شماره ١٥١: چو قدر دلبر و آداب عشق ما دانيم

چو قدر دلبر و آداب عشق ما دانيم

بيا که روي تو بينيم و جان برافشانيم

جمال صورت جان بر در تو تا ديديم

در آن کمال که صورت نگاشت حيرانيم

وراي حسن ترا دلفريبي و ناز است

که ما بجان و دل اي دوست طالب آنيم

اگر چه سوخته آتش فراق توايم

به يمن وصل تو از هجر داد بستانيم

به تحفه گر ز درت آورد صبا گردي

به خاکپاي تو کو را بديده بنشانيم

هدايتي چو ز کشاف هيچ کشف نگشت

کنون بمکتب عشق تو تخته ميخوانيم

از آنزمان که غلام کمينه تو شديم

حسين وار در اقليم عشق سلطانيم