نوش دارو بعد از مرگ سهراب!
نمی دونم چرا آدمای اطراف من خیلی دیر به خودشون می آمدند، اول بهم زخم می زدند و وقتی منم مثل خودشون رفتار می‌کردم، بهشون برمی خورد و بعد از رفتارشون پشیمون می شدند،
اما آیا پشیمون شدنشون فایده ای داشت؟! آیا با لیوانی که شکسته می شه آب خورد؟! نه!
بهرام کنارم دراز کشید و مشغول نوازش موهام شد، حالم از گرمای تنش بهم می خورد. اما می دونستم که الان داره به زخم صورتم نگاه می کنه و عذاب می کشه، می دونستم اذیت می شه و من از زجر کشیدنش لذت می بردم.
من توی زندگی بهرام موندم تا هر بار که چشمش به من می افته، بفهمه باهام چیکار کرده و به حیوون بودن خودش پی ببره،
البته راه دیگه ای هم نداشتم، چون اون نمی ذاشت من برم .. اگر هم می ذاشت من جایی برای رفتن نداشتم!
اون شب بهرام کنارم موند و تعریف کرد چه عذابهایی به خاطر بلاهایی که سر من آورده کشیده، گفت که چقدر پشیمونه... و من نفهمیدم کی خوابم برد.
***
"یک هفته بعد"
تو اتاق نشسته بودم و طبق معمول به عکسها و فیلمایی که با مجید داشتم نگاه می کردم که چند تا ضربه به در اتاقم خورد و بهرام وارد اتاق شد.
_ سودا می خوام با یکی آشنات کنم.
منتظر نگاهش کردم .
_ کارن جان بیا تو.
با دعوت بهرام، پسری وارد شد که سریع رومو ازش برگردوندم و داد زدم.
_ برید بیرون.
شاید رفتارم زشت بود، اما دلم نمی خواست کسی زخم صورتمو ببینه و بخواد بهم ترحم کنه!
وقتی دیدم صدایی نمیاد، دوباره داد زدم:
_ می گم برید بیرون، نمی شنوید؟! اصلا مگه من اجازه دادم شما بیاید تو؟ تو با اجازه کی مهمون دعوت می کنی به اتاق من؟! صدای شوکه ی بهرام به گوشم رسید:
_ سودا این چه رفتاریه؟ کارن...
پریدم وسط حرفش و جیغ زدم:
_ گمشو بیرون.
صدای اون پسر آمد‌.
_ عمو جان فکر کنم مزاحم شدیم، بهتره یه وقت دیگه بیایم.
پس برادر زاده ش بود!
در حالی که چشمام پر از اشک بود، به سختی بغضمو قورت دادم و محکم گفتم:
_ لطف کنید دیگه هیچوقت به اتاق من نیاید، من علاقه ای به هم صحبتی با شما ندارم.
_ سودا کارن روان‌شناسه و میتونه کمکت کنه!
پوزخندی رو لب هام نشست.
_ کارهای تو رو خدا هم نمی تونه جبران کنه چه برسه به فک و فامیلای خودت. برید بیرون!
یک زمزمه هایی بین شون رد و بدل شد که نفهمیدم چی می گن و بعد صدای بسته شدن در آمد.
نفس عمیقی کشیدم و با قدم های لرزان به سمت آینه رفتم و تو آینه به خودم خیره شدم....

دستی روی زخم کهنه م کشیدم، تمام ارزش و دارایی من، زیباییم بود، زیبایی که از دست داده بودمش، دیگه چی داشتم که باهاش زندگی کنم!؟
بهرام دقیقا می دونست که اعتماد به نفس من از کجا نشات می گیره و دقیقا به همون نقطه ضربه زد تا نابودم کنه!
موهامو که دم اسبی بسته بودم باز کردم و قسمت جلوشو روی نیم رخم ریختم تا زخممو پنهان کنه ، اینطور که معلوم بود قرار بود با غریبه های زیادی برخورد داشته باشم و اصلا تمایلی نداشتم که به من با ترحم نگاه کنند و چشم هاشون میخ زخمم بشه!
رفتم تو تراس نشستم و باز سیگار پشت سیگار کشیدم تا شب شد، متعجب بودم که چرا هیچکس برام غذا نمیاره،از صبح چیزی نخورده بودم و می ترسیدم باز ضعف کنم، دلم می خواست از وقوعش پیشگیری کنم، حالم از هر چی دکتر و سرم های الکی شون بهم می خورد.
مشخص بود که سرشون به مهمونشون گرمه و منو از یاد بردند!
ترجیح می دادم از گرسنگی بمیرم، اما پایین نرم و باهاشون رو به رو نشم. حوله مو برداشتم و رفتم حموم، دوش کوتاهی گرفتم و بیرون آمدم.
ساعت از نیمه های شب گذشته بود که حس کردم دستام از شدت گرسنگی دارند بی حس می شن و الانه که باز حالم بد بشه، قسمتی از موهامو ریختم روی صورتم و آروم و بی سروصدا از اتاق خارج شدم.
عمارت توی سکوت و تاریکی فرو رفته بود و همین خیالمو راحت می کرد که همه خوابند. به آشپزخونه رفتم و در یخچال رو باز کردم، اما غذایی پیدا نکردم، یه کم میوه برداشتم و داشتم برمی گشتم برم به اتاقم که با شنیدن صدایی که از پشت سرم آمد چیزی نمونده بود از ترس قالب تهی کنم! میوه ها از دستم افتاد روی زمین.
_ غذا روی گاز هست،
تو دلم کلی بد و بیراه نثارش کردم، بی اینکه به پشت سرم نگاه کنم، خم شدم تا میوه ها رو از روی زمین بردارم که آمد جلو و گفت:
_ ببخشید نمی خواستم بترسونمت.
میوه ها رو جمع کردم و مقابلش ایستادم، ضربان قلبم بدون دلیل بالا رفته بود و استرس داشتم.
_ با میوه که سیر نمی شی، منم گشنمه. می خوای برای تو هم غذا گرم کنم؟
غذا خوردن با یه آدم؟! از وقتی که این بلا سرم آمده بود، از عالم و آدم بیزار شده بودم، چه برسه به اینکه بخوام با کسی غذا بخورم، می دونستم که وقتی نگاهش به زخمِ چندش آورم بخوره، اشتهاش کور می شه برای همین سرمو انداختم پایین و می خواستم از کنارش رد بشم که گفت: