شماره ١٥٠: دو ديده بر سر راه اميد ميدارم

دو ديده بر سر راه اميد ميدارم

که کي بود که رسد قاصدي ز دلدارم

کراست زهره که آرد ز يار من خبري

و يا ز من ببرد خدمتي سوي يارم

چگونه نامه نويسم بخدمت تو که من

ز بيم مدعيان دم زدن نمي آرم

ز خون ديده شود روي زرد من گلگون

شب فراق چو از روز وصل ياد آرم

اگر کشند مرا دشمنان بجور و جفا

من آن نيم که دل از مهر دوست بردارم

چه کردم اي صنم بيوفا چه ديدستي

ز من که رفتي و ماندي بزاري زارم