شماره ٢٦: عشق است آتشي که بيکدم جهان بسوخت

عشق است آتشي که بيکدم جهان بسوخت

در قصر دل فتاد و روان شاه جان بسوخت

گفتي ز عقل در مگذر راه دين سپر

کو عقل و دين که عشق هم اين و همان بسوخت

اي فتنه زمانه و اي فتنه زمين

جانم مسوز ورنه زمين و زمان بسوخت

من خود شناسمت که ز انوار عارضت

يک شعله برفروخت يقين و گمان بسوخت

گفتي نوازمت چو بسازي بسوز عشق

والله در اين اميد توان جاودان بسوخت

عشق تو آتش است و دل بنده سوخته

آتش فتاده سوخته دل را روان بسوخت

جان حسين از غم عشقت بسوخت ليک

هرگز دلت نسوخت که آن ناتوان بسوخت