شماره ١٨٨: کو عشق کز شمايل عقلم جنون چکد

کو عشق کز شمايل عقلم جنون چکد

از خنده نوش ريزد واز گريه خون چکد

لب تشنگي ز ريشه چشمم کشد برون

آن قطره هاي خون که زريش درون چکد

شيرين ز موم سازم وبخشم بکوهکن

گر اشک گرمم از مژه بر بيستون چکد

دل نيست اينکه در دفشانست وخونچکان

دردي ز درد جوشد وخوني ز خون چکد

خوشدل بدانم ار بچکد خون دل ز چشم

دل خون خويش ميخورد از ديده چون چکد

عرفي نگفتمت مفشان خون دل ز چشم

گر صبر نيک نيست بهل تا برون چکد