شماره ٤٤: چون من کجاست بوالعجبي در بسيط خاک

چون من کجاست بوالعجبي در بسيط خاک

آب حيات بر لب و از تشنگي هلاک

دارم ز پاک دامني اندر محيط وصل

حال کسي که سوخته باشد ز هجر پاک

آن مي که مي دهندم و من در نمي کشم

ريزم اگر به خاک شود مرده نشاء ناک

در دست وصل سوزن تدبير روز و شب

دل ز احتراز کرده نهان جيب چاک چاک

دست هوس دراز نسازم به شاخ وصل

از حسرتم اگر رگ جان بگسلد چو تاک

جامم لبالب از مي وصل است و من خجل

کاب حيات ريخته خواهد شدن به خاک

بر دامنت چو گرد هوس نيست محتشم

گر بر بساط قرب نشيني چو من چه باک