حکايت ديوانه اي که از سرما به ويرانه اي پناه برد و خشتي بر سرش خورد

گفت آن ديوانه تن برهنه

در مياه راه مي شد گرسنه

بود باراني و سرمايي شگرف

تر شد آن سرگشته از باران و برف

نه نهفتي بودش و نه خانه اي

عاقبت مي رفت تا ويرانه اي

چون نهاد از راه در ويرانه گام

بر سرش آمد همي خشتي ز بام

سر شکستش خون روان شد همچو جوي

مرد سوي آسمان برکرد روي

گفت تا کي کوس سلطاني زدن

زين نکوتر خشت نتواني زدن