شماره ٣٧٣: نيشي گرفته سينه خود ريش ميکنم

نيشي گرفته سينه خود ريش ميکنم

تا هست فرصتم ادب خويش ميکنم

ناياب گوهريست مرادم وگرنه من

در يوزه از توانگر و درويش ميکنم

منصوبه چيده عشق و مرا پيش خوانده است

من هم پياده بعبث پيش ميکنم

بيهوده رفتنم ز فروماندگي بهست

تا خضر نيست رهبري خويش ميکنم

دانم که چيست چاره دردم ز اضطراب

آزار عقل مصلحت انديش ميکنم

عرفي اگر زکاوش دل مانده ام چه باک

ناخن ز کار شد طلب نيش ميکنم