شماره ١٤٦: اي گشته مست عشقت روز الست جانم

اي گشته مست عشقت روز الست جانم

مستي جان بماند روزي که من نمانم

هر ذره اي ز خاکم سرمست عشق باشد

چون ذره ها برآيد از خاک استخوانم

فکر بهشت و دوزخ دارند اهل دانش

من مست عشق جانان فارغ ز اين و آنم

گفتي بغير منگر گر طالب حبيبي

والله که در دو گيتي غير از تو من ندانم

از روي مهرباني اي مه بيا خرامان

تا نقد جان و دل را در پاي تو فشانم

چون هيچکس نشاني با خود نيافت از تو

در جستن نشانت از خويش بي نشانم

اسرار عشق جانان دانم حسين ليکن

چون محرمي ندارم گفتن نميتوانم