شماره ٤١٧: برهت ز رشک ميرم، چو بغير همره آيي

برهت ز رشک ميرم، چو بغير همره آيي

نه تهور تغافل، نه مجال آشنايي

متحيرم که: پيشت چه مجال بود دوشم؟

که نه شکر وصل کردم، نه شکايت جدايي

مه من، هنوز طفلي، بجفا مباش مايل

که طبيعت تو عادت نکند ببي وفايي

طلب وصال کردم ز نظر فگند يارم

چه کنم؟ که خوار گشتم ز مذلت گدايي