شماره ١٣٧: چون تيره گشت روزم بي آن چراغ محفل

چون تيره گشت روزم بي آن چراغ محفل

بگذار تا بسوزم چون شمع ز آتش دل

بي روي نازنينان از جان چسود اي جان

بي وصل همنشينان از زندگي چه حاصل

سازم بداغ دردش زانروي مي نگردد

داغش جدا ز جانم دردش ز سينه زايل

کام دلم زمانه از دست برد بيرون

يارب مباد هرگز کار زمانه حاصل

آن نور هر دو ديده وان راحت دل و جان

از ديده رفت ليکن در دل گزيده منزل

سر قضا چه پرسي زينجاست مست و واله

جان هزار زيرک عقل هزار عاقل

گر وصل دوست جوئي بگذر حسين از خود

ورنه کجا تواني گشتن بدوست واصل