شماره ٤٠٢: از دل غم او دريغ داريم

از دل غم او دريغ داريم

اين مي ز سبو دريغ داريم

تا در سر کوي تو بلغزد

پاي از لب جو دريغ داريم

دزديم ز چاک سينه مرهم

زين رخنه رفو دريغ داريم

خود چيست متاع دين که او را

از روي نکو دريغ داريم

سيراب و معززيم شايد

کاب از سک کو دريغ داريم

تو گل بجهان فشاني و ما

سنگش ز سبو دريغ داريم

عالم همه ريش ابله و ما

يک خنده از و دريغ داريم

عرفي بدما مگو که اسرار

از بيهده گو دريغ داريم