شماره ١٩: دوش رندي خلوتي خوش خالي از اغيار داشت

دوش رندي خلوتي خوش خالي از اغيار داشت

حورش از فردوس و غلمانش ز جنت عار داشت

شاهدش خوشتر ز غلمان زانکه غلمان در بهشت

ذکر استغفار و آن الحان موسيقار داشت

حورالقدوس والقدوس و آن زيبا سرشت

الصبوح و الصبوح او راد در اسحار داشت

اندر افتادند حالي آندو سيمين تن بهم

کاين شغب بسيار و آن ديگر شبق بسيار داشت

لب همي سودند بر هم آري آن را اين سزد

کاين به لب شنگرف و آن بر پشت لب زنگار داشت

نغمهاي آوخ آوخ خاست زان حورا سرشت

کانچنان دلکش نوايي زخمه مزمار داشت

گفتمش در عين وصل اين ناله و فرياد چيست

گفت ما را جلوه معشوق در اين کار داشت

الغرض با آب غلمان چشمه سار حور را

شيوه جنات تجري تحتهاالانهار داشت