دو فرشته ، یکی سپید پوش و دیگری با جامه ی بلند و سیاهش بر روی شانه هایم سالیانی بود که جا خوش کرده بودند.
درست به خاطر دارم ؛نه ساله بودم ،مامان برای جشن تکلیف مدرسه برایم یک چادر سفید قشنگ دوخت. بعد به آمنه سپرد ؛او هم دور تا دورش را با نوار توری آراست .چند شکوفه ی صورتی هم روی چادرم دوخته بود .چادر را که سر کردم مامان آن‌چنان ذوق زده شده بود که محکم بغلم کرد در حالی که قربان صدقه ام می رفت رو به بابا کرد و گفت :

– تو رو خدا پرویز نگاش کن!
الهی قربونش بشم!…
بچم شبیه فرشته های آسمونی شده!

دستانم را باز کردم ؛چادرم وقتی که می خندیدم و وسط باغچه چند بار دور خودم می چرخیدم شبیه چتر زیبایی می شد. بابا آن روز نگاهش یك طور خاصی بود ؛می خندید و می گفت :

– خدا بیامرزه ننمو…دخترم وقتی چادر نماز سرش می کنه خیلی شبیه ننم می شه.

آمنه در حالی که منقل و اسفند دستش بود آمد و یک مشت اسفند وسط آتش ریخت . اسفندها ترق وتروقی کردند .یک رگه دود غلیظ را با فوتش به سمتم روانه کرد .مامان آمد دستم را گرفت و روی پله نشستیم .دست هایش را روی شانه ام گذاشت و گفت:

– دخترم تو دیگه تکلیف شدی. از این به بعد دوتا فرشته تا ابد با تو هستن.
اولی که سفید پوشه و روی شونه ی راستت جا داره. وظیفه ی اون فرشته اینه که کارهای خوب تو رو ببینه و ثبت کنه.
دومین فرشته سیاه پوشیده و روی شونه ی سمت چپته. اونم وظیفه داره کارهای بد تو رو یاد داشت کنه.
‌ از این به بعد باید مراقب باشی تا روزی که….

نگداشتم حرفش تمام شود ،دستم را روی شانه ی سمت چپم گذاشتم و وحشت زده گفتم:

– بگو بره مامان ،بگو بره!
من اون فرشته ی سیاه پوش رو نمی خوام…دوستش ندارم!

امروز دوباره دیدمش!
بعد از گذشت آن همه سال هنوز از او می ترسیدم.
در نزدیکترین حد فاصل خودم گرمی نفس هايش را کنار گوشم حس کردم. بدون اینکه باز گردم ونگاهش کنم حتی برق چشم هایش را نیز می دیدم!
داشت می خندید…
فاتحانه می خندید!
دانستم فرشته ی سیاهپوش بر دوش چپ سوارم، از دیشب تا حالا کلی کاسب بوده!…
با دروغی که به سرو گفته بودم،با پنهان کردن آنچه که حق او بود مسلما بار گناه و عذاب خودم رابیشتر کرده بودم؛ آنقدر که حتی قدرت رویارویی با او را نداشتم. احساس می کردم دلم برایش یک ذره شده ولی از رویارویی با او به شدت می هراسیدم.
یاد حرف آمنه افتادم.خودش گفته بود:

“یکی دو روز بیشتر طول نمی کشه خیلی زود میام می برمت ”

بر دلم امید می دادم

“امشب حتما میان دنبالم.
مامان مگه بیشتر از این طاقت میاره؟!
میاد و كلي نازمو‌ می کشه.
امشب دیگه ‌میاد منو با خودش می بره”

آهی کشیدم و با خودم گفتم:

– مگه مامانم یادش رفته اکبر چه نامردیه؟!
مگه اشک های خاله مهنازو ندیده بود وقتی گریه می کرد و می گفت به خدا اکبر یه حیوونه؟!
پس چرا مامانم راضی شد؟
چرا ندونست که داره با دست خودش منو توي قفس شیر می فرسته؟

خورشید دیگر تا وسط آسمان‌پیش روی کرده بود. با انوار طلایی و نیمه گرمش که بر جانم می افشاند بر وجودم گرمی و آرامش می بخشید و در آن گرمای شور انگیز، آن آرامش موقت، جای سرو عجب خالی بود!
یاد حرف های دیشبش افتادم. از یاد آوری تک تک جملاتی را که دیشب بینمان رد وبدل شده بود یک بار دیگر دلم لرزید و لبم را گاز گرفتم؛ دستم را روی صورتم گذاشته و از شرم یاد آوری آن ها مثل دیوانه ها سرم را تکان دادم. بعد بلند شدم، دنبال یک مسیر تازه بودم ،مسیری که مرا از نقطه ای که در آن بودم بردارد و به امن ترین گوشه ی دنیا وصل کند.
راه افتادم.بی هدف می رفتم که سرو زنگ زد.قبل از اینکه جوابش را بدهم کمی تامل کردم .داشتم فکر می کردم به دروغ دیگری که باید می ساختم و ماهرانه می پرداختمش!…
فکر کردم ،آن روز قدرت رویارویی با او را نداشتم.باید فرار می کردم و از او دور می شدم.آنقدر دور که هرگز مجبور نشوم حقایق را از او کتمان کنم…
که می دانستم اگر چشمانش را ببینم دیگر هیچ قدرت زمینی و فرازمینی هم قادر نخواهند بود که مانع از ابراز حقیقت شوند.
دست بردار نبود ،چند مرتبه پی در پی زنگ زد، تا جایی که بالاخره مجبور به پاسخ گویی شدم.
تا تماس بر قرار شد قبل از سلام گفت:

– آماده باش ، عاشق دیوونه ات می خواد بیاد بدزدتت.

خندیدم وگفتم:

– عاشق دیوونه ام اول یاد بگیره سلام بده!

– سلام مال وقتیه که دزدیده باشمت ، فعلا آماده باش. دیگه طاقت ندارم می خوام بدزدمت!

– آماده نیستم سرو ، دیر گفتی!…
یعنی امروز اصلا خونه نیستم…
آمادگی دزدیده شدنم ندارم…
می شه بذاري واسه ی بعد؟!..

نگران شد.آهنگ کلامش دوباره جدی و شبیه سرو رسمی و بد اخلاق خودم شد.
با نگرانی پرسید:

– ماهی خونه نیستی ؟

– نه عزیزم راستش مستانه یه کم مریضه ، مامانشم سر کاره اونو به من سپرده باید مراقبش باشم.
کل روز رو باید بشینم توي خونه ازش پرستاری کنم.
قول دادم!
به مامانش قول دادم مراقبش باشم.

عزیزم کمی ناراحت شد و گفت:

– طفلی بچه!
ناراحت شدم…
حالا کمکی از من بر میاد اگه لازمه بیام….. راستی تو الان کجایی ؟

– نه‌ نه سرو از لطفت ممنونم….
راستش اومده بودم از داروخانه یه دارو بگیرم.بچه دیشب تا حالا یه جوری سرفه می کنه آدم دلش ریش می شه !
الانم دیگه دارم بر می گردم خونه .
به خدا دلم واست یه ذره شده سرو ،ای کاش می شد ببینمت!
اما چه می شه کرد…
فعلا اوضاع اینجوریه دیگه!

– نه عزیزم خودتو ناراحت نکن.
فعلا به بچه برس اون مهم تره…
فقط…

– فقط چی؟

– شب وقتی خوابش برد بازم با هم حرف بزنیم ؟

– حرف می زنیم ، حرف می زنیم بهت قول می دم.
یه وقت نگیری بخوابی ها!
بیدار باش.منتظرم باش بهت زنگ می زنم.

– پس منتطرت می مونم ماهی .

سکوت کرد؛ لحظه ای بعد دوباره سکوتش را شکست وگفت:

– خداحافظ ماهی.
به خدا خیلی دوستت دارم .

بلافاصله قطع کرد. هنوز صدایش در گوشم بود. گوشی را نزدیک لبم بردم ؛چرا گوشی را می بوسیدم!
نمی دانم!…
احساس سنگینی روی شانه ی سمت چپ آزارم‌ می داد.انگار هر لحظه که می گذشت بار گناهانم سنگین تر می شد.
زیر لب گفتم:

– خدایا منو ببخش!
سرو منو ببخش!

گربه ی زرد و لاغری حدود چند ساعت است که میهمانم شده است. تنهایی میان پارک را در حالی طی می کنم که تک وتنها روی نیمکت چوبی نشسته ساندویچی را که اصلا میلي برای خوردنش نیست را تکه تکه کرده و به میهمان ناخوانده ام می بخشم. وقتی که تنها باشی ،حتی یک گربه ی چرک و زشت خیابانی هم می تواند خاصیت این را داشته باشد که یک مرتبه کل زندگی ات را دگرگون کند.
امروز این گربه چه یار وهمدم خوبی برای دقایق تنهایی هام شده بود!
وقتی که خوب خورد و سیر شد آمد و کنار پاهایم‌نشست.دماغ سیاه وکوچکش را روی نوک‌کفشم می مالید ؛بعد شروع کرد دور پاهایم چرخیدن…
اگر متلک های چندش آور پسرکی که مرتبا در آن حوالی پرسه می زد نبود شاید تا ساعت ها، حتی تا زمان بازگشت خاله مهناز همان جا با گربه ی زشتِ لاغر و زردم عشق بازی می کردم.
بیشتر از آن تاب نیاوردم، گربه را ترک‌کرده و به سرعت وارد خیابان شدم. وارد فروشگاهی شدم و کمی خوراكي براي ساعت های تنهایی آخر شبم با مستانه خریدم.کیسه ی خرید هایم را برداشتم و نگاهی به ساعت انداختم. کم کم به زمان باز گشتن خاله نزدیک می شد.
از همان راهی که آمده بودم با پای پیاده به سمت خانه راه افتادم. هر چه نزدیک تر می شدم موج نگرانی ها و وحشت از اکبر آقا در وجودم بیداد می کرد.
هرگز دلم نمی خواست که آنجا باشم، اما چاره اي نبود، جز آنجا جای دیگری نداشتم!
سهیلا گفته بود:

” به محض اینکه اومدم میام می برمت پیش خودم. ”

پاهایم به شدت درد می کرد و سوزش شدیدی در معده ام احساس می کردم. وقتی رسیدم و ماشین خاله را دیدم خوشحال شدم و اندکی از میزان استرس هایم کاسته شد.
زنگ را نواختم و لحظه ای بعد در میان اتاق مستانه بودم.
خودم را گوشه تخت کوچکش مچاله کرده و پاهای ورم کرده ام را می مالیدم. مستانه شادمان از سر وکولم بالا می رفت و شکلات چوبی که دستش بود را به زور داخل دهانم می کرد و اصرار داشت بخورم.
خسته بودم و به خوابی که نمی دانستم تا صبح فردا میهمان چشمانم خواهد بود یا نه فکر می کردم.خاله مهناز طبق معمول همیشه در آشپزخانه مشغول بود.
ساعتی بعد اکبر آقا هم آمد و غم دنیا بود که با خودش آورده بود!
به بهانه ی اینکه مستانه را از آغوشم بگیرد جلو آمده بود وقتی او را از آغوشم جدا می کرد بی شرمانه دستانش با بدنم تماس پیدا کرد…لبخند کریه و منفوری زد.
خیلی زود از او فاصله گرفتم و به بهانه ی کمک کردن به خاله وارد آشپز خانه شدم‌.‌ خاله داشت کتلت درست می کرد. کنارش رفتم .خودش بیشتر از کتلت های داخل ماهی تابه بوی کتلت می داد!
یک دانه از کتلت های سرخ شده را برداشت و دستم داد. اصرار کرد بخورم ، خوردم.
یاد کتلت های مامانم افتادم و بغض غریبی راه گلویم را احاطه کرد.خاله نگاهم کرد، انگار دردم را می دانست که با صدای نسبتا آرامی، طوری که اکبر آقا نشنود گفت:

– خاله دلت برا مامانت تنگ شده ؟

آهی کشیدم و گفتم:

– خیلی خاله ، به خدا خیلی!
ولی حیف مامانم هیچ وقت اینو نمی فهمه… اینو باور نمی کنه چون که هنوزم که هنوزه عشقی که به بابام داره انقدر زیاده که ‌حتی بچه ی خودشم نمی بینه!
باور می کنی خاله؟!
مامانم هنوزم که هنوزه به مُرده ی عشقش هم حساسه!
بعد از بیست و خورده ای سال به زنی که تو گذشته ی مردش بوده و سال هاست دیگه مرده و وجود نداره حسادت می کنه!

خنده اش گرفت وگفت:

– خدا بگم‌ چیکارت نکنه دختر، خوب مامانت اینجوریه دیگه!
ولی بهی مهربونه،بهت قول می دم خیلی زود یادش می ره که دختر یکی یک دونش چه جوری عاشق پسر هووش شده.

سرخ شدم و با خجالت گفتم:

– میدونی خاله؟
پس بهت گفته؟!

دوباره خندید وگفت:

– آره بهم گفت .
اما قبل از اونی که اون بهم ،بگه خودت بهم گفته بودی!
چشم هات بهم گفته بودن!
زیادم سخت نیست…وقتی تو چشای یه دختر عاشق نگاه کنی، اونوقت خیلی راحت می شنوی که چشاش فریاد می؛زنن من عاشقم… آهای اهالی شهر ماهی عاشق شده!

خنده ام گرفت.دستم را روی دهانش گذاشتم و ملتمسانه گفتم:

– خاله هیس تورو خدا!
الان اکبر آقا می شنوه…

دوباره خندیدیم آن شب کمی زودتر از شب قبل شام خوردیم. بعد اکبر آقا بلند شد و چند فیلم ایرانی قدیمی را از آرشیو عهد بوقش در آورد و در آن حال گفت:

– یالله انتخاب کن دختر ، بهروز، فردین ، ناصر، ایرج…..

ایرج قادری را دوست داشتم. شبیه بابا بود. عجیب من را یاد بابا می انداخت!
موهای صاف و بلندش…
قد بلند و سبیل های مردانه اش…
حتی حالت چشم ها و لوطی بازی و حرف زدنش …
آن شب دلم می خواست ایرج را داشته باشم. ایرج را به بهانه ی بابايم می خواستم .گفتم:

– ایرج.

خندید در حالی که یک فیلم را از میان سایر فیلم ها جدا می کرد گفت:

– اینهاش ، پیداش کردم ، خودشه کوچه مردها…

فیلم را گذاشت.خاله بیشتر از ده ها بار خمیازه می کشید.مستانه آرام و قرار نداشت .خسته بودم و به شدت خوابم می آمد،خدا خدا ‌می کردم هر چه زودتر فیلم تمام شود. نگاه کردم و دیدم اکبر آقا در حالی که بیشتر از یک کیلو تخمه آفتاب گردان را خورده و پوستش را به هر طرف پخش کرده بود، حالا دیگر بیشتر از نصف انگشتش را درون سوراخ بینی کرده و با چنان تلاشي انگشتش را در میان حفره ی گشاد بینی اش می چرخاند و در آن حال چشمانش را خمار کرده و حتی لحظه ای را برای دید زدن از دست نمیداد، کم مانده بود بالا بیاورم!
از اینکه آن طور در تیررس آن نگاه های شیطانی و منزجر کننده بودم رنج می بردم.خاله مهناز همانطور که دستش را روی میز و زیر چانه اش گذاشته بود داشت چرت می زد. گهگاهی هم که فیلم به جاهای حساسش می رسید یک تکانی می خورد و چشمانش را باز می کرد و دوباره می بست. ناگهان اکبر آقا از جا بلند شد و درون آشپزخانه شد،دقایقی بعد با چند لیوان شکلات داغ آمد بوی شکلات که در فضا پیچید، خاله مهناز یک باره چشمانش را گشود ،نگاهی به لیوان ها کرد وگفت:

– ایییی خدا خیرت بده اکبر نمی دونی چقدر هوس کرده بودم.

اکبر آقا به سرعت بلند شد. یک لیوان را در مقابل خودش گذاشت و یکی دیگر از لیوان ها را برداشت و دست خاله داد.
لیوان سوم را به دستم داد و مرتب اصرار می کرد بخورم. یاد انگشتانش که تا همین چند دقیقه ی پیش در بینی اش بود افتادم و حالم بد شد. به شدت امتناع کردم که خاله با اصرار گفت:

– بخور خاله جون می چسبه.
اکبر زحمت کشیده، به خدا نخوری ناراحت میشه ها!

لیوان را برداشتم وگفتم:

-پس اگه اجازه بدید من برم بخوابم آخه خیلی خوابم میاد. اینم تو اتاقم می خورم.

مستانه فریاد کشید :

– منم می خوام…منم می خوام…

خاله گفت:

– شبه.
باشه فردا بخور امشب زیاده روی کردی ممکنه خدایی نکرده جاتو خیس کنی .

در حالی که قهر کرده بود دنبالم راه افتاد و گفت:

– پس من می خوام پیش ماهی جونم بخوابم.

کسی حریفش نبود.دستش را گرفتم و به اتفاق خداحافظی کرده و وارد اتاق خواب شدیم.

لیوان را روی میز گذاشتم و مشغول پوشیدن لباس راحتی ام بودم که متوجه شدم هیچ صدایی از سمت مستانه به گوش نمی رسد؛ نگران شدم ،سرم را که از میان یقه ی پیراهنم بیرون آوردم سريع نگاهی به او انداختم.
وروجک بی صدا یک گوشه نشسته بود لیوان شکلات داغ را برداشته وهمه ی آن را تا انتها خورده بود!
با نگرانی گفتم:

– مستانه چیکار کردی؟
مگه مامانت نگفت اجازه نداری شب مایعات بخوری؟

یک مرتبه یک دنیا عذاب و نگرانی را درون چشمان معصومش دیدم. انگار که دست به کار خلافی زده باشد دچار ترس شده، لب هایش را جمع کرده و ملتمسانه در حالی که بغض کرده بود گفت:

– خاله غلط کردم!
شیطون گولم زد… به مامانم نگو قول می دم دیگه از این کارا نکنم.

دلم برایش ضعف رفت ،طاقت نیاوردم و محکم بغلش کردم. بعد از اینکه چند بوسه ی محکم از لپ های گوشت آلودش برداشتم گفتم:

-باشه خاله این بار می بخشمت به مامانتم نمی گم، اما پاشو زود برو جیشتو کن تا یه وقت وقتی خوابی سیل نیاد!

طفلی آنقدر خوشحال شده بود که بدون معطلی بلند شد و به سمت دستشویی رفت. خاله برای آخرین بار به اتاق آمد و بعد از شب بخیر گویی در حالی که مست خواب بود تلو تلو خوران به اتاقش رفت.
در میان اتاق بودم که صدایش را شنیدم؛ آهسته و عصبانی به اکبر می گفت:

– یه امشبم دندون سر جیگرت مي ذاشتي… اگه اون کوفتی رو نمی خوردی نمی مردی که!

اکبر آقا جواب داد:

– جون مهناز یکی دو پیک بیشتر نمی زنم. تو برو بگیر بخواب منم‌ زود میام.

احساس دلشوره ی عجیبی داشتم.مستانه در آغوشم زودتر از دیشب به خواب رفته بود .آخرین نگاهم را روانه ی دری که قفل کرده و میزی که دوباره تا جلوی در پیش کشیده بودم کردم و اندکی دلم قرص شد. در فضای نیمه تاریک اتاق یک بار دیگر نگاهی به صفحه ی گوشی انداختم ،پیام سرو بی اختیار دل وچشمانم را بی تاب می کرد؛ حریصانه چند بار متن پیامش را مرور کردم، نوشته بود:

– امشب دیگه بی تاب بی تابم…
اگه پاهامو بگیری تا نتونم بیام با دست هام پرواز می کنم و میام کنارت!
اگه دست هامم بگیری،مثل مار می خزم و میام پیشت!
به خدا بد دلتنگتم‌ ماهی…بد!

با خواندن پیامش دچار دلشوره شدم و برای جلوگیری از حركت احتمالی اش فورا به او زنگ زدم.
جوابم را داد ،صدایش شبیه طفلی غریب و دردمند شده بود.

– دیگه طاقت ندارم ماهی بیا امشب یه بار دیگه بچگی کنیم!
می خوام ببینمت، اصلا عشقمی می خوام بدزدمت!

سعی کردم آرامش کنم،برای اینکه یک بار دیگر هوس آمدن به عمارت به سرش نزند گفتم:

– امشب نه ، امشب کلی مهمون داریم عمارت پره آدمه !
تازه آمنه هم امشب توي اتاق من خوابیده… من امشب حتی نمی تونم باهات حرف بزنم!

چشمم به سایه ی پاهایی که دوباره پشت در بودند افتاد،سیاهی سایه ی پاهای آن مرد به شدت مرا می ترساند.بی اختیار جیغ کوتاهی کشیدم…دستم روی دهانم بو وچشمانم از شدت ترس از حدقه بیرون زده بود که با نگرانی پرسید :

– چی شد ماهی ؟ اتفاقی افتاده؟!

سایه ی پاها یک مرتبه غیب شد.کمی احساس راحتی کردم، نفسم آزاد شد و گفتم:

– نه نه سوسک بود…فقط یه سوسک کوچولو.

پرسید:

– ماهی مطمئنی حالت خوبه؟
آخه تو امشب یه طور دیگه ای شدی!

– نه بابا ، من خوب خوبم!
مثلا چطوری شدم؟!
آهان!…چونکه آمنه اینجا خوابیده اینطوریه…
الانم بهتره قطع کنم سرو می ترسم بیدار شه!

– نه ماهی تو رو خدا قطع نکن بذار لااقل صداتو داشته باشم!

– نه نمی تونم…
به خدا فردا میام پیشت، قول می دم.
صبح اول وقت تا چشاتو باز کنی منو می بینی.

– پس بهم قول بده.

– قول می دم سرو ؛به جون تو قول می دم.

– حالام‌ منو ببوس اونقدر محکم که فشارشو حس کنم!
بعد دوباره بگو دوستت دارم بذار….‌‌‌..

نگذاشتم حرفش تمام شود ،دوباره چشمانم روی سایه ی پاهایی که مدام پشت در اتاق در حرکت بودند خیره مانده بود.فقط گفتم:

– می بوسمت سرو…
می بوسمت…
دوستت دارم عشقم دوستت دارم!
خداحافظ سرو…خداحافظ.

تماس را قطع کردم و بعد بلافاصله گوشی را خاموش کردم در آن حال وحشت زده گوشی را روی قلبم گذاشته و می فشردمش و می گفتم:

– منو ببخش سرو…
منو ببخش!

چند لحظه ای بود که سایه همانطور پشت در میخکوب شده و دیگر حرکتی نداشت… صدای نفس های عمیقی از پشت در به گوشم می رسید و سپس حرکت دستگیره ی در را دیدم وحشت زده چند بار با صدای بلند گفتم:

– خاله، خاله شمائید؟؟….
شما پشت درید؟

می خواستم تا به واسطه ی صدای بلندم خاله مهناز را متوجه کنم که صدای اکبر آقا را از پشت در شنیدم…

انگار لب هایش را به در چسبانده بود و با صدایی آهسته که آثار رخوت و مستی به وضوح در آن نمایان بود می گفت:

– هییسسسس دختر بیخود سرو صدا نکن!
خاله مهنازت مثل خرس به یه خواب عمیق فرو رفته حالا حالا ها هم قرار نیست بیدار شه!
تاثیر داروئیه که خورده البته تو هم الان باید مثل اون بیهوش می شدی نمی دونم چرا هنوز بیداری و پاي تلفن!
یه خورده از اون احساسات قشنگتو که دوشبه داری مفت مفت خرج اون الدنگ می کنی رو صرف عمو اکبرت کن!…
آخخخخخخ دختر دخت…
دیوونم کردی دو شبه!
بیا این درو باز کن…

دو دستی محکم دهانم را گرفته و می لرزیدم.
وحشت زده به سمت مستانه پریدم؛ با چند تکان ‌محکم می خواستم از خواب بیدارش کنم که دستم در میان گرمایی از رطوبتی که در بسترش جاری شده بود فرو رفت…
وای خدای…من مستانه خودش را خیس کرده بود!
یک بار دیگر محکم تکانش دادم که یکباره در حالت نیمه بیهوشی شروع به بالا آوردن کرد.
وحشت زده فریاد زدم:

-مستانه!
مستانه!!

طفلك یخ بود! دانستم چیزی مصرف کرده. چشمم به لیوان خالی شکلاتی که اکبر آقا برای من تهیه کرده و قسمت مستانه ی بینوا شده بود افتاد. وحشت زده گفتم:

– مستانه به خدا حالش بده داره میمیره!!

با صدای چندش آوری در حالی که دستگیره را محکم تکان‌می داد، گویی داشت آن را از جایش می کند گفت:

– این اکبر بیچاره است که داره می میره! یالله دختر بیا این درو باز کن قول می دم بدت نیاد.زیاد اذیتت نمی کنم!

فریاد کشیدم:

– خفه شو…گمشو!
به خدا الان داد می کشم آبروتو می برم!

با صدای بلند تری شروع به فریاد کردم:

– خاله ، خاله!

کمی خشن شد و گفت:

– اگه همین الان صداتو قطع نکنی می رم نفت می ریزم رو خاله ات آتیشش می زنم!!

– غلط کردی!
به خدا الان زنگ میزنم ۱۱۰ هر چی پلیسه تو تهرون می کشونم‌ اینجا.

قبل ازاینکه جوابم را بدهد بوی تندی به مشامم خورد…
کمی دقیق شدم و عمیق بو کشیدم.
بوی نفت بود!!
بعد از آن ردی روان از نفتی را که از زیر در جاری و تا وسط اتاق پیش روی می کرد را دیدم.وحشت زده نالیدم و التماس کردم و گفتم:

– تو رو خدا اکبر آقا به بچه ی خودت رحم کن‌!
به خدا بچه داره می میره بسکه بالا آورده…

کمی لحنش را جدی کرد وگفت:

– می بینی با کسی شوخی ندارم. فقط کافیه صدای آژیر پلیس رو بشنوم یا ببینم کس دیگه ای رو اینجا کشوندی به کسی رحم ‌نمی کنم.فقط یه کبریت می کشم و خلاص!

سرم را میان دستان لرزانم گرفته و می فشردم…
یک گوشه مچاله…
از یک سو از دیدن بدن بی جان مستانه و از سویی از عجز و ناتوانی خودم رنج می بردم…
هیچ گونه ناله و التماسی در دل سیاهش راه نمی برد جز اینکه حریص تر و وحشیانه تر از قبل دلشت دستگیره را به قصد کندن از جا در می آورد.
مستاصل و ناامید نمی دانستم چه کنم…
از چه کسی می توانستم کمک بخواهم؟
نمی دانم به خاطر دروغ هایی بود که به سرو گفته بودم یا به دلیل حس بی اعتمادی به جسم بیمارش بود…
سهیلا هم که اصلا تهران نبود!
خدایا در دل این نیمه شب هولناک چه کسی را داشتم؟!
چه کسی بود که‌ می توانست دست های محتاجم را بگیرد؟!
از چه کسی می توانستم طلب یاری کنم؟!
نا خواسته در میان سیلی از اندوه و ناامیدی که ویرانم می کردند ،در مقابل هجوم وحشیانه ی مردی مست، نمی دانم چه طور شد که نوری در قلبم تابید…
چرا بعد از این همه مدت بهادر تنها کسی بود که احساس کردم می توانم به او تکیه کنم؟!
چرا صدایش مدام در گوشم طنین می انداخت وقتی گفته بود:

“یه بار دیگه بهم اعتماد کن…
منتطرتم ماهی. ”

بدون فکر و بدون اراده گوشی را برداشتم و با دستانی که به شدت می لرزید و در میان صدای ضربه هایی که بر در بسته نواخته می شد شماره ی بهادر را گرفتم.
نمی دانم با دیدن شماره ی من دچار چه حالتی شده بود که‌مثل دیوانه های جنون زده فوری گوشی را برداشت.
صدایش در وجودم جاری شد، انگار یک لحظه فراموش کرده بودم که او دیگر مرد من نیست!…
فقط در میان سیلابی از اشک نالیدم وگفتم:

– بهادر ، بهادر…

مثل دیوانه ها فریاد کشید:

– تو چته ماهی ، چی شده ماهی؟؟

هق هق کنان گفتم:

– بیا منو از اینجا ببر بهادر!
من میترسم…کمکم کن!!

اکبر از پشت در فریاد کشید:

– با کی حرف می زنی؟
باز کن این درو تا نشکوندمش!

بهادر با شنیدن صدای مردی بیگانه آنقدر جنون‌زده شده بود که مثل دیوانه ها فریاد کشید:

– اون‌مرد کیه ماهی؟؟
تو رو خدا بهم بگو تو‌کجایی؟!

– خونه ی خاله‌ مهنازم، توی اتاقم…
در قفله…
اکبر آقا می خواد به زور وارد اتاق بشه! کمکم‌ کن‌ بهادر تو روخدا بیا منو با خودت ببر…
من می ترسم بهادر!
می ترسم!

در حالی که خودش نا آرام تر از من بود ولی سعی می کرد آرامم کند. با مهربانی گفت:

– باشه باشه…
عزیزم اصلا نترس اون در رو هم باز نکن!
گوشی رو هم‌قطع نکن ماهی…
ارتباطتو با من قطع نکن…
دارم میام…
عزیزم نترس… اصلا نترس!

به سرعت راه افتاد.به خاطر اینکه اکبر آقا متوجه ی تماسم با خارج ‌نشده باشد دیگر کمتر حرف می زدم؛ او هم‌بیشتر به در فشار می آورد.
ناله و تهدید اثری نداشت …
ناگزیر از راه دیگری وارد شدم بلند شدم رفتم پشت در از همانجا سعی کردم کمی آرامش کنم…
به علت مستی زیاد مغزش درست کار نمی کرد؛ گفتم:

– اکبر آقا، عمو اکبر…
ببین آخه اینطور می کنی من می ترسم!

مردک هرزه لذت می برد و می گفت:

– نترس ، نترس!
بهت قول می دم اذیتت نکنم.فقط می خوام ‌باهات حرف بزنم و یه کم با هم خوش بگذرونیم!
دو شبه دل این اکبر بیچاره رو زدی پاک پوکوندی!

صدای بهادر را از داخل گوشی که به گوشم‌ چسبانده بودم می شنیدم که فریاد کشید:

– باهاش حرف نزن!
ماهی با اون آشغال حرف نزن!

چاره ای نبود؛ تا رسیدن بهادر باید یک‌طور سرش را گرم‌ می کردم.
چه خوب بود که بهادر خانه ی خاله مهناز را خوب بلد بود.
یادم آمد پارسال عید قربان که همراه بهادر گوشت قربانی برای خاله آورده بودیم بهادر آنجا را خوب می شناخت.

این بار صدایش شبیه ناله های چندش آوری شده بود…
در حالی که کاملا به در بسته چسبیده و صداها و الفاظ زشت و منزجر کننده ای را از خود خارج می کرد یک‌بار دیگر به سمت پنجره رفتم و به تاریکی مطلق خیابان نگاه کردم. اشکم سرازیر شد و گفتم:

– بهادر…
بهادر کجایی؟!

دوباره یک‌نگاه به مستانه انداختم. طفلی در دریایی از ادرار واستفراغ غوطه می زد!
دلم برایش می سوخت.
یادم آمد خاله مهناز بیچاره به خاطر اینکه دوازده سال صاحب بچه نشده بود چقدر غصه خورد…
مرارت و سختی و عذاب کشیده بود تا بالاخره بعد از دوازده سال عاقبت خدا مستانه را به آنها ارزانی کرده بود.
حیف از مستانه!
حیف از موجودی که پدرش اکبر بود!
ناگهان نوری در تاریکی شب درخشیدن گرفت…نوری که بر قلب وحشت زده ام شوقی از امید می بخشید.
نور اتومبیل بهادر بود!
به سرعت پنجره را گشودم و بیشتر دقت کردم‌، اشتباه نکرده بودم…خودش بود!
به سرعت ماشین را همان جا وسط کوچه رها کرد. بی صدا دست هایم را در هوا تکان‌ می دادم.
خیلی زود مرا دید و فورا و به چالاکی از روی تیر چراغ برق بالا رفت.
خودش را به بالای دیوار رساند و از آنجا داخل حیاط پرید.
در آن فاصله فقط فرصت کردم شالم را روی سرم انداخته و ساکم را که گوشه ی اتاق بود را برداشته و موبایلم را درون ساکم بیاندازم.
برای آخرین بار در حالی که به شدت می گریستم صورت مستانه را بوسیدم. همانطور پشت در ایستاده وگوشم را تیز کردم. اکبر آقا که هر لحظه مست تر و دیوانه تر می شد با الفاظ رکیک تری شروع به بد مستی کرده بود. که ناگهان با صدای مهیب فرو پاشیدن شی اي قلبم فرو ریخت و پس از آن صدای بهادر و نزاع وگلاویز شدنش با اکبر را شنیدم. به سرعت میز را از پشت در برداشته و آن را پرت کردم و در را گشودم.
اکبر آقا و بهادر درگیر شده بودند که ناگهان اکبر شیشه ی مشروبی را که روی میز بود را برداشت محکم به میز کوبید… بطری خرد شد و قسمت بالایی بطری که در میان مشتش بسيار تیز وبرنده بود را به سمت بهادر گرفت و به او حمله ور شد!
اما آنقدر مست بود که با یک ضربه ی مشت بهادر نقش زمین شد و فقط قسمتی از دست بهادر بر اثر تماس با تیزی شیشه خراش برداشته وخون از آن قسمت جاری شد.
ترسیدم…خواستم فریاد برنم که به سرعت کنارم‌ آمد،طوری رفتار کرد که‌ مطمئن باشم حالش خوب است و اتفاقی نيفتاده است .اکبر آقا گوشه ای نقش بر زمین شده و از حال رفته بود.
بهادر دستم را گرفت در حالی که بازویش را دورم حلقه می کرد من را به سرعت از آنجا خارج کرد.
در حالی که وحشت زده می گریستم گفتم:

– دستت ، دستت داره خون میاد!

انگار هرگز متوجه ی رفتارش نبود… پیشانیم را بوسید وگفت:

– من خوبم ماهی ، خوبم!
نیگاه کن فقط یه خراش سطحیه…
تو خوب باش.
نترس…من پیشتم… از هیچی نترس. ببین!تموم شد!

با گریه گفتم:

– مستانه…خاله مهنازم…
اون مردک داشت اونارو می کشت!
نکنه مرده باشن؟!
نکنه اکبر آقارو کشته باشی؟!

در حالی که در ماشین را باز می کرد گفت:

– نگران نشو ، اون سگ هفت تا جوون داره طوریش نمی شه.

بعد گوشی اش را برداشت و بلافاصله شماره ی اورژانس و سپس پلیس را هم زمان گرفت و آدرس دقیق محل را داد.
در خانه کاملا باز بود.نگاهی به دستش کردم؛ قطرات خون از دستش می چکید.دلم برایش به درد آمد و در حالی که به تلخی می گریستم قسمت رویی لباسم را در آوردم و دور دستانش پیچیدم،اوهم بلافاصله سویی شرتش را در آورد و روی دوشم انداخت. دقایقی بعد اورژانس و ماشین پلیس هم زمان رسیدند .
در باز بود و بلافاصله داخل شدند.
بهادر با لبخند نگاهم كرد.

– خوب دیگه خیالت راحت باشه به خیر گذشت.
دیگه هیچ‌ اتفاق بدی نمی افته.

و بعد به سرعت ماشین را روشن کرده و به راه افتاد.

بدون اینکه بپرسد مقصد کجاست و کجا باید برویم به سمت باغچه همايون راه افتاد. از وقتی سوار ماشینش شده بودم بی اختیار می گریستم. یادآوری لحظات سخت و جانکاهی که بر من بيچاره گذشته بود نه تنها در آن چند ساعت، که در آن روزها به شدت آزارم می داد. ناخواسته بازگشته بودم به روزهایی که بی دغدغه، درست شبیه همین لحظه که در کنار او بدون خیال ، بدون ترس از فرداهایی که هرگز نمی دانستم چه بودند و چگونه آمده بودند و می رفتند دستم در میان دستش بود و در التهاب موسیقی عاشقانه ای که بهترین لحظات زندگیمان را احساسی می کرد گم می شدم ؛بهادر حرف می زد و من سرا پا جان بودم فقط برای گوش دادن برای شنیدن عاشقانه هایی که از دهانش بر می خاست و تا عمق قلبم رسوخ می کرد. گاهی یک‌ مرتبه هر دو شروع به خواندن می کردیم ، آنقدر دیوانگی می کردیم که شاید اگر با فحش و ناسزای راننده عصبی ماشين كناري به خود نمی آمدیم همانطور دیوانه وار تا آخر دنیا تخته گاز رفته بودیم!…
امروز اما در حالی کنار او نشسته بودم که می ترسیدم از اینکه باز گردم یک بار دیگر عمیق به مردی که روزگاری عشقم بود ، مرد آرزوهای بر باد رفته ام بود نگاه کنم. فقط آنقدر فهمیدم که دلم برایش تنگ شده بود.برای چندمین بار سرش را به سمتم‌ چرخاند و با نگاهی مهربان که بی دریغ ارزانیم می کرد نگران و دلواپس برای چشمانم که حتی یک لحظه دست از گریستن نمی کشید، خیره شد، دوباره آهی کشیده وگفت:

– نکن‌ماهی ، با خودت این کارو نکن! دیدی بالاخره تموم شد…
نیگاه کن داری بر می گردی خونه، الان می برمت پیش مامانت دوباره آروم می گیری.
حرف هایش بیشتر عذابم ‌می داد؛ نمی دانست که اگر آن همه بلا سرم آمده بود فقط به خاطر قهر مادرم بود…
نمی دانست که با حکم او بود که مجبور شدم به آن جهنم لعنتی پا بگذارم…
تلخ تر گریستم. یک وقت نگاهم به دست زخمی اش که دیگر سرخی خون از بستر پارچه بیرون تراوش کرده بود افتاد، این مرا بیشتر می ترساند و به وحشت می انداخت. بی اختیار دستم را روی دست زخمی اش گذاشتم و با نگرانی گفتم:

– بهادر دستت هنوز خونریزی داره تو رو خدا بیا بریم بیمارستان من می ترسم.

کمی سرش را به سمتم بر گرداند ، مهربان مثل همیشه از گوشه ی چشمان بادامی روشنش نگاهم کرد، چقدر شبیه گذشته ها شده بود!
با لبخند بی روحی که بر لب داشت نگاهم کرد و پرسید:

– هنوزم نگرانم می شی ماهی ؟

سکوت کردم، شرم مانع از آن می شد که به او بگویم:

“آری بهادر ، همیشه!
حتی تا آخر دنیا دائم نگرانت خواهم بود… نگران از اینکه آیا بهادرم خوشبخت خواهد شد؟
آیا می تواند همان بهادر گذشته باشد؟
به اینکه آیا بهادر من را فراموش کرده؟
خدا می داند که در تک تک لحظات زندگیم، قبل از اینکه به خودم، به سرنوشتم و به خوشبختی فکر کنم اول به تو فکر کردم.”

انگار تمام حرف های نگفته ی دلم را که دیر زمانی بود در کنج دل دردمندم تلنبار شده و بدجوری خاک گرفته بود را می شنید، چون یک مرتبه دستش را به سمت صورتم آورد، همان دستی را که زخمی بود و بوی زُهم خون تازه می داد و رگه هایی از خون خشک شده در میان انگشتانش نشسته و آنها را رنگ زده بود …
پشت انگشت نشانه اش را چند بار به نرمی روی گونه ام که تر بود و پر از اشک کشید؛ اثر نوازش های انگشتانی داغ برای لحظه ای از خود بیخودم کرد…
چشمانم بسته شد و داشتم فراموش می کردم…
غرق می شدم در دنیایی که دیگر مال من نبود!…
که دنیای مردگان بود!…
چشمانم رابستم آنقدر درد داشتم،آنقدر غم داشتم که بی شک محتاج دستانی برای نوازش جسم و روح درد کشیده ام بودم. ناگاه با گرمی نفسی که روی گونه ام پاشیده می شد چشمانم با وحشت خاصی گشوده گشت.صورتش در نزدیک ترین حد فاصل از صورتم بود، چشمانش مثل همیشه بود…فتنه انگیز و براق!
تنم لرزید…
چونان موجود برق گرفته ای لرزیدم و از آن خواب خرگوشی موقت بیدار شدم.
به تندی صورتم را عقب کشیدم و خودم را از او دور کردم.
آه خدایا مرا ببخش!
این نه نوازش های دستان سرو است نه گرمی نفس های او و نه این مرد هرگز می تواند سرو من باشد!
متوجه ی امتناعم شد و به سرعت خودش را عقب کشید.
برای فراموش شدن بهت آن لحظه مثل احمق ها شروع به حرف زدن کرد،حرف های بی سروتهی که آخر آن به آن جایی ختم‌ می شد که گفت:

-دیگه تموم شد ماهی نگاه کن‌،داریم می ریم خونه…
برمی گردی پیش مامانت…

آهی کشیدم و گفتم:

– بهادر اگه بدونی اون کسی که باعث این قهر و عذاب بود،اونی که برای اینکه تنبیهم کنه و باهام بجنگه راهی جز رفتن و چاره ای جز پناه بردن به غریبه ها ی نامرد رو واسم نذاشت کسی جز مامانم نیست !

به سرعت توقف کرد. آنچنان پدال ترمز را محکم فشرد که ماشین با یک تکان شدید یکباره ایستاد. با تعجب به سمتم چرخید وگفت:

– چی؟!

دوباره گریه ام گرفت.مثل طفل بی پناهی که در اوج نا امیدی برای آرام کردن دل بی قرارش دنبال پناهی باشد،بهادر تمامی پناهم شده بود.
هیچ وقت طاقت دیدن گریه ام را نداشت. همیشه می گفت:

“تو که گریه می کنی دلم می خواد سرمو بکوبم توي شیشه ”
آن شب هم همانطور شده بود؛ در حالی که صدایش می لرزید و بسیار ناآرام بود با صدای نسبتا بلندی گفت:

– آخه چرا؟!
ماهی تو رو خدا بهم بگو اینجا چه خبره؟

تمام قدرتم را جمع کردم؛ برایم راحت نبود در مقابل بهادر بنشینم و از عشقم به دیگری بگویم، اما ناچار بودم!
در حالی که دیوانه وار تر از قبل می گریستم گفتم:

– اون از سرو بدش میاد ، یه جور عجیبی ازش نفرت داره،همش خیال می کنه که اگه با سرو باشم… اگه اون توی زندگیمون باشه… بدبختی و سیاه روزی همین جور یقه مون رو می گیره و زندگیمونو تباه می کنه!
برام شرط گذاشته…بهادر تصورش رو بکن!اون حتی از من می گذره فقط به جرم اینکه سرو…..

بیشتر از آن نتوانستم ادامه دهم. او که تا ان لحظه کاملا آرام بود و با تعجب فقط گوش می کرد ،یک بار دیگر متعجبانه گفت:

– عجب!
از بهجت خانوم بعیده …
آخه چه دلیلی داره که اینطور فکر می کنه؟!
به خدا که سرو جوون موجه و قابل اعتمادیه… اون به کجا رسیده!
اصلا از سرو چی می دونه که انقدر راحت می تونه قضاوتش کنه؟

آب بینی ام را بالا کشیدم و شانه هایم را هم به علامت ندانستن بالا انداختم. در حالی که یک بار دیگه آماده حرکت می شد گفت:

– توغصه نخورماهی، من درستش می کنم. بهت قول می دم باهاش حرف می زنم. مطمئنش می کنم که سرو هرگز اونی نیست که بشه راجع به اون حتی فکر باطلی کرد.
من به سرو ایمان دارم… ایمان.

دلم می خواست به پایش می افتادم و در برابر مردانگی و گذشتی که خدا به او بخشیده بود زانو می زدم و هزار مرتبه خدا را شکر می کردم به خاطر خلقت او، به خاطر بودن او.
چند دقیقه ی بعد در میان کوچه بودیم.به سروهایم نگاه کردم ،انگار سال ها بود که از آن ها دور و جدا بودم .چه قدر دلم برایشان ،برای بوی برگ های همیشه سبزشان تنگ شده بود!
بهادر پیاده شد. من همچنان مردد بودم؛ تردید داشتم از اینکه پذیرفته نشوم. خسته بودم از جنگ کردن، از اینکه مجبور باشم به خاطر اثبات عظمت روح سرو مرتب رو در روی مادرم قرار گیرم.
بهادر چند قدم به سمت جلو برداشت، برگشت و نگاهم کرد وقتی دید هنوز در جایم نشسته و بهت زده میخکوبم، دانست تردید دارم .برای اینکه کمی از بار التهاباتم بکاهد ،با لبخندی که بر لب داشت دوباره به سمتم برگشت ،خودش در ماشین را باز کرد و دستم را گرفت و کمک کرد از ماشین پیاده شوم.
هنوز یکی دو قدم بیشتر نرفته بودم که بر اثر ضعف و استرس، پاهایم شروع به لرزیدن کردند و در جایم ایستادم. دیگر حتی قدرت حرکت نداشتم!
کمی کمکم کرد…این بار ضعف به حدی بود که داشتم زمین می خوردم،محکم مرا گرفت و دستش را دور کمرم حلقه کرد. دهانش را به سمت گوشم آورد و با اطمینان گفت:

– نترس ماهی من پیشتم .
بهت قول دادم تورو به سرو می رسونم.

با شنیدن آن کلمات و جملات سحرانگیز آنقدر اطمینانم به او زیاد شد که بیشتر به او چسبیدم.خواستم بعد از خدا او تکیه گاهم باشد. نزدیک سرو آخر رسیدیم و فقط چند قدم با دری که هیج وقت قرار نبود تا ابد به رویم گشوده شود فاصله داشتم .نگاهم را به سمت سروی که همیشه بوی سرو من را می داد روانه کردم. در تیرگی و سیاهی مطلق آن شب شوم و لعنتی، در زیر بلندای سروی که هر لحظه روبه سقوط می رفت، در میان باوری که هرگز تصورش را هم نمی کردم که جزئی از واقعت زندگی باشد ، که فقط یک خیال است، یک باور غلط ،و توهم بیهوده ی من بیچاره است، سرو را دیدم!…
هنوز در میان آغوش بهادر بودم و سرو تماشایم‌ می کرد…
دیگر حتی آغوش بهادر که تکیه گاهم بود هم نتوانست جلوی سقوطم را بگیرد!
نقش بر زمین شدم،انگار تا قعر زمین سقوط کرده و فرو رفته بودم ؛حال او هم‌ بهتر از من نبود…
بر سروی که زیرش ایستاده بود تکیه زده و کیسه ای که در دستش بود بر روی زمین و درست در مقابل پایش واژگون شده بود. حرفی نزد…فقط تماشا می کرد!
از همان جایی که نشسته بودم غریبانه سرم را به نشانه ی نه تکان دادم…
چطور توقع داشتم به همین سادگی نه مرا باور کند!
من که با دروغ ،دو شبانه روزِ تمام او را فریب داده بودم، دروغ گفته بودم ،و درست در دقیقه ی آخر… در نیمه شبی که قرار بود خانه پر از میهمان و آمنه کنارم خوابیده باشد ،در خلوت کوچه بودم و در آغوش بهادر!
به زحمت خودش را از تنه ی درختی که بر اوتکیه زده بود جدا کرد.آنقدر ناتوان بود که انگار بین او و سطح درخت مومی بود که جدایی از درخت را آنقدر برایش توانفرسا میکرد!
باورم شد که در تنش رمقی نیست،به زور پاهایش را می کشید. بیچاره بهادر در جا خشکش زده بود.
فقط آنقدر توانست که بگوید:

– سرو ، نه رفیق، اشتباه نکن!

دستش را به نشانه ی سکوت بالا آورد؛ بهادر ساکت شد. کوچه آنقدر خلوت و بی صدا شده بود که از خلوت بی اندازه اش ترسیدم .نالیدم و با ناله ام خلوت تلخ کوچه را پایان دادم. به سمت سر کوچه به راه افتاد .قدش خمیده شده بود ، شانه هایش می لرزید و به سختی گام بر می داشت.
آه نه خداوندگارم! انگار دستش روی قلبش بود!
خودم را جلوی پای بهادر انداختم…ناله کردم… التماس کردم…اشک ها پاشیدم و گفتم:

– نه بهادر ، جلوشو بگیر!
نذار بره…
تو رو خدا نذاربره!!

بهادر به سرعت پیش دوید خیلی زود به اورسید شانه اش را گرفت و در یک
حرکت به سمت خود برگرداندش صورتش خیس و اشک آلود بود!گفت:

– بهادر ، رفیقم بودی!
برادرم بودی!

بهادر فریاد کشید:

– هنوز هم هستم…تا ابد هم خواهم بود! اما سرو مواظب باش مبادا حرفی بزنی ، مبادا خطا یی کنی که بعدها به خاطر گفتنش هزار بار پشیمون بشی!

مثل بچه ها گریه و با گوشه ی آستینش اشک هایش را پاک می کرد.دلم می خواست فریاد می زدم.

– تو رو خدا سرو دیگه بسه…
گریه نکن!
قسم‌خورده بودم نذارم هیچ وقت دیگه ، هیچ نامرد دیگه تا آخرین نفسی که دارم اشکتو در بیاره…

اما امشب، این خودم بودم!
خود منفورم که اینگونه دلش را شکستم! نگاهی به سمتم انداخت وگفت:

– بهم دروغ گفت…
اینجا چه خبر بود که من نباید می دونستم؟ بهادر اون خونه خالیه!
می گن دوشبه که اونجا خالیه!
معنی این کارهارو نمی فهمم…نمی تونم هضم کنم!

بهادر در حالی که دستش را می گرفت گفت:

– بیا من برات توضيح می دم.
به خدا همه ی واقعیت هارو برات می گم. بهت می گم‌که تو این دوشب ماهی کجا بود و چی به سرش اومد و چه طوری شد که الان با منه.
به خدا رفیق از روی خوشی نیست که من اینجام…نیگا کن!…

دست زخمی و پر از خونش را در مقابل چشمان سرو بالا گرفت وگفت:

– به نظرت این می تونه شبیه دست یه آدمی باشه که دوشبه تو خوشی بوده؟
یا نه…یه نیگا به اون دختر معصومی که کف آسفالت افتاده داره جون می ده بنداز!
به نظرت این آدمیه که از سر خوشی تا این وقت شب توي خیابونه؟!
اگه می بینی من ‌اینجام،گه می بینی که با اونم ،فقط به خاطر کمک به اون بوده ولاغیر………

عمیق نگاهم کرد و عمیق بغض سر خورده اش را شکست…صدای گریه اش را در گوش باد رها کرد و چنان فریاد کشید که در یک لحظه مردم وقتی گفت:

– خوب همین دیگه!
همین!
چرا من نیستم؟!
چرا من نباید می بودم ؟!
دیدی ماهی؟باورت شد لایق تکیه گاه بودن نبودم؟!
باورم نداشتی…ترحم کردی؟!
من که خودم گفتم برو ! گفتم شاید نتونم هیچ وقت مثل یه مرد…..

این بار بهادر محکم تر از او فریاد کشید… فریاد بهادر را تا عمر دارم فراموش نمی کنم!حرف هایش را تا عمر دارم در صندوقچه ی قلبم مهر وموم خواهم کرد وتا ابد مانند گنجینه ای دست نیافتنی و مقدس محافظت خواهم کرد.
در حالی که صدایش از شدت خشم می لرزید می گفت:

– دِ نه سرو صبر کن!!
یه طرفه به قاضی نرو، اینطور ناجونمردانه ماهی رو محکوم نکن مرد!
مگه ماهی خواست توي بدترین شرایط عمرش من کنارش باشم؟
مگه به اون بود که‌ منو انتخاب کنه که به تو بی اعتماد باشه؟
مگه الان که من اینجام خواست ماهی بود؟
نه سرو بی انصافی نکنماهی روحشم خبر نداشت که من واسه کمکش می رم…
اون فقط به سهیلا گفته بود، من از سهیلا شنیدم.اون بود که بهم زنگ زد و گفت جون ماهی تو خطره.
می دونی چرا به من زنگ زد؟
چون شماره ی منو داشت؛ چون می دونست آدرس اونجایی که ‌ماهی توش گیر افتاده بود رو من فقط می دونم؛ چون اون گفت که باید ماهی رو برگردونم خونه ی خودش…
که هر چند این یکی رو دیر گفت،ظاهرا اونم‌ خبر نداشته این خونه خالیه.

همانطور که کف زمین چسبیده وکم کم تجزیه می شدم با شنیدن دروغ هایی که بهادر می گفت در دنیای بهت و ناباوری ام حتی غم رفتن سرو را فراموش کردم!
با خودم گفتم:

– خدایا این بهادر است؟ این خود اوست که انقدر راحت ،که انقدر قشنگ و دلواپس قشنگ‌ترین دروغ های دنیا را می بافد؟ بهادری که اصلا دروغ بلد نبود!
اویی که به خاطر حفظ زندگی خودش هرگز دروغ نگفت!…
اما امشب فقط به این خاطر که از جدایی سرو از من ، از رفتن او و از نابودی من جلوگیری کند دروغ می گفت…
آه خدایا مگر می شود!مگر ممکن‌است! بهادر و دروغ؟! نه نه این ممکن‌نیست حتم دارم اینها هم جزئی از توهمات مغز گنگ من است!

دروغ های تو بهادر،آن شب کرور کرور از بار غم های دل بیمار سرو را سبک کرد. شک و سر خوردگی اش را می شست و می برد…وقتی تو مجبور شدی صداقتت را لکه دار کنی تا من‌ بمانم، نمی دانی درست شبیه فرشته ای شده بودی که از عرش بر من‌ درمانده نازل شده بود…
و یا نه…تو آن شب مرا به یاد اسقف پیری انداختی که حقیقت را مردانه زیر پایش گذاشته بود. اسقفی که ژان والژان سرزمین بینوایان دوره ی کودکی ام را به بهای کتمان‌حقیقت از بند اسارت رهانیده بود تا وسیله ای باشد برای پیوند تبهکاری که بعدها تنها امید دخترکی یتیم‌ می شد…
درست به یاد دارم اسقف پیر رو به خطاکاری که بند بند وجودش از شرم ِ عفو شدن می لرزید گفته بود:

“مرد من‌امشب روح تو را خریدم و تسلیم خدا کردم”

بهادر تو آنشب عشق مرا که روبه نابودی بود را با ننگین‌کردن شرفت خریدی و به من بخشیدی!
تا عمر دارم‌ زیر دِین آنهمه محبت و ایثارت خواهم ماند.
بعد به طرفم آمد و در حالی که‌کمک می کرد تا بلند شوم گفت:

– پاشو ماهی بلند شو باهاش برو…

مستاصل و درمانده گفتم:

– کجا؟!

– هر جا که ‌اون بخواد ،هر جا که اون بگه. مگه قرار نیست تا ابد مردت باشه؟!
بلند شو برو پيشش اعتمادشو جلب کن… اگه‌دوستش داری هر کاری که می تونی برای باز پس گرفتنش،برای بر گردوندن غرور پایمال شدش انجام بده .

گفتم:

– بهادر تو…تو…دروغ گفتی ؟
چرا؟

– کار سختی نبود ، فقط کاری رو کردم‌که باید برای نجات زندگی خودمم انجام‌می دادم.
الانم اشتباه نکردم، خوشحالم.نجات زندگی تو‌مثل نجات زندگی خودم می مونه.

گفتم:

– نمی بخشه ، به خدا هرگز نمی بخشه… نگاش کن…حتی دیگه نگاه هم‌ نمی کنه! بهادر یعنی بخشیدن انقدر سخته؟
انقدر محال و ناشدنیه؟
یعنی تاوان بی اعتمادی انقدر سنگین می تونه باشه؟تا اون حد که قابل بخشش نباشه؟

ایستاد و در تاریکی شب یک‌ بار دیگر نگاهم‌ کرد.قطره ی اشکی میان چشمان زردش می درخشید…حرفی زد و چیزی گفت که‌ تا آخر عمر فراموش نمی کنم‌…حتی تا مادامی که در گور باشم حرفش از یادم نخواهد رفت!
دردمندانه آهی کشید و گفت:

– نمی دونم‌ ماهی ، نمی دونم…
باید از تو‌پرسید، تو تونستی ببخشی ؟
تونستی فراموش کنی؟

سکوت کردم دوباره گفت:

– التماس هام ، ناله‌هام، زجه زدن هام ، هیچ وقت نتونست جلوی بخشیده شدنمو در مقابل اونی که دوستش داشتم ،اونی که عاشقش بودم وفقط یه لحظه بهش بی اعتماد شده بودم رو بگیره. بدون اینکه ببخشتم گذاشت و رفت ، زندگیم‌تموم شد…اما ماهی تو زندگیتو بکن

سوییچ ماشینش را ميان دستم گذاشت‌ و در حالی که پیاده با دستی زخمی و دلی زخمی تر می رفت گفت:

– برو ماهی…برو برش گردون قبل از اینکه‌ بذاره بره.

و رفت!

سرو همچنان‌ گوشه اي نشسته بود و سرش را میان دست های نا آرامش گرفته و می فشرد ؛کنارش رفتم ؛غرور بی ارزشترین چیزی بود که باید قربانی عشقم‌ می کردم.سرش را بلند کرد. سایه ی چتر مژگان‌سیاهش که بر اثر رطوبت اشک هایش به یکدیگر چسبیده بود روی بستر چهره اش نقش بسته بود.عمق جراحت قلب زخمی اش در چشمان بی فروغش فریاد درد می کشید. سوییچ ماشین بهادر را به طرفش گرفتم و گفتم:

– می بینی سرو؟خونه ای ندارم،پدر هم‌ندارم، مادر هم ندارم، حتی پول هم‌ ندارم!
یه جورایی حالا دیگه از نظر نداشته هامون با هم‌ برابریم…
اما سرو…من‌ هنوز تو رو دارم! وقتی که تو رو دارم‌ انگار همه ی دنیا رو دارم… منو ‌از خودت نا امید نکن !
ببخشم و بذار تا ابد با تو باشم. منو با خودت ببر سرو .هر جا که باشه فرقی نمی کنه، فقط می خوام با تو‌ باشم!

بلند شد؛خواستم دستش را بگیرم که بی رحمانه دستم‌ را‌ پس زد در حالی که سوییچ را از میان انگشتانم بیرون می کشید با خشم گفت:

– چرا هنوز یه فرقی با هم داریم…اونم‌ اینکه تو دروغ گفتی ماهی.
بهم دروغ گفتی…تو یه دروغ گویی!در حالی که ‌من‌ هیچ وقت این کارو باهات نکردم. من تموم‌حقیقت زندگیمو صادقانه بهت گفتم.

دیگر حتی نایستاد تا دفاع نابه جایم را در مقابل جرمی که مرتکب شده بودم و خطایی که کرده بودم بشنود.به سمت ماشین راه افتاد.رفت و سوار شد. منتظر تعارفش نماندم و به سرعت سوار شدم. خودم را به دست او سپردم و با خودم گفتم برایم فرقی نمی کند ،هر جا که او بخواهد خواهم رفت فقط او باشد!
دكمه ی پخش اتومبیل را فشرد. این کار را نه از سر دلخوشی، بلکه برای پایان دادن به سکوتی که حاکم بود و بی شک او را ‌نیز مثل من دیوانه می کرد انجام داد.
موجی از احساس در فضا پخش شد…همه چیز برای مجازات کردنم دست بر دست یکدیگر داده بودند!برای عذاب دادنم…ویران کردنم!
حتی موسیقی هم شکنجه می شد برای گناهی که کرده بودم…

“توبا قلب ویرانه ی من چه کردی
ببین عشق دیوانه ی من چه کردی
در ابریشم عادت آسوده بودم
تو با حال پروانه ی من چه کردی
چه کردی
ننوشیده از جام‌ چشم تو مستم
خمار است میخانه ی من چه کردی
چه کردی
مگر لایق تکیه دادن نبودم
تو با حسرت شانه ی من ‌چه کردی
مرا خسته کردی و خود خسته رفتی
سفر کرده با خانه ی من چه کردی
چه کردی
جهان من از گریه ات خیس باران
تو با سقف کاشانه ی من چه کردی
چه کردی
تو با قلب ویرانه ی من چه کردی
ببین عشق دیوانه ی من چه کردی
چه کردی چه کردی”

نگاهش کردم ، سرش را به سمت بیرون بر گرداند تا شاهد گریستنش نباشم.
برای مجازات شدن ،عذاب کمی نبود اینکه شاهد گریستن یک مرد باشی!
برای بخشیده شدن، این‌کمترین کار بود که دستش را بگیرم و در حالی که دیوانه وار می گریستم فقط التماس کردم.

” مرا ببخش سرو!”

دست هایش را از میان دستانم بیرون کشید…ای کاش فقط یک دست روی سرم‌ می کشید…او حتی این‌کار را هم نکرد! دانستم طلب بخشیده شدن از سوی مردی که در سر تاسر عمرش هیچ وقت معنی بخشش را نمی دانست، اینکه یک‌ عمر فقط شرارت و خیانت را دیده و تجربه کرده بود همچین کار آسانی نیست کنار.یه هتل رسیدیم. ماشین را یک گوشه پارک‌ کرد و حتی نگفت پیاده شو…
خودم پیاده شدم…
نگفت دنبالم بیا…
خودم رفتم…
نگفت داخل اتاقم شو…
خودم وارد شدم…
فقط در حالی که یک‌ لباس گرم ‌را از داخل چمدانش بیرون‌می کشید و در حالی که حتی نگاه هم نمی کرد گفت:

– فعلا امشبو اینجا باش.

مشغول پوشیدن لباسش بود. انگار قصد رفتن داشت. با نگرانی گفتم:

– می خوای بری؟

گفت:

– تو ماشین می خوابم.صبح هم‌ می رم ماشینو می برم پس بدم. بیچاره بهادر اونم این وسط الکی الکی قاطی ماجرا شد ، پسر بیچاره زخمی بود خدا کنه اتفاق بدی براش نیفته.

بدون اینکه نگاهم‌کند در را بست و رفت.
کنار تختش نشستم، دلم به درد آمده بود، او حتی بهادر را دید و باورش کرد و دلواپسش شد .اما چرا من را نمی دید؟
چرا هر چقدر به او نزدیک تر شدم، هر چه التماسش کردم، خودم را تا آن اندازه خرد و حقیر کردم، طلب بخشش کردم، هزار بار طلب بخشش کردم باز هم‌ مرا ندید!
کاش می دانست..
ای کاش می فهمید اگر پنهان‌کردم،‌اگر دروغ گفتم ،فقط به این‌ خاطر بود او را از دست ندهم…
وای بر من که پنهان کاری کردم و دروغ گفتم!
ولی باز از دستش می دادم…فقط از سر اجبار، مثل همیشه ،مثل همان‌شبی که هیچ وقت دوستم‌ نداشت، دوباره تختش را به من بخشیده و رفته بود.
در حالی که می گریستم باز به خود و به دل بیچاره ی ساده ام امید دادم گفتم:

” دل شکسته ی من ، دل ناآرومم!
امشب ناراحته، عصبیه تو دلخور نشو به خودت بد راه نده…
دل کوچیکم، دل بدبختم!
فردا صبح یقینا حالش بهتر می شه و دوباره پیشت برمی گرده.حالا می بینی می بخشتت ”

آنقدر خسته بودم که حتی حس تعویض لباس هایم را هم نداشتم. با همان‌حال شوریده و ژولیده روی تختش دراز کشیدم و سرم را روی بالشش گذاشتم. یک نفس عمیق کشیدم…مثل ماهی که از آب بیرون افتاده باشد درون بسترش بی تاب می شدم، بال بال می زدم و می رفتم تا مرز نیستی…
تا حد فنا شدن می رفتم…
خوابی عمیق کم‌کم ‌مرا در خود عرق می کرد…
درست نمی دانم چند ساعت خوابیده بودم… وقتی چشمانم را گشودم نگاهی به پنجره انداختم ،آنجایی که هیچ وقت طلوع و غروبی نداشت… اتاقی که حتی یک‌ ساعت هم‌نداشت! انگار فقط و فقط ساخته شده بود برای طی یک دوره حبس و محکومیت طولانی با اعمال شاقه!
بلا فاصله دستم را درون ساکم فرو بردم و پس از مقداری جستجو بالاخره گوشی را یافتم…قبل از اینکه به ساعت نگاه کنم، گزارش چندین پیامی را که دریافت شده و هنوز باز نشده بود را دیدم.بُعد زمان را فراموش کردم و پیام هایی را که از دیشب تا آن لحظه هنوز باز نشده بود را یک به یک گشودم و شروع به خواندن کردم. همه ی آنها از طرف سرو بود…
از او و نگرانی های او…
از او و از اشک ها و آه های او…

– ماهی قشنگم بخوای یا نخوای دارم میام. دیگه طاقت ندارم باید همین امشب صورت قشنگتو ببینم.

– خیال نکن‌اگه پیام هامو نمی خونی باورم می شه خوابی!
خودتو به خواب زدی…یالله آماده شو دارم ‌میام.

– ماهی من الان تو‌ خیابونم…
باورت می شه اینجا یه جیگرکیه که تا این‌موقع نیمه شب هنوز بازه!

– دارم جیگر می گیرم…
راستش هوس کردم دلم‌نیومد تنها تنها بخورم میام با هم بخوریم.می خوام با دست های خودم لقمه بگیرم بذارم توي دهن عشقم ،بعد بشینم تا صبح تماشات کنم تو جیگر بخوری منم جیگرتورو….

– ماهی من الان پایینم…زیر اون سرو آخریه…به خدا منتطرتم. این غذا هم کم کم سرد میشه از دهن می افته دِ یالله یه کاری بکن یه خورده هم تو بچگی کن!
آمنه رو دور بزن بیا پایین منتظرتم.

– ماهی ماهی کجایی پس جرا جواب تلفنمو نمیدی!
چرا پیامهامو نمی خونی؟
چرا چراغ اتاقت خاموشه؟
اصلا چراغ های کل عمارت خاموشه!

– به خدا دارم‌کلافه می شم این یارو رفتگر محلتون‌ می گه الان دوشبه اسباب کشی کردید رفتید!
ماهی تو‌کجایی…پس چرا من بی خبرم؟!

آخرین پیامش را هم‌خواندم .گوشی را کنار لبم برده و بر آخرین دلواپسی هایش بوسه زدم.یاد کیسه ای که در دستش بود افتادم…خدا می داند تا چند ساعت منتظر مانده بود!کیسه ای که در تاریکی شب از میان دستش رها شد و بعد فقط حمله بود… حمله ی گربه های گرسنه ای که دیدم چگونه با دندان های تیزشان کیسه را می دریدند…
آنچه را که متعلق به من بود ربوده و سهم شکم گربه های خیابان شده بود.
ولی افسوس…
افسوس که در دل این دقایق حزن انگیز و تلخ گریه هم دیگر مرحمی بر دل نمی شد. درمانده نگاهی به ساعتم انداختم، نزدیک ظهر بود اما از سرو خبری نبود!
چاره ای جز صبر وانتظار نداشتم…
لحظات سخت و جانکاه انتظار را به شوق پایانش تحمل می کردم .هر چه زمان‌پیش می رفت نا آرام تر می شدم اما از سرو خبری نبود!
شاید باید می پذیرفتم و باور می کردم سرو دیگر باز نخواهد گشت…
باور سختی بود…
بیچاره دلم که اصلا این باور را نمی پذیرفت!
برای رهایی و خلاص شدن از هجوم لحظات ویرانگر آن دقایق که‌ چون پتكي از فولاد مکرر بر سرم فرود می آمد و نیامدنش را مکرر فریاد می کرد از جایم برخاستم و در حالی که می گریستم ‌چند بار با صدای بلند گفتم:

– او خواهد آمد ، خواهد آمد!!

یک بار دیگر کنار چمدانش نشستم. برای گمراه کردن دلی که حرف حساب حالی اش نبود ،که مرتب بهانه نبودنش را می گرفت ،مرتب کردن چمدانش کمترین کار بود.
به سرعت شروع به مرتب کردن چمدانش کردم. لباس های استفاده شده را تفکیک کردم…
چرا بر عکس همیشه آنقدر زود مرتب شد! بعد لباس های چرک را برداشتم و نگاهی به اطراف انداختم.‌چند تکه هم این طرف وآن طرف پخش بود ،آخرین آن ها هم جوراب هایش بود که در ميان سبد وسایل اصلاحش بود.همه را جمع کردم، بردم داخل حمام…دستشویی را پر از آب کردم و یک بطری مایع دستشویی را هم خالی و شروع به شستن کردم.مثل دیوانه ها فقط چنگ ‌می زدم…کف ها همینطور بالا می آمد و از لبه ی دستشویی سرازیر می شد…
بی توجه فقط می شستم و می شستم و در میان توده ی انبوهی از حجم کف غوطه می زدم باز می شستم و این بار می گریستم. لباسه ا را هم شستم و هر گوشه که می شد پهنشان کردم. بوی عطر مایع دستشویی همه جا را پر کرده بود. نگاهی به ساعت انداختم؛ چند ساعت دیگر هم گذشته بود… کم کم باورم شد که سرو نخواهد آمد…
حداقل تا مادامی که من آنجا بودم نخواهد آمد…

نگاه خسته ام از همان جا ،میان تختی که تن خیسم را میانش رهانیده بودم غريبانه حول اتاقی که خالی از او بود می چرخید و نبودنش را فریاد می کشید. آخرین نگاهم را به صفحه ی گوشی که شارژش هر لحظه رو به اتمام بود انداختم؛ انگار چشمک می زد و می گفت :

– بلند شو دختر ، او هرگز نخواهد آمد…
لااقل تا زمانی که تو اینجایی هرگز نخواهد آمد؛برخیز و برو.

دردمندانه برخاستم و یک بار دیگر به در، پنجره ، دیوارهای تیره ، تخت یک نفره ی چوبی ، میز کوچک و تنها ,یک صندلی و حتی به فرش مندرس زیر پایم نگاهی انداختم!
این ها تنها دارایی های سرو در این دنیا بودند که آن ها را هم از او ربوده بودم!آنها را به من واگذار کرد، دل پر خونش را برداشته و در حالی که می رفت آخرین نگاهش طوری بود که انگار می گفت خیال باز گشت ندارد. از خودم بدم می آمد…
چه طور به خودم اجازه داده تنها متعلقاتش را غصب کنم و حال دلشوره ی فقدانش ، نبودنش را داشته باشم؟!
بیشتر از آن تحمل سرزنش های وجدان ناآرامم را نداشتم پس از جا برخاستم. لباس های خیس و نمدارم را از تن خارج کردم و یکی از آن لباس هایی را که آمنه داخل ساکم گذاشته بود را برداشتم و تن کردم. لباسهای خیس را هم همانطور نمدار داخل ساک فرو کردم و دستم باری دیگر با گرمای شالی که درونش بود تماس پیدا کرد… شال را برداشتم ، زیبا بود و گرم!سرو را می دیدم که بلندای گردن ستبرش پیرایه ی آن می شد…
شال را روی سینه ام گذاشتم و بوئیدم… عطر گردن سرو را احساس کردم!
بر گردنش بوسه ای زدم گفتم:

– عزیز قشنگم سرو،چقدر بهت می آد! بهترینم مبارکت باشه.

شال را همان جا روی تختش گذاشتم؛ ساک را برداشته و به سرعت از اتاق خارج شدم. آقا میرزا را دیدم داشت تلفنی با شخصی حرف می زد؛ حرفش به پایان رسیده بود اما گوشی هنوز در دستش بود. تا چشمش به من افتاد گوشی را به سمتم گرفت وگفت:

– دخترم خوب شد خودت اومدی ، وگرنه باید این همه پله رو می اومدم بالا…

فهمیدم مخاطبش سرو بوده و احتمالا حامل پیامی از سوی او بود؛ فقط نگاهش کردم؛ ادامه داد.

– آقای افخم بود؛گفتن بهتون خبر بدم امشب نميان.

خنده ی تلخی میهمان لب های خشکم شد. آقا میرزا عمیق تر نگاه می کرد، انگار متوجه ی دردی که می کشیدم می شد. گفتم:

– متشکرم آقامیرزا.اگه می شه لطف کنید به آقاتون خبر بدید نیازی به فرار نیست! بهش بگو ماهی خودش رفت ،لازم نیست از خونه ی خودش فرار کنه می تونه امشب تو اتاق خودش بخوابه.

وقتی که پیرمرد نگران چند قدم به طرفم آمد درنگ نکردم…دیگر حوصله ی دلواپسی های میرزا را نداشتم…
به سرعت راه افتادم، چند بار از پشت سر صدایم کرد ،نفسم را سخت در سینه ام حبس کردم و مشت هایم را به شدت گره کرده و فشردم. فشار دندان هایم که آنقدر سخت بود که نمی دانستم آیا می تواند جلوی بغض کشنده ام را سد کند یا نه!و چشمم را نیز به روی همه چیز بستم… فقط رفتم… آنقدر که ناخواسته یک بار دیگر خودم را روی پل عابر پیدا کردم!
تنها بودم…سرو نبود…
انگار که هیچ وقت نبوده!
فقط من بودم و تنهایی و مشتی خاطرات در به در!
یادم آمد که اولین بار روی همین پل بود که در آغوشش تاب خوردم، که برای اولین بار سرم را آنقدر محکم‌ و بی شرمانه روی سینه اش فشرده بودم، که تمنای شنیدن صدای قلبش را داشتم، هنوز به نیمه ی راه پل نرسیده بودم که ایستادم…
صدایی از باقیمانده ی شارژ موبایلم پر می کشید که بی اختیار مرا به ایستادن ،به ماندن ، نرفتن وا می داشت.
نوایی از درونم بر می خاست و می گفت:

– خودشه ، این سروبده!
می خواد که بمونی…
می خواد که نری!…

تمام نیرویم صرف حرکت انگشتان و خیرگی چشمانم‌ می شد که تماما در وجود گوشی که در دستم بود خلاصه شد…
سرو نبود ،سهیلا بود!
آهی کشیدم و جواب دادم؛ آنقدر آهم غلیظ بود که قبل از سلامم به گوشش رسید. مثل همیشه نگران شد و پرسید:

– ماهی چطوری ، حالت خوبه ؟ خوبی؟

– ماهی چه طوری؟ حالت خوبه ؟ خوبی ؟
این روزا هر کی ماهی رو می بینه همینو می پرسه!
نه سهیلا خوب نیستم ، اصلا خوب نیستم!

– ببینم‌اتفاقی افتاده؟
انگار حالت خوب نیست…
تورو خدا می میرم از نگرانی بگو چی شده ؟

– آره سهیلا خیلی اتفاقا افتاد…اتفاقات بد!
خیلی تنهام سهیلا!
خیلی درد دارم!
تو رو خدا بیا!

– داری گریه می کنی ؟
ماهی تو گریه می کنی؟!

– نه همینجوری ، فقط یه کم دلم گرفته بود.

– تو الان دقیقا کجایی؟

– بالای پل عابر ، روبه روی هتلی که سرو اونجاست.

– خیل خوب منم دیگه رسیدم تهرانم. همونجا باش میام دنبالت.

شارژ موبایل تمام شد…
گوشی را داخل ساک انداختم و ساکم را یک‌گوشه بالای پل گذاشتم و روی آن نشستم…
هوای آن بالا کمی سرد بود ،خودم را مچاله کرده و محکم‌ به میله های پل تکیه زدم.
دلم به حال خودم‌ می سوخت…

چه دردناک که روزی متوجه شوی چقدر قابل ترحم شده ای!
آنقدر که دلت به حال خودت به درد آید!…
نگاه کردم، آن پل تنها سر پناهم بود؛
منی که روزگاری نه‌چندان دور تک گل زیبای باغچه همایون بودم…
در آسمان باغچه یك تک ستاره بیشتر نبود…كه ماهي بود!
آخ ماهی ماهی…چه طور کارت به این گوشه ی دنیا کشید؟
چرا امروز آنقدر تنهایی، آنقدر درمانده وحقیر؟
مسیر اشکی گرم را روی گونه ام احساس کردم؛من از چشمان خودم شرمنده بودم! من از دل زخمی واز تن رنجورم شرم داشتم که چگونه همه ی وجودم را به بازی با روزگار تجهیز کردم و رفته بودم که قله ی عشق را فتح کنم!
کدام مسیر را اشتباه رفتم؟
کجای کارم‌ اشتباه بود؟
مغضوب کدام‌ لعن و نفرین شده بودم؟
من در آن لحظه ،حتی ظلمی را که به بهادر کرده بودم را در ذهنم مرور کردم…هزاران بار مرور کردم و با خودم گفتم چرا نتوانسته بودم او را ببخشم؟
چرا فکر کردم بخشیدن آنقدر سخت است و امروز ،در حالی در نقطه ای در این دنیا به این باور تلخ رسیدم که خودم محتاجانه در تمنای بخشش بودم!
سوز سرمایی جان گداز از ورای میله های قطور آهنی در تماس با جسم ناتوانم وارد تک تک سلول های بدنم می شد.دچار یک نوع سستی و رخوت می شدم.
حتی آن همه سرما هم نمی توانست سوز جانسوز دلم را اتفاء کند.چشمانم را روی هم گذاشتم، آنقدر خسته بودم که ندانستم چه مدت را در همان حال گذشته بود که با گرمای بیش از حد دست های نوازشگر سهیلا به یکباره چشمانم گشوده شد.درست روبه رویم نشسته و صورت یخ زده ام را نوازش می کرد. بی اختیار خودم را در آغوشش رها کردم…
دلم عجب هوای یار کرده بود!
یار مهربانم مثل همیشه کوهی شد گرمِ گرم! پر از حرارت!
خودم را به آن تل پر جذبه و هستی بخشِ گرمازا چسباندم و گرمای بی حدش تا عمق جان دردمندم نفوذ کرد.
نوازشم می کرد و مرتب می گفت:

– الهی سهیلا بمیره!
این چه حال وروزیه دختر؟
تو با خودت چی کار کردی؟!!

نالیدم…در آغوشش نالیدم و گریستم. کمکم کرد، زیر بغلم را گرفت و از جا بلندم کرد. با دست دیگرش ساک‌ را نیز برداشت و در آن‌حال گفت:

– دیگه از این به بعد پیش خودم می مونی . دیگه نمی ذارم هیچ کس ناراحتت کنه.

گرمای مختصری که از میان شومینه برمی خواست ،آرامش و سکوت مطلقی که فقط خاص یک حریم امن ، یک خانه ی مطبوع و زندگی آرام بود، هدیه ای بود که آن روز از طریق سهیلا ارزانی ام شد.
آن خانه بوی خانه ی خودم را می داد؛خانه ای که هر چیزی که از او داشتم کم کم در ذهنم رنگ باخته و دیگر هیچ چیز از او در ذهنم باقی نمی ماند.
پس از یک دوش آب گرم دلچسب در حالی که یکی از لباس های سهیلا در تنم بود، کنار شومینه نشستم. موجی از گرمایی دلپذیر بر صورتم تاخت و صدای آمنه همراه با آن موج روح نواز در گوشم‌پیچید.

” آهای دختر!خوب موهاتو خشک کن خدایی ناکرده سرما نخوری”

بغض غریبی در گلویم‌ چنبره زده بود.حتی از آمنه هم دیگر خبری نبود!
با خودم گفتم:

– آمنه قولت رو فراموش کردی؟
قرار بود خیلی زود بیای دنبالم پس چی شد؟!
چی شد که فراموش کردی ماهی هیچ وقت عادت نداره جایی غریب بخوابه؟
چرا یادت رفت ماهی عادت داره فقط سرش رو روی بالش خودش بذاره تا خوابش ببره!

سنگینی یک‌پتوی نازک را روی دوشم حس کردم؛ سهیلا در حالی که پتویی را روی دوشم می انداخت گفت:

– خوب خودتو بپوشون هوا این روزا بد دزدی شده.

این اصطلاح آمنه بود، با شنیدنش کمی خنده ام گرفت و با همان مقدار لبخند اندک گفتم:

– سهیلا از کی اینقدر زود بزرگ‌شدی؟
چه حرف هایی بلدی!
درست شبیه مامان ها!

خندید وگفت:

– تو هم اگه جای من بودی و توی شرایط من قرار می گرفتی، مجبور بودی که خیلی جلوتر از سنت بزرگ‌ شی.
زندگی تو خونه ای که هیچ وقت مادری توش نبود…
جدایی مامان و بابام و رفتن مادر و ماموریت های کاری بابا…
بزرگ شدن با دوتا پسر تخس و شیطون که دائم تو سر وکله ی هم می زدن…
همه ی این ها به کل احساسات دخترانه و بچه گونمو توی همون زمان کودکی از بین برد.یه وقت چشم باز کردم دیدم هم مادرم هم پدر هم برادر و هم خواهر .
کنارش رفتم و خودم را سخت به او چسباندم.

– تازه اگه منو هم حساب نکنی!…
منم کلی واست دردسر ساز بودم،کلی اذیتت کردم. به خدا که اگه تو نبودی سهیلا ماهی خیلی پیش تر از این ها از پا افتاده بود.

برگشت ودر حالی که‌پیشانی ام را می بوسید گفت:

– الهی برات بمیرم!
توی این چند روزه چه اتفاقاتی برات افتاد که‌ من بی خبر بودم!
ای کاش پام شکسته بود نرفته بودم!…

– خدا نکنه سهیلا!!
اگه بدونی چه ها که نکشیدم!…
اون اکبر آقای حرومزاده رو بگو!…
به خدا اگه اون شب بهادر نبود من تا امروز قطعا مرده بودم!

چهره اش شبیه وقت هایی شد که عمیقا و متفکرانه می اندیشید.کمی ساکت شد و بعد از کمی اندیشه وتفکر گفت:

– ماهی ، تو چرا اون شب لعنتی از سرو کمک نخواستی ؟
چرا بهادر؟

-نمی دونم سهیلا…به خدا نمی دونم! همین جوری فقط احساس کردم بهادر…
..

ادامه ندادم و سکوت کردم.
سهیلا ادامه داد.

– چون فکر می کردی بهادر قابل اطمینان تره ، فکر کردی بیشتر از هر کس می تونه تکیه گاهت بشه،بهش فرصت تکیه گاه شدن رو دادی، کاری که هیچ وقت با سرو نکردی!فرصتی که بهش ندادی هیچ ، بی اعتمادیت رو نسبت به کسی که ادعای عاشقیشو داشتی ،اونی که به عنوان یه حامی ، یه پناه تا آخر عمرت باور داشتی رو ازش گرفتی.
می دونی ماهی؟!
سرو یه جورایی حق داره، تو غرورشو لکه
دار کردی،مردونگیشو زیر سوال بردی، بهش دروغ گفتی، و بدتر اینکه یه جورایی بهش نارو زدی!
اونکه بارها ازت خواسته بود بری…
دلیلشم پرواضح بود؛ می گفت شاید نتونه تکیه گاهت بشه.
اما تو خودت اون باور رو تو وجودش به وجود آوردی، بهش ماهیت دادی ،اعتماد به نفس دادی…
و درست موقعی که باورهاش جوونه می زد یه تبر برداشتی و به ریشه اش زدی!
باز دم اون بهادر گرم بابا خوب مردی رو تموم کرد!…
این وسط دمش گرم… با دروغی که گفت حداقل اتفاقی که نیفتاد ،مرگ باورهای سرو بود.

زیر گریه زدم و در همان حال ملتمسانه گفتم:

– اشتباه کردم سهیلا، اشتباه…
ولی دوست من تو بهم بگو برای جبران اشتباهم چی کار کنم؟
چیکار می تونم بکنم که به بار دیگه سرو مال من بشه…که ببخشه منو؟

– بهش زمان بده ماهی.
اون الان مثل یک موجود زخم خورده است. بذار خودش رو پیدا کنه و زخم هاش التیام پیدا کنه .
گذشت زمان خیلی از مسائلو حل می کنه.

– نمی تونم سهیلا به خدا نمی تونم!
طاقت ندارم…
می ترسم دووم نیارم و بزنم یه کاری دست خودم بدم!
نمی تونم منتظر گذشت زمان بشینم و امید داشته باشم که خود به خود همه‌چیز حل می شه.

اخمی کرد و با عصبانیت گفت:

– پس پاشو همین فردا صبح برو پیشش. برای صدمین بار چمدونش رو مرتب کن!
لباس هاشم بشور!
یا نه اصلا این بار بهتره لختش کنی ببری حموم خودشم بشوری!!
آخ دختر آخ دختر! تو فکر می کنی سرو واقعا به مرتب بودن چمدونش، به شسته شدن لباس هاش نیاز داره ؟!
نه ماهی سرو به یه چیز ورای این ها نیاز داره…
اون محبت تو رو داره اما اعتمادت رو نه، به اون اعتماد بده ماهی، بذار باورش بشه اونم یه مرده!

گریه‌کردم… حتی شدید تر از قبل!
نالیدم و گفتم:

– می رم باهاش حرف می زنم. خطایی رو‌که کردم رو می پذیرم و ازش می خوام یه بار دیگه ببخشه منو…
اگه لازم باشه به پاش می افتم و یه فرصت دیگه می خوام…
ولی ولش نمی کنم سهیلا.نمی تونم ولش کنم… من‌بدون اون می میرم!

اشک های روی صورتم را با دست هایش تند تند پاک کرد و در همان حال که صورتم را غرق بوسه می کرد ، گفت:

– هر کاری رو که فکر می کنی درسته همون رو انجام بده. اون کاری رو که لایق عشقته رو بکن.
برای پس گرفتنش تلاش کن.

حرف های سهیلا مثل همیشه مرحمی بود بر قلبم
آرام کنار هم دراز کشیدیم، یک لحظه برگشتم و عمیق نگاهش کردم؛ آن نگاه یک باره انگار دشنه ای شد و در چشمم فرو رفت. دلم نمی خواست باور کنم که سهیلا هم‌ به زودی می رود، که او هم رفتنی است و زندگی بدون او بر من بیچاره چگونه خواهد گذشت…
چشمانم را بستم، نمی خواستم هرگز و تا ابد شاهد هیچ رفتنی باشم. آن شب باورم شد که با چشم بسته هم می شود گریه کرد!
برگشت و به سمتم غلتی زد ،اشکم را که دید کلافه شد وگفت:

– تو‌باز هم گریه می کنی؟!
برای دلتنگی سرو گریه‌ میکنی؟

دلم می خواست می گفتم :

– نه دوست من… اینبار رو فقط به خاطر تو گریه می کنم !
می ترسم سهیلا!
وحشت دارم از زمانی که‌چشمامو باز كنم و ببینم که تو هم نیستی!که تو رفتي! پس بذار با این چشماي بسته همونطور که تماشات نمی کنم گريه كنم…

– سهیلا تو تا حالا عاشق شدی؟اصلا می دونی عشق چیه ؟
چه جوریه ،چی کار می کنه باهات؟
می دونی عشق، شبیه یه خواب گرم و شیرینه پر از گیجی و بی فکری!
اونقدر که گاهی فکر می کنی شبیه آدم های روانی شدی!
حالتي رو به وجود میاره که گاهی انسان رو حتی از محبت عادی کردن خارج می کنه…یهو‌ می بینی شروع کردی به محبت های غیر عادی، مثل همین مرتب کردن چمدون! تا حدی که باعث می شه کم کم خواب و خوراکتم فراموش کنی…انگار یه جام‌شراب تو دستته که هر چی می نوشی سیر نمی شی!
گاهی به شدت عذاب می کشی، اما این حس سیری ناپذيري رو دوست داری…
یه جوری دیونه وار دوستش داری!
در عوض یه نوع حس تعهد و یگانگی رو‌ درونت ایجاد می کنه ،طوری که حاضری از همه چیز بِبُری و فقط کاملا متوجه ی اون باشی!
عشق یه چیزی شبیه، بیماری ، مرض و ناخوشیه ، اما من‌ معتقدم عشق یه موهبته؛ یه هدیه ی قشنگ و آسمونی که هدیه است از طرف خالق!
حتی با اون عشق خدا رو بیشتر می شناسی و حضورشو بیشتر باور داری. تو با عشقت به خدا نزدیک تر می شی.
ببین سهیلا من‌ نمی دونم‌این‌چیزایی رو که‌میگم برات معنایی داره یا نه اما لااقل بهم بگو من هنوز کاملا دیوونه نشدم ! خوب سهیلا ، سهیلا…..

– واییییی ماهی ماهی!
یه ساعته همین‌جور دای بغل گوشم ور ور فکتو می جنبونی!!
خوب دختر کر نیستم که!یه خورده برو اون ور تر انقدر مثل کنه بهم نچسب!!
انقدم محکم هر چند دقیقه یه بار با آرنجت نکوب تو پهلوم…

– خوب می خوام نظرتو بدونم ، ببینم نظر تو در مورد عشق چیه؟

– من در حال حاضر جز به خواب به چیز دیگه ای فکر نمی کنم.
در ضمن نظری هم راجب عشق ندارم.فقط انقدر می دونم که خوابم میاد ، خسته ام ماهی ، می خوام بخوابم تو رو خدا برو تو هم بگیر بخواب .

با دلخوری کمی از او فاصله گرفتم و گفتم:

– خوب بگو نظری ندارم ، اطلاعاتم در این زمینه کافی نیست .خوب طبیعیه تو تجربه ای هم تو این زمینه نداشتی…
حالا چرا دلخور می شی ، الکی خواب رو بهونه می کنی!

همانطور که پشتش بهم بود شنیدم که گفت:

-واژه ي عشق از عشقه میاد؛عشقه یه واژه ی عربیه، همون گیاهیه که در زبان فارسی ما به معنی پیچکه که به هر چیز که میرسه دور اون می پیچه…بیشتر دور گیاهان دیگه می پیچه؛اونقدر ‌سخت که تا ابد اون رو محصور و محدود و کاملا در اختیار خودش قرار می ده.
عشق یه همچین چیزیه، کافی بود ؟یا بازم توضیح بدم؟

با تعجب گفتم:

– واییییی سهیلا تو این تعبیر قشنگو از کجا بلد بودی؟ از کجا انقدر قشنگ عشقو می شناختی و رو نمی کردی؟
کلک!ببینم سهیلا بهم نگو که تو هم از عشق یه چیزایی حالیته ، نگو تورو خدا نگو که هرگز باور نمی کنم!

برگشت یک طور قشنگ در سیاهی شب نگاهم کرد.موهای فردار و سیاهش را که روی شانه هایش پخش شده بود را کنار زد وگفت:

– چیه ؟ یعنی به من نمیاد عاشق شده باشم؟
حق داری اگه تو هم باور نکنی! شرایط زندگی سخت من بهم هیچ وقت فرصت عاشق شدن رو نداد. من میون سه تا مرد بزرگ شدم و عواطف زنونم از یادم رفت و بیشتر شبیه بابا و دوتا برادرم شدم، بیشتر حس مردونگي داشتم ،حس قوی بودن ، اینکه وقتی یه جایی یه مردی رو دیدی که احساس کردی یه کوچولو دلت براش لرزید فورا غرور خشنتو به رخش بکشی… طرف کم بیاره، دو پای دیگه هم قرض بگیره بذاره بره!
اما باور می کنی ماهی؟…
منم یه بار عاشق شدم… خیلی دردناک بود!
از چیزی که بهش فکر نکنی، عشقی که بهش اعتقادی نداشته باشی، حسی که یه عمر ازش فرار کردی و بهش پا ندادی یه مرتبه بی خبر و یهویی سراغت بیاد؛ دستشو فرو کنه توي قلبت و شروع کنه قلقلک دادن. اونوقت تموم حس های بد وخوبی که داری با هم قاطی شه .

با تعجب گفتم:

– کی؟ کی سهیلا ؟
هیچ وقت بهم نگفته بودی ! اون کی بود ؟ اون مرد کی بود تو رو خدا بگو می خوام بدونم!

آهی کشید ،دوباره پشت کرد و گفت:

– ولش کن بابا عمر اون قصه ی کوتاه دیگه تموم شد…خیلی وقته که تموم شد.

بازویش را چسبیدم وگفتم:

– باید بگی!یالله بگو ! اون مرد کی بود ؟
من دیده بودمش ؟ می شناختمش؟

بین دو حس گرفتار شده بود؛حس گفتن و نگفتن ؛که اگر نمی گفت شاید تا آخر عمر زیر فشاری که بر قلبش وارد می شد عذاب می کشید و اگر می گفت زیر بار شرمش نابود و فنا می شد. فقط گفت:

– عشق دوستم بود ، یکی از بهترین دوستام ، قرار بود با هم ازدواج کنن . ناخواسته شدم رابطه ی یه عشق…
نمیدونم چه طور شد که حس کردم دوستش دارم،خیلی زیاد!
انقدر بد شده بودم که آرزو می کردم ای کاش اون عشق یه روز تموم بشه ، اون پسر بشه سهم دل عاشق من!
خیلی مبارزه کردم و با خودم جنگیدم اما وقتی نهایت عشق اونا رو دیدم از خودم خجالت کشیدم، از خودم بدم اومد…
یه سنگ بزرگ برداشتم کوبیدم وسط قلبم اونقدر محکم کوبیدم که صدای شکستنشو ، خورد شدنشو شنیدم!
بعد باورم شد که دیگه هیچ وقت قلبی ندارم که …….

گریه اش گرفت، بیشتر از آن ن توانست ادامه دهد.دلم برای او و برای عشق نافرجامش می سوخت. از همان پشت سر دست انداخته و بغلش کردم، موهای فرفری اش را بوسیدم ؛موهایش بوی خوبي می داد. گفتم:

– حالا اون دوستت ، اونا بالاخره به هم رسیدن؟

دماغش را بالا کشید وگفت:

– نه، هیچ وقت.

– پس تو یه فرصت دوباره داشتی سهیلا…
چرا بعد از جداییشون سعی نکردی؟
چرا ناامید شدی؟
چرا انقدر زود از عشقت چشم پوشیدی؟

نالید و گفت:

– به خاطر دوستم…
می دونی ماهی اونو خیلی دوست داشتم…
با خودم فکر کردم دیدم اگه قراره به واسطه ی رسیدن به اون عشق دوستمو از دست بدم زندگیم سیاه تر از اونی می شه که عشقمو از دست داده باشم.
من دوستمو خیلی دوست داشتم ماهی…
من تو رو خیلی دوست داشتم،خیلی…

سرش را تا ته زیر پتو فرو برد و های های گریست. قلبم از جا کنده شد!های هایش پتکی بود که بر جانم می کوفت. هنوز هم باور نمی کردم، با خودم گفتم:

– ماهی احمق اشتباه کردی!
درست نشنیدی!

جواب سوال هایم در یک کلمه خلاصه می شد…
سرم را نزدیکی سرش پیش بردم، دهانم را کنار گوشش گذاشته و فقط گفتم:

– بهادر؟!؟!

دیوانه تر گریست…هیچ نگفتم… انقدر صبر کردم تا خوب بگرید و سبک شود.
بعد از دقایقی بالاخره سرش را از زیر پتو بیرون آورد؛چشمانش کاملا ورم‌ کرده بود، کمی هم حس خجالت داشت به خاطر همین دست هایش را روی صورتش گذاشت.
در حالی که چهره اش را از من پنهان می کرد گفت:

– یادته ماهی؟یادته همون شبی که بهم گفتی خواستگار داری نشونیشو بهم دادی و من رفتم گشتم و خیلی زود عکس هاشو پیدا کردم و برات فرستادم؟
همه چی از همون شب اتفاق افتاد…
باور می کنی وقتی عکس هاش دونه به دونه جلوی چشام باز می شد…
خدا منو ببخشه!
چرا اون لحظه آرزو کردم ای کاش این بلوند چشم بادومی مال من بود!!
چرا برای اولین بار حس حسادت های زنونه ای رو تجربه کردم که هیچ وقت هیچ شناختی ازشون نداشتم!
حسی که بهم می گفت ، ای کاش این وصلت هرگز سر نگیره…
اما بعد پشیمون شدم از اینکه حتی یه لحظه نسبت به عزیز ترین دوستم حس خیانت داشتم ! خودم رو لعنت کردم، هر وقت موقعش پیش می اومد مثل اون روزی که بهم زنگ زد و می خواست واسه تولدت سورپرایزت کنه، نمی دونی چه حالی مي شدم!
انگار اصلا برام مهم نبود…همه ی این کارا این قرارا به خاطر خوشحال کردن توئه…
فقط این مهم بود که می تونستم ببینمش، هر چند کوتاه حسش کنم!
حتی روزی که حاج خانوم اومد پیشم… وقتی ازم خواستن بهادر رو پیدا کنم… وقتی باهاش قرار گذاشتم هم هنوز باقیمونده هایی از اون حس توي وجودم بود!
بعد از اون دچار یه نوع عذاب وجدان‌ شدم، با اینکه‌ تو نبودی ،با اینکه رفته بودی، باز خودم رو لعنت می کردم و از صمیم‌ قلب براتون آرزوی بازگشت و خوشبختی می کردم ،اگه قرار باز گشتی بود .به خاطر همینم هیچ وقت جدایی تون باعث خوشحالی من نشد… بر عکس تموم سعیمو‌کردم تلاش کردم تا عشقتون ادامه پیدا کنه.
اما می دونی ماهی؟
اگه اینارو بهت نمی گفتم تا ابد مثل یه کوه روی قلبم سنگینی می کرد.
می بینی؟منم عاشقی بلد بودم!اما ناشی بودم و به کاهدون زدم ..
منوببخش ماهی.

تنگ تر در آغوشم فشردمش و گفتم:

– چرا خجالت می کشی سهیلا؟
هر دوتای شما برام عزیزید…
اگر می شد، منتهای آرزوم‌ بود.
دیگه چیزی بین‌ ما نبود ، همه چیز تموم شده بود ؛می تونستی ، می تونستی اگه…..

حرفم را قطع كرد، آب دهانش را قورت داد و گفت:

– برای تو تموم شده ماهی ، اما برای اون هرگز!
تا حالا عمیق تو چشاش نگاه کردی ؟
دردی رو که تا آخر عمر تو قلبشه رو حس کردی؟
با خودت فکر کردی چرا هنوزم که هنوزه حاضر نیست به هیچ قیمتی حلقه ی توی دستشو در بیاره؟
چرا به خاطر تو، برای خوشبختیت حتی از جونشم مایه می ذاره؟
به قول خودت هزار تا دروغ قشنگ می بافه که سرو رو وادار به موندن کنه. پا می شه می ره پیش سرو ، بر عکس مردای به ظاهر عاشق که فقط ادعای عاشقی دارن و فقط ادای عشقو در میارن…نه برای شاخ و شونه کشیدن و از صحنه خارج کردن رغیب، بلکه برای موندنش و ادامه دادنش، برای حمایت از عشق اون و تشویق کردن به زندگی ،برای وادار کردنش به اینکه بمونه وخوشبختت کنه…
نه ماهی بهادر سهم دل من نیست!
بهادر واسه ی من فقط یه نشونه بود، یه تلنگر به قلبم که اگه یه روز یکی مثل تو پرسید عاشقی چه شکلیه بتونم یه توضیحی واسش داشته باشم.
اما ماهی تو هیچ جوره کم نیار ،جلوی این زندگی بی رحم به این جدایی و سردی سر خم نکن!
هر طور که می تونی دنبال عشقت برو و ولش نکن!
برو پیش سرو…اونطور که لیاقتشه عشقتو بهش ثابت کن ،حالا از هر راهی… نمی دونم…فقط ولش نکن، تنهاش نذار.

بوسیدمش، فقط بوسیدمش و هرگز به او و حسش حسادت نکردم. به پاس آن همه شجاعتش، آن همه ایثار و شکسته شدن قلبش، به خاطر اعترافات صادقانه اش که ابراز کردنش برای او قطعا حکم مرگ را داشت بوسیدمش و گفتم:

– چشم خواهرم. چشم م هربونم.حتما می رم همه چی رو درستش می کنم…
وای خدایا زندگیمون ‌چه قشنگ شده بود!
سرو با شروع ماه آینده قرار بود رسما سرکار بره…
فقط یه پله باقی بود!
بهش گفتم قهر کنیم، گفت نمی شه ،گفت که طاقت قهر رو نداره ،تاب جدایی رو نداره …
بهش قول داده بودم ،گفتم فقط یه قهر کوچولوئه، جزو قوانین بازیه، گفتم تو قهر کن، به خدا خودم میام منت کشی!
نمی ذارم این قهر طولانی شه ،نمی دونم چرا اون قهر بالاخره اتفاق افتاد!
چرا انقدر طول کشید!
اونکه گفته بود طاقت قهرو نداره ،پس چطور تا حالا دووم آورده؟!
فردا می رم سراغش…نه پس فردا روز تولدشه!
آخ سهیلا اگه بدونی واسه ی تولدش چه نقشه هایی کشیده بودم!
کلی برنامه ریزی کرده بودم!
دیدی چطور شد ؟!
می رم سراغش برش می گردونم سهیلا…
قسم می خورم که عشقمو از چنگال بی رحم تقدیر یه بار دیگه پس بگیرم.

پای عشق که در میان باشد می بینی هیچ نیستی !
نه بُعد مکان را می بینی و نه طول زمان را!
همه چیز آنقدر سریع در وجودت به بوته ی فراموشی سپرده می شود که در نهایت فقط یک چیز است که تنها او را می شناسی… فراتر از او چیزی نمی بینی…کسی را نمی شناسی…حتی اگر باشد هم نمی خواهی بودنشان را باور کنی!
امروز دلم را به دریا زدم، دلی را که روزگاری خود دریایی بود …

به انتظار آمدن امروز تا صبح بیدار نشسته و احیای روح وجان کردم، من حتی قرآن برداشته و بر سر و سینه فشردم و هزار بار از خدایم العفو خواستم!
و همانقدر از سرو برای بخشوده شدن …..
صبح که شد آماده ی رفتن شدم ،رفتن و باز ستاندن دل و دینم از دست های نامرد روزگار!
مصمم روبه روی سهیلا ایستادم و برای تصمیمی که داشتم هرگز تردید نکردم ،فقط گفتم:

– سهیلا امروز تولد عشقمه. یه جوری که خوب بلدی درستم کن ،یه دونه از اون مانتوقشنگاتم بده بپوشم، طوری که وقتی سرو منو می بینه نشناسدم!
می خوام براش یه ماهی خوشگل و تازه باشم!
بهش قول بدم دیگه از این به بعد کاری نمی کنم که غصه بخوره،که اونطور گریه کنه، که دلم برای هر یه دونه قطره اشکش که اونطور معصومانه می چکید هزار مرتبه پر پر شه!
سهیلا نشست روبه رویم و مداد سیاهي برداشت و آرام روی پلکم کشید. مقداری رژ گونه روی گونه ام پخش کرد و سپس با نوک‌ رژ لبش یه رنگ مات و کم رنگ را هم‌ ارزانی لب های داغم کرد. وقتی کرم پودر را روی صورتم پخش می کرد گفت:

– ماهی ، انگار یه جورایی داغی!

بعد دستش را مهربانانه روی پیشاني ام گذاشت و کمی دلواپس و نگران گفت:

– غلط نکنم تب داری!

گفتم:

– تو رو خدا ول کن این تب مب رو…
نیگا کن!خیلی هم‌ حالم‌ خوبه ،دارم می رم دیدن عشقم!

ملتمسانه دستش را گرفتم و گفتم:

– سهیلا دعا کن… تو رو خدا دعا کن سرو منو ببخشه!
به خدا دلم براش تنگ شده، اونقدر بی تاب و دلتنگشم که حس می کنم حتی نفس کشیدن بدون اون هم برام سخت شده.

چشمانم پر از اشک شد؛با دلخوری و با نوک انگشتش نم زیر چشمم را پاک کرد وگفت:

– تو رو خدا ماهی خواهش می کنم فقط گریه نکن!
الانه که زیر چشات سیاه بشه ها!…

خیلی سریع خودم را جمع کردم و در آن حال گفتم:

– تموم شد ؟
خوب فقط همین ؟

با تعجب گفت:

– بیشتر از این دیگه خیلی تند و زننده می شه .

با اینکه‌ توقع بیشتری داشتم اما به همان اندازه بسنده کردم .یادم آمد که یک بار که لبم را سرخ کرده بودم سرو گفته بود خیلی زشت شدی!نمی خواستم زشت باشم می خواستم همیشه برایش زیبا ترین باشم!
بلند شدم و شال بلند و سپیدی را از میان شال هایش انتخاب کردم و روی سرم کشیدم. خندید و گفت:

– آی دختر عروسی نیستا!

– هست هست…ایشالا که عروسی هم می شه به همین زودی!
خودش گفت… بهم قول داد!
فقط یه پله مونده سهیل…
ا حالا ببین می رم چه طور دامادمو می دزدم .

– خدا کنه ماهی، خداکنه…

راه افتادم ،راه که نه ،انگار پرواز می کردم! بدون تردید و بدون خجالت، بدون وحشت از طرد شدن، از پس زدگی،بدون ترس و دلهره فقط به او اندیشیدم؛و به روزی که سالروز ولادت موجودی آن چنان آسمانی و مقدس بود…
دستم را درون کیفم فرو بردم و به باقیمانده ی اسکناس های کهنه ای که آمنه پنهانی به من داده بود نگاهی انداختم. مطمئن شدم که برای خرید قشنگترین کیک کافه قنادی که در آن بودم کافی بود یکی از قشنگ ترین هایش را انتخاب کردم ،کیکی که شبیه قلب بود، یک قلب تپل سرخ و آتشین!
یکباره تبدیل شدم به دخترکی ناآرام که با شوق بچگانه اش پای صندوق اصرار می کرد :

– حاج آقا می شه لطفا بدین با شکلات روی کیکم اسم عشقمو بنویسن؟!

حاج آقا از زیر چشم نگاهی انداخت و استغفراللهی گفت و بعد روبه یکی از شاگرد مغازه ها کرد و گفت:

– آی پسر!
ببین خانوم‌ چی لازم دارن همونو انجام بدين.

شاگرد مغازه دست به کار شد گفت :

چی بنویسم آبجي؟

– بنویس سرو…فقط سرو خالی… همون کافیه .

در حالی که مشغول بود پرسید:

– سرو، اسمشه؟

– آره اسمش سروبُده. ولی شما همون سرو رو بنویسی کافیه.

با اینکه هرگز نتوانست آنطور که دلم می خواست بنویسد ولی باز دلم برای اسم شکلاتی کج وکوله اش هم ضعف می رفت. کیک را برداشتم و شادمانه به راه افتادم.
آقا میرزا مثل اکثر روزها که روی یک صندلی جلوی در هتل می نشست تا چشمش به من افتاد خندید و از جایش بلند شد. یادم آمد دفعه ی قبل بر خورد خوبی با او نداشتم. کمی شرمنده بودم و می خواستم کم لطفی چند روز پیش را جبران کنم؛ قبل از اینکه حالش را بپرسم با صدای بلند خندید وگفت :

– هایییی ماشالله دختر مبارکه مبارکه!
می بینم شما هم‌ تو این جشن دعوتید!

درست متوجه ی حرف هایش نشدم ، صحبت از جشن و دعوت و از این قبیل حرف ها مي زد!
دل را به دریا زدم و گفتم:

– آقا میرزا می شه بپرسم دقیقا چه خبره اینجا؟

در حالی که‌چهره اش رنگ ابهام‌ می گرفت با ناباوری گفت:

– یعنی خبر نداری بابا ؟
چیزی هم نمی دونی؟

خندیدم وگفتم:

– نه به خدا منطورتونو نمی فهمم. از چیزی باید خبر داشته باشم؟
اتفاقی افتاده؟

مرموزانه لبخندی زد و به کیکی که در دستم‌ بود اشاره کرد و گفت:

-اون کیک، اون‌کیک توي دستت چی می گه بابا ؟
یعنی شما خبر ندارین؟
نمی دونید امروز اینجا تولده؟

دست هایم شل شد؛ بیشتر از آن طاقت نیاوردم فورا کیک را یک گوشه روی میزی که در آن‌حوالی بود گذاشتم و در عین بی خبری صادقانه گفتم:

– نه.
آقا میرزا به خدا من بی خبرم ، مگه اینجا چه اتفاقی افتاده؟

بازویم را گرفت و مرا سمت گوشه ای ساکت کشاند و در همان حالت در حالی که آهنگ صدایش را کاملا آهسته کرده بود طوری که انگار می خواست به طور پنهانی و محرمانه حقیقتی را برایم فاش سازد گفت:

– امروز تولد سروه….یعنی خبر نداشتی؟

– چرا ، چرا اینو می دونستم ؛اما از اینکه امروز قراره براش جشن بگیرن…والله یه خورده جا خوردم آخه….

نگذاشت ادامه دهم فوری پرید وسط کلامم وگفت:

– آره آره بابا خودمم می دونم سرو اینجا کسی رو نداره ،اما دیروز یه مرتبه داييش اومد.

با تعجب پرسیدم:

– دایی فرخ؟

ابروهایش را گره انداخت وگفت:

– می شناسی مگه؟

– آره آره یه چیزایی در موردش می دونم. اما راستش تا حالا ندیدمش.حالا چه طور شده یه مرتبه ، ناگهانی….

– آره دیروز داییش بی خبر همراه دخترش اومدن هتل، یه چند وقتی بود که سرو حال درست وحسابی نداشت، اما خوب شد که اینا اومدن، انگار با دیدن داییش یه تکونی خورد…
بالاخره از اون اتاق لعنتی زد بیرون.
الانم سه نفری رفتن بیرون ،قرار بود مهمون داییش باشه ،رفتن برا ناهار ،وقتی هم که می رفتن دختره اومد پیشم سفارش یه کیک درست وحسابی داد. قراره امروز براش جشن بگیرن.

سکوت کرد، اما سکوتم را که دید متعجب شد و دوباره پرسید:

– یعنی جون آمیرزا خبر نداشتی ؟

بغض را مخفی کرده وگفتم:

– نه به خدا آقا میرزا!
می دونستم امروز تولدشه…می خواستم سورپرایزش کنم…
اما انگار قبل از من یکی پیدا شده زحمت این کارو کشیده.

– یعنی خود سرو هم خبرت نکرد ، بهت نگفته امروز چه خبره؟

آهی کشیدم و گفتم:

– نه آقا میرزا…
سرو این روزها دیگه منو نمی شناسه… انگار یادش رفته یه روزی یه ماهی…..

گریه ام گرفت.پیرمرد ناراحت از آنچه که راپورت داده بود پشیمان شد و با اندوه گفت:

_حالا خودتو ‌ناراحت نکن‌ بابا.
بذار خودش بیاد ،شاید فراموش کرده شاید….

اشک هایم را پاک کردم و در حالی که آماده ی رفتن بودم به کیک روی میز اشاره کرد و گفت:

– ماهی دخترم این جا موند تکلیف این چی میشه بابا؟

گفتم:

– هیچی آمیرزا. بندازش توی سطل آشغال.

اين را گفتم و بیرون زدم. درد بود یا نوعی حس حسادت نمی دانم..
حس بدی را تجربه می کردم…
اینکه‌ انقدر امیدوارانه دنبال عشقت بروی ،منتهای تلاشت را بکنی و در آخرین لحظه ببینی هنوز هم تنهایی !…
بغضم را به شدت در گلویم محبوس کردم. قسمش دادم گفتم‌:

” تو رو خدا صبر کن…
حالا وقتش نیست…
کمی آروم بگیر!”

برای باز گشتن به آنسوی خیابان باز محکوم‌ به طی آن پل عابر شدم، چاره ای نبود، کل مسیر پله ها را به سمت بالا دویدم و خدا را شکر کردم که جز خودم‌کسی بالای آن پل نبود،تنها خودم بودم وتنهایی ام وتمام امید و باورم که در کمتر از آنی آه سوخته ای می شد و از ورای ترک های سقف پل پر می کشید و تا آسمان ها می رفت.
بیشتر از آن طاقت نیاوردم ،گلویم را در میان دستان لرزانم گرفته و فشردم، می خواستم راهی برای خروج بغضی که آن گونه مدفونش کرده بودم باز کنم اما بغضم دیگر بغض نبود ،تبدیل به گلوله ای آتشین شده بود که در راه گلویم‌ گیر کرده و قدرت تفکر ، حرکت، نفس کشیدن و حتی گریستن را هم از من‌ می گرفت!
برای شکستن آن بغض کشنده نیرویی ماورایی لازم بود، اینکه فقط برای یک لحظه بدون تفکر بتوانی چشمت را ببندی، تصور کنی که انقدر زود فراموش شدی، که دیگر نیستی، وجود نداری، در هیچ کجای زندگی سرو قرار نداری کافی شد برای انفجار بغض ویرانگری که منفجر می شد و به دنبال خود مشتی سرشک در به در را روانه می کرد.
غریبانه و محزون یک گوشه نشستم و قدری گریستم، بعد یک ‌مرتبه بلند شدم و شروع به راه رفتن کردم.‌مانند دیوانه ها چند بار طول پل را رفتم و برگشتم ،صدای زنگ‌گوشی مرا از دنیای دیوانگیم خارج کرد .نگاه کردم،‌ سهیلا بود .نالیدم و‌گفتم:

– آخ سهیلا ، سهیلا!
چیزی برای گفتن ندارم، سهیلا تمام باورهام آرزوهام ‌نقش بر آب شده سهیلا…..

صدای ممتد زنگ تلفن بیشتر دیوانه ام ‌می کرد .بیشتر از آن طاقت نیاوردم و جواب دادم. با شنیدن صدایم که پر از درد و نا امیدی و رنج‌ بود دانست که خوشحال نیستم .چیزی نپرسید. گفتم :

– سهیلا می بینی؟ سرو اینجا نیست!

– دیدیش ماهی؟
تو اونو دیدی ؟

– می گم‌نیست، رفته بیرون . ظاهرا با اقوامش برای برگزاري مراسم جشن تولدش مشغوله.

– خوب تو ، تو الان کجایی؟

– همین جا بالای پل، مثل دیوونه ها صد دفعه از این سر پل رفتم اون سر و دوباره بر گشتم:

– خوب برگرد ، ماهی برگرد…
بیا تو روخدا انقدر خودتو عذاب نده!

– نمی تونم‌، نمی تونم سهیلا باید همین امروز ببینمش.
باید هر طوریه تکلیفم‌ معلوم‌ شه!

– بچگی نکن‌ ماهی!
احمق نباش بهت می گم‌ برگرد و بیا…

– نه…نه سهیلا..س
ُ
– چیه ماهی چی شد؟!
دارم ‌می شنوم…
الو الو ماهی!
چرا لال شدی؟!!
جوابمو بده.

– سُ…سُ…سهیلا…سرو…

_چی ؟ گفتی سرو ؟
اون هم اونجاست؟

– آره به جون‌تو‌ سهیلا اونم ‌اینجاست…
بالای پل!

– آخه بالاي پل چیکار می کنه؟
تنهاس؟

– نه ظاهرا چند نفر هم باهاشن…
فکر کنم اقوامشن.
وای سهیلا حالا چیکار کنم؟!!

– برگرد ، برگرد تا ندیدتت…
برگرد احمق!

– نه‌ نمی شه انگار منو دیده!
وایی سهیلا به خدا داره نیگام ‌می کنه…تو رو خدا بگو چیکار کنم؟

– خیلی خوب ماهی همینطور بی خیال به حرف زدن ادامه بده…
اصلا انگار نه انگار دیدیش بذار ببینیم ‌عکس العملش چیه.

– یعنی نرم پیشش؟
باهاش حرف نزنم؟
حتی سلام؟!

– نه دیونه منتطر عکس العمل اون بمون! شاید نخواد اقوامش تو اون شرایط باهات روبه رو بشن!

– داره نزدیک ‌می شه سهیلا…

– توجه نکن ماهی ،بهش توجه نکن!
همینطور به حرف زدن ادامه بده.

– پاهام…پاهام داره می لرزه!

– ای خاک‌ بر سرت کنن…بپا گند نزنی! فقط منتظر واکنش اون بمون.

– رسید رسید…
من دیگه دارم می میرم سهیلا!
می میرم!

– الو الو؟
ماهی ماهی؟
صدامو می شنوی؟
هی تو هنوز اون بالایی؟!

– رفت سهیلا…
همین الان از کنارم رد شد و رفت!

– خوب؟

– دیگه خوب نداره سهیلا.
فقط نگام کرد، زل زد توي چشام، اما نگاهش عجیب بود…یه طور خاصی… انگار منو نمی شناخت!
نمی دونم شایدم اشتباه می کنم…
خدا کنه اشتباه کنم !

– توچیکار کردی؟
حرکتی ؟ حرفی ؟ کلامی؟

– هیچی سهیلا هیچی!
مثل یه مجسمه تا رسیدم روبه روش خشکم زد، یه چند لحظه چشم تو چشم شدیم، چشاش یه طوری عجیب غم داشت ، غم بود یا بیماری نمی دونم…
از کنارم رد شد…
انقدر بهم نزدیک بودیم که سایِشِ تنش رو با بدنم احساس کردم!
برخورد دستش که سرد بود به دست هام که حالا دیگه باورم شده داغ داغه!
من تب دارم سهیلا دارم هذیون می گم… سینم می سوزه…
بدجوری می سوزه!
از سرمای بیش از حد این بالاست یا گرمای آتیشیه که از درونم زبونه می کشه نمی دونم.
مثل یه شبح بود حرکت انگشتش که تو یه لحظه…فقط یه لحظه از میون دستم لغزید ، سر خورد و پر کشید و رفت!
همون جا سر جام وایسادم و زل زدم به دست های خالیم، اونم یه چند قدم جلوتر از من در حالی که یه کم از من فاصله گرفته بود بیشتر از اون طاقت نیاورد یه مرتبه ایستاد و دستش رو گرفت روی نرده ی پل ،انگار تموم سنگینی وزنشو انداخته بود روی نرده!
دست هاش می لرزید سهیلا!
گفتم الانه که برگرده نگام کنه ،صدام کنه، اما فقط یه کوچولو…به اندازه ی یه سه رخ ناقص از صورتشو دیدم…
بیشتر از اون هیچ چیزی نبود!
رنگش پریده بود. دایی و دختر داییش که کمی از اون جلوتر افتاده بودن ایستادن دختره بدو بدو بر گشت، دست سرو رو گرفت یه تکونی بهش داد. انگار تازه به خودش اومده باشه همون نیم نگاه رو هم ازم پس گرفت. دختره دستشو دور بازوی سرو من حلقه کرد و در حالی که می خندید اونو برداشت و برد!

– دختره؟ اون دیگه کیه؟

– دختر داییشه، بچه اس بابا !
ولی درد من اون نیست سهیلا…
درد من از اینه که چرا حتی نگام هم نکرد!

بغض کرده ،نالیدم و گفتم:

– می دونستم سهیلا…می دونستم اون دیگه دوستم نداره…
شایدم داره فراموشم می کنه!
یعنی فراموش کردن انقدر راحته؟

– ببین به من گوش بده ماهی ، همین الان برگرد بیا خونه اصلا هم غصه نخور.
شب سر فرصت می شینیم با هم دیگه یه فکر اساسی می کنیم.

گفتنش آسان بود اما دل کندن و رفتن برای من بی شک حکم مرگم را داشت!
می خواستم تا ابد آنجا بمانم، آنقدر بمانم که در همان جا، در نزدیکترین حد به سرو ،آنجایی که گهگاهی بادی می وزید و بوی گیسوان در هم ریخته اش را برایم به ارمغان می آورد، آنجا که پر از خاطرات سرو بود، آنقدر زجه بزنم که جانم تمام شود!
در گوشه ای روی پل نشستم و گوشی را برداشته و شروع به نگارش کردم.

” سهیلا سهیلای خوبم می دانم باز چقدر از دستم رنجیده وعصبی خواهی شد. می دانم باز تبدیل شدم به همان موجود ضعیف و غیر قابل پیش بینی، دستم که از دنیا کوتاه می شود، سرو که نباشد ،من قاتل خاموش خودم‌ می شوم!
دلم می خواهد بمیرم که دیگر نباشم!
من حتی قدرت و فرصت دفاع از خودم را هم از دست داده ام!
آنقدر با پای برهنه دنبال سرنوشتم دویدم تا بالاخره در یک جا زمین خوردم و اینگونه شکسته و از پا نشستم!
حالا که تمامی درها به رویم بسته شده و همه چه آسان فراموشم کردند هیچ کس دیگر حتی به یادش نخواهد آمد قصه ی تلخ ماهی را….
من مي روم…
من از مرگ می ترسم سهیلا! من حتی قدرت نابود کردن خودم را هم ندارم، وگرنه تا به حالا صد باره خودم را نابود کرده بودم؛ اما امروز بی رحمانه احساساتم را خواهم کشت.هر چند آدم بی احساس با یک مرده چندان فرقی هم ندارد…
تصمیم عجیبی گرفتم… شتابزده عمل کردم…
مثل همیشه که نصف بیشتر تصمیماتم را نسنجیده گرفتم و اغلب با سر در دیوار جهل وپشیماني رفتم و امروز به این نقطه رسیدم.
چرا سرو را فراموش نکردم؟!
چرا پس از آن شب که من را برگرداند و رفت ،همان موقع که بایستی همه چیز تمام می شد ، شدم دیوانه ای که دیگر نتوانستم یادش و حتی عطر ویرانگر تنش را فراموش کنم؟!
به خاطر او از همه چیز گذشتم !
بهادر و عشقش، التماس ها واشک هايش را ندیدم!
پدرم رفت و من حتی او را هم ندیدم!
مهر مادری را از خودم دریغ کردم. از تمامی امیال و متعلقاتم گذشتم هزار بار گفتند دیوانه شدی دختر ؟
خودم را در آتش عشقی انداختم که سوختن وخاکستر شدن در راهش فقط برای یک لحظه بود، که در هر ثانیه اش هزار بار گفتم فدای سر تو سرو که سرت سلامت باشد ،فقط تو باش، برایم بمان که اگر ماهی هم رفت، که اگه او هم بمیرد فدای سرت !
اشتباه زیاد کردم، خطا هم کردم. حتی دروغ هم گفتم!
اما خدا می داند که‌ همه به خاطر سرو بود.
اما سهیلا…
حالا که دیگر من را نمی خواهد ،حالا که حتی دیگر حاضر نیست به صورتم نگاه کند، نمی توانم بمانم و بیشتر موجب عذاب و آزار او و خودم شوم!
سهیلا من‌ میروم….

همانطور که قرار است تو هم بروي…
همه ی ما رفتنی هستیم، دنیا هر چقدر هم که بزرگ باشد عاقبت یک جا محل توقف است ،وقت رفتن ها و جدایی هاست!
اگر باشم تو را هم می رنجانم؛همانطور که دیگران را رنجاندم.
همه رفتند ..
مادرم رفت، پدر رفت، بهادر رفت، تو هم می؛روی…
سرو هم که امروز با سردی دستش، با سردی نگاهش ،با سکوتش به من گفت رفته است و دیگر مرا نمی شناسد!قبل از رفتنش مرا کشت و رفت.
از همه ی آن هایی که رفتند و دوستشان داشتم، که‌ نا خواسته رنجاندمشان و دیگر فرصتی برای بازگشت برای بخشوده شدن ندارم طلب بخشش دارم، می روم و در گوشه ای از دنیا با کوله باری از خاطره که بر دوش می کشم فقط در انتطار مرگ خواهم نشست.
فقط اگر زماني سرو من را دیدی از طرف من به او بگو…
حتما بگو که سرو بلند بالایم!
عشق فراموش نشدنی ام !
دوستت داشتم!
خیلی دوستت داشتم…هیچ وقت به تو دروغ نگفتم! ناچار شدم و بعضی از حقایق را پنهان کردم، آن هم برای محافظت از تو و محافظت از عشقمان !
بگو نامرد قرار ما فقط یك قهر کوچک بود!
تو که می گفتی قهر کردن را نمی دانی ، نمی خواهی!
پس چه طور شد که انقدر بی رحمانه درهای قلبت را به رویم بستی؟
هرچه مشت بر قلبت کوبیدم چرا صدایم را نشنیدی؟
من را از خودت راندي و فکر نکردی دیگر كجاي دنیا می توانم چشم هایی به سیاهی و قشنگی چشم هايت، به زلالی روحت، به مهرباني قلبت پیدا کنم؟
من که به این همه از تو عادت کرده بودم!
به او بگو عشقم!
بیست و نه پله را با هم بالا آمدیم، سختی ها و شادی ها را با هم تجربه کردیم، هر وقت روی پله ی سی ام پا گذاشتی یک‌ نگاهی به زیر پاهایت بینداز، قلب من را هم همانجا زیر پاهايت می ببینی، قلبم را همان جا برای تو گذاشتم و رفتم.
به او بگو با آن قلب شکسته مهربان باشد… آن طور که سزاوار یك قلب زخم خورده ی عاشق است با او گرفتار و مدارا کند!
سرو من !
دوستت داشتم!
دیوانه وار می خواستمت!
بگو دلم برايت تنگ خواهد شد…
در لحظه های غمبار تنهایی ام قطعا به تو خواهم اندیشید.
هزاران بار به خاطراتی که داشتیم ،به سرخی خونی که بر سپیدی شالم نشست ، سیبی را که دستم دادی، درد آن سیلی را هم تا ابد روی گونه ام ‌حفظ و محافظت می کنم تا شاید گاهی دل ناباورم را قانع کنم که تو هم روزگاری من را دوست داشتی، دوست داشتم. داغی وفشار لبهايت پشت آن درب بسته ای که قرار بود بروم و دیگر بر نگردم…
اینکه برای هر بار بوسیدنت انقدر عذاب بکشم و روی انگشتان ضعیف و ناتوان پاهايم بلند شوم، خودم را بالا بکشم تا جایی میان زمین وآسمان عطش لب های تشنه ام را با بوسیدنت خاموش کنم…
تا آخرعمرم هیچ وقت فراموشت نخواهم کرد.
غیرت های مردانه ات ، تعصبات قشنگت، وقتی تا شالم‌ عقب می رفت با دست های خودت آن را جلو ‌می کشیدی…
وقتی که حتي به قول قديم هاي خودم امل می شدی آنقدر برایم جذاب بودی که انگار نه انگار سال ها جایی آن سر دنیا زندگی کردی !
من دیوانه ی امل بازی هايت می شدم! اخم ها و لبخندهايت …
شوخی ها و چشم‌چراني کردن هايت را هم دوست داشتم!
گاهی از عمد لباس کوتاه پوشیدم تا تو حرصی بشوي و من باز باور کنم دوستم داری ، سرو !
من آن روز در کافه وقتی سیگار می کشیدی بار دیگر عاشقت شدم!
اگر بوی عطر تو هزار بار دیوانه تم می کرد آن روز آن عطر وقتی با بوی دود سیگارت آمیخته شده بود هزاران بار بیشتر دیوانه ام کرد…
اعتراف می کنم دوست داشتم روزی ساعت ها روبه رويت بنشينم ،تو سیگار بکشی و بعد دود آن را مدام در صورتم فوت کنی، از پشت حلقه های غلیظ دودی که از ميان لب ها و حفره های بینی ات بیرون‌ می زد ساعت ها در حالی که سرفه خفه ام می کرد تماشایت می کردم‌‌.
با تو حتی در خیالاتم برای خودم بچه هم ساختم!
به تو امید دادم ،همانطوری که‌تو به من امید دادی…
این قرارمان نبود سرو !
در ساختن روزهای قشنگ زندگیمان ‌هیچ‌جایی برای بی مهری نبود!
برای تنهایی رفتن نبود!
اما تو امروز با نگاه نکردنت ،با سکوتت ،با رد شدن و نادیده گرفتن و گذشتنت انگار می رفتی و فریاد می زدی دیگر همه چیز تمام شده است!
دیگر حتی قابل بخشیدن هم نیستم!
قبول مرد من!
بگذار تا برای آخرین بار اینطور صدايت کنم…
مرد من!مرد بلند قامت آرزوهای به ثمر نرسیده ام! من نيز تو را رنجاندم…
خیلی اذیتت کردم…دلت را شکستم…
آمدم ظلمی که پدرم کرد را جبران کنم و بدتر از آن را خودم مرتكب شدم!بیشتر از او قلبت را شکستم و آزردمت!
من را ببخش ! حلالم کن !
از من گذشتی؛ اما با وسعت و بزرگی قلبت باز هم دنیا را دوست داشته باش. دنیا هنوز تمام نشده است!
آدم های دنیا را دوست داشته باش…
با همه ی نامردی که به تو کردند ببخش نازنینم…
تو‌که راحت می بخشی پس چرا من را نبخشیدی سرو ؟!”

پیام را ارسال‌ و اشک هایي را که همینطور پشت هم بر گونه هاي داغ و ملتهبم روان‌ بودند را پاک کردم. بعد منتظر دیدن نشانه ی تایید آن پیام طولاني ماندم .خیلی زود تیک خورد ،سهیلا پیامم را می خواند.
بیشتر از آن منتظر نماندم و خودم را تا لبه ی پل رساندم، گوشی را از بالای پل به سمت پایین رها کردم، در کمتر از آنی سقوط كرد و سپس متلاشی شدن گوشی و سرانجام‌فشار چرخ های ماشینی که از رویش گذشت را دیدم و مطمئن شدم دیگر هیچ ارتباطی بین من ودنیای من ، من واطراف یان من وجود ندارد.
آخرین نگاهم را از همان بالای پل به سمت هتل انداختم .

– خداحافظ سرو ، خداحافظ عشقم ، باشد که در کجای دنیا یکدیگر را ببینیم ؟

به راه افتادم و پله ها را به سمت پایین طی کردم.
خیلی زود پله ها تمام شد…
پل هم تمام شد…
همچنین من ،من هم تمام می شدم…
اما سرو ، سرو تنها چیزی بود که هیچ وقت در قلب من تمام نشد…

برای مشاهده ادامه داستان بر روی لینک زیر کلیک نمایید

مشاهده سایر قسمت ها

برای مشاهده و انتخاب سایر داستان ها بر روی لینک زیر کلیک نمایید

مشاهده لیست همه داستان ها