شماره ٣٦٧: تا چند بهر کشتن ما جور و کين همه؟

تا چند بهر کشتن ما جور و کين همه؟

ما کشته ميشويم، چه حاجت باين همه؟

رحمي، که از جفاي تو رفتند عاشقان

دل خسته و شکسته و اندوهگين همه

تو قبله مرادي و خوبان ز انفعال

دارند پيش روي تو سر بر زمين همه

يک بار هم بجانب ما بين، ز روي لطف

يکبارگي بسوي رقيبان مبين همه

رخساره برفروز و بگشت چمن خرام

تا خاک ره شوند گل و ياسمين همه

گر بگذري بناز، چو ليلي، بطرف دشت

مجنون شوند مردم صحرانشين همه

چون در رهت هلالي سرگشته خاک شد

کردند ساکنان فلک آفرين همه