شماره ١٥: اي سوخته ز آتش عشقت جگر مرا

اي سوخته ز آتش عشقت جگر مرا

وي برده درد عشق تو از خود بدر مرا

عشق تو چون قضاي ازل خواهدم بکشت

معلوم شد ز عالم غيب اين قدر مرا

عمرم گذشت و از تو خبر هم نيافتم

يا آنکه نيست در طلب از خود خبر مرا

لب خشگم از هواي تو اي جان و ديده تر

خود نيست در جهان بجز از خشک و تر مرا

روزيکه لشگر غم تو دل بتاختن

نبود بغير عشق پناه دگر مرا

گر صد هزار ناوک محنت ز دست دوست

غير از دل شکسته نباشد سپر مرا

ديوانه ام مرا ز نصيحت چه فايده

ناصح مده ز بهر خدا دردسر مرا

شيريني و حلاوت شعرم غريب نيست

کز شکر لعل تست دهن پر شکر مرا

آه حسين در دلت اي جان اثر نکرد

با آنکه سوخت آتش آه سحر مرا