شماره ٣٤٠: نميکشيم سر از آستان خانه تو

نميکشيم سر از آستان خانه تو

کجا رويم؟ سر ما و آستانه تو

ترا بهانه چه حاجت براي کشتن من؟

مکن، مکن، که مرا ميکشد بهانه تو

ترحمي بکن، اي پادشاه کشور حسن

که غير ظلم و ستم نيست در زمانه تو

از آن سمند تو برميجهد گه جولان

که رقص ميکند از ذوق تازيانه تو

سفيد گشت مرا استخوان و خوشحالم

بدان اميد که روزي شود نشانه تو

شب از فسانه بروز آورند و اين عجبست

که روز خود بشب آرم من از فسانه تو

هلالي، از غم جانسوز عشق آه مکش

که سوخت جان من از آه عاشقانه تو