شماره ٤٧٧: پند گوي تو چه ها تا به تو فهمانيده

پند گوي تو چه ها تا به تو فهمانيده

کز منت باز به اين مرتبه رنجانيده

ز آتش سرکش قهرت ز تو رو گردانست

عاشق روي ز شمشير نگردانيده

زان نگه قافله صبر گريزان وز پي

مژه ها تيغ در آن قافله خوابانيده

مژه بيش از مدد ابرويش از دل گذران

تير پران و کمان گوشه نجنبانيده

چه روم بي تو به گشت چمن اي حور که هست

باغ گل در نظرم دوزخ تابانيده

مي کشم پاي ز هنگامه عشقت که فراق

سخت چشم من ازين معرکه ترسانيده

محتشم شمع صفت چند بسوزي مروي

خويش را کس به عبث اين همه سوزانيده