...تا توانی خویش را چون "هیچ" کن...

ساعتی از شبانه روز را برای این تمرین برگزینید که سر و صدا و مزاحمت در خانه تان به طورِ حد اقل باشد. بالش یا متکایی را روی زمین در وسطِ اتاق قرار دهید.  یک شمعِ وارمِر در گوشه ای از اتاق (روی تاقچه یا میز) روشن کنید. اگر روز است پرده ها را بکشید. سپس روی بالش به حالتِ "تاقباز" دراز بکشید. چند نَفَسِ عمیقِ بداهه بکشید. چشمانتان را چند بار باز و بسته کنید. با فشار ببندید و با فشار باز کنید و در هر بار باز و بسته کردن کمی مکث کنید. سپس ناحیه برآمده پایینِ کفِ دست ها را به هم مالیده تا داغ شوند. آنگاه چشم ها را ببندید. ناحیه برآمده پایینِ کفِ دستانتان را به روی تخمِ چشمانتان قرار دهید. تا جایی که می توانید یک دَمِ بلند و عمیق بگیرید، خیلی خیلی آهسته و با توجه به روندِ دَم. به طورِ همزمان، و هماهنگ فشار را بر روی چشم ها تا حدی که آزارتان ندهد زیاد کنید. مدتی تا جایی که می توانید نَفَس را حبس کنید و فشار را روی چشم های بسته نگه دارید و احساس کنید. سپس دستانتان را خیلی خیلی اهسته از روی چشم ها بردارید و به طورِ همزمان هم چشم ها را خیلی خیلی آهسته باز کنید و هوا را خیلی آهسته و با توجه بصورتِ آهسته بیرون دهید. تا جایی که راحت هستید در این وضعیت بمانید و به اطرافتان نگاه کنید. چند بار این تمرین را انجام دهید. موقعِ باز کردنِ آرامِ چشم ها به اولین الگوهای جهانِ به اصطلاح بیرونی" و احساسی که در ذهن ایجاد می کند" توجه کنید. اینها همان فرکانس ها و الگوهای فرکتالیِ "دائماً هست-نیست شونده" هستند که چشم و مغزِ شما شکل، بُعدیَت و انسجامِ فیزیکی بدان ها می بخشد. بدونِ نیاز به اِل اِس دی، ماشروم، گُل(ماریجوانا)، و دی اِم تی، حالش را ببرید و "خیالی" بودنِ جهان را تجربه و احساس کنید. 😊🙏