رم نشيند غزالش

سپندي که ازآتش او گريزد

به صد چشم، مجمر بگريد به حالش