شماره ٤٣: پير مغان جام ميم داد دوش

پير مغان جام ميم داد دوش

از دو جهان بانگ برآمد که نوش

مي روي و از عقبت مي رود

جان و تن و دين و دل و عقل و هوش

رفتي و برخاست فغانم ز دل

آمدي از راه و نشستم خموش

بر من و ياران شب يلدا گذشت

بس که ز زلف تو سخن رفت دوش

آب دو چشمم همه عالم گرفت

و آتش جانم ننشيند ز جوش

کاش بسازند ز خاکم سبو

بو که حريفان بکشندم به دوش

سرد شد از حکمت ناصح دلم

کاتش من بيند و گويد مجوش

تا به جمال تو گشوديم چشم

از سخن خلق ببستيم گوش

ناصح از آن چهره نپوشيم چشم

گر تو تواني نطر از ما بپوش

رعد بنالد ز تجلي برق

از تو کنون جلوه و از ما خروش

پرده دعوي بدرد دست غيب

گر نبود فضل خدا عيب پوش

ناله قاآني اگر بشنود

از جگر سنگ برآيد خروش