شماره ٧٧: دگرم بسته آن زلف سيه نتوان داشت

دگرم بسته آن زلف سيه نتوان داشت

آن چنانم که بزنجير نگه نتوان داشت

تاب خيل و سپه زلف و رخي نيست مرا

روز و شب معرکه با خيل و سپه نتوان داشت

تا کي آن چاه ذقن را نگرم با لب خشک؟

اين همه تشنه مرا بر لب چه نتوان داشت

ديده بر بستم و نوميد نشستم، چه کنم؟

بيش ازين ديده باميد بره نتوان داشت

با وجود رخ او ديدن گل کي زيباست؟

پيش خورشيد نظر جانب مه نتوان داشت