شماره ٣٢: منم و شورش و غوغا ز غمت تا بقيامت

منم و شورش و غوغا ز غمت تا بقيامت

چو سلام تو شنيدم چه برم راه سلامت

دل من مست بقا کن ز تجليت فنا کن

چو دلم مي نشکيبد چو کليمي بکلامت

چو غمت برد قرارم خبر از طعنه ندارم

چو دل آشفته يارم نه هراسم ز ملامت

ز غم عشق بجوشم چکنم گر نخروشم

قدحي درد بنوشم ببر ايماه تمامت

تو مرا واله خود کن ز ميم مست ابد کن

همه را غرق احد کن نه نشان مان نه علامت

بده اي دوست صبوحي که توام راحت روحي

همه احسان و فتوحي همه فضلي و کرامت

ببر از خويش چنانم که دگر هيچ ندانم

که مرا بند ره آمد خرد و علم و شهامت

بکشم درد و بلايت طلبم جور و جفايت

که کسي راز دل و جان نبود هيچ سلامت

دل خود کرد حسين از همه اغيار مصفا

که در او جز تو کسي را نبود جاي اقامت