ولی انگار خدا میخواست هیچ نام و نشونی ازش نمونه ،پسرم مرده به دنیا اومد ،خدا میدونه چه حالی داشتم ،با دستای خودم خاکش کردم و زار زدم ،برای طفل کوچیکم ،برای تنهاییم ،برای بدبختیم ...

از وقتی یادم میاد هیچ کسو نداشتم جز یه مادر بزرگ پیر، وقتی به دنیا اومدم مادرو پدرم منو تو یه خرابه ول میکنن و بیبی بیگُم منو پیدا میکنه و بزرگم میکنه ،اینارو قبل عروسیم برام تعریف کرد 

۱۵ سالم بود که اسد اومد خواستگاریم ،سر چشمه یه بار نگامون بهم افتاده بود و اون دنباله همونو گرفت و اومد سراغم ... ۱۸ سال ازم بزرگتر بود اما مرد خوبی بود ، چند سال طول کشید تا بچه دار بشیم ،مادرش مدام بهش میگفت زن بگیره اما اون مردونگی کرد و پام وایستاد ..

سه سال بعد عروسیم بیبی بیگُم از دنیا رفت و من تنها تر شدم ،دیگه جز اسد هیچ امیدی نداشتم ...

من خاتونم ،بیبی اسم مادرشو گذاشته بود روم ، تو سجلدی که برام گرفته بود متولد ۱۳۲۷ بودم ولی درست و غلطش رو نمیدونم، روستای ما یه روستای دور افتاده بود اما برای من همه دنیام بود ،چون من جز روستامون جایی رو ندیده بودم..

۵ سال بعد عروسیم حامله شدم ،اسد خوشحال بود خیلی ،منم خوشحال بودم فقط حیف که بیبی نبود تا بچمو ببینه ..

اسد خیلی ازم مواظبت میکرد ، میدونستم دوسم داره ،منم دلم به بودنش گرم بود ...ولی انگار ارامش به من حروم بود ،پنج شش ماه از حاملگیم گذشته بود که یه شب اسد خوابید و صبحش بیدار نشد...

دیگه هیچکسو نداشتم ، پدر و مادرش از خونه بیرونم کردن ،میگفتن نون خور اضافه نمیخوان ..برگشتم تو همون خونهای که با بیبی زندگی میکردم ..

زندگی میگذشت و من خبر نداشتم قراره بچم رو هم نداشته باشم ..

چندتا از زنای روستا دستمو گرفتن و از سرخاک بچم بلندم کردن ، اخ که چه ارزوهایی داشتم ، کاش بود ،کاش میتونستم بغلش کنم ...همونجا سرمو گرفتم بالا و گفتم خدایا میگن تو مهربون ترینی ، ولی من جز بی رحمی چیزی ندیدم ازت ..

برگشتم خونه و خیلی زود دورم خالی شد ،سینه هام پر از شیر بود و سنگینی میکرد و بچه ای نبود که برای شیرم گریه کنه ...

سکوت خونه وحشتناک بود ،نمیدونستم به کی پناه ببرم ، دستمو گذاشتم رو شکم خالیم ، تا شب قبل پسرمو داشتم و اون تکون میخورد و لگد میزد و من احساس تنهایی نمیکردم و امشب جاش چقدر تو بغلم خالی بود ...

اون شب بدترین شب زندگیم بود و اندازه ده سال گذشت برام ..

فردای اون روز ،تو خواب و بیداری بودم که حس کردم یکی صدام میکنه ،تازه دم دمای صبح بود که خوابم برده بود ، به زور چشمای ورم کردهمو باز کردم و از جام بلند شدو درو باز کردم ...رقیه خانم همسایمون بود ..اومد جلوتر و گفت بهتری دخترم ؟ گفتم خداروشکر خوبم ،یه سینی داد دستمو گفت اینو بخور یکم جون بگیری ،بعدم بیا باهات حرف دارم ..

تند تند دو سه لقمه خوردم و با سینی تقریبا دست نخورده رفتم خونشون ..میخواستم بدونم چی شده ..نشستم کنارش ،به پیرهنم نگاه کرد و گفت شیرت سر رفته ،لباست خیسه ، بغض کردم و سرمو انداختم پایین ،گفت دخترم ،عروس خان تازه زایمان کرده و دنبال دایه ست برای بچهش ،انگار شیر نداره ... میدونی که شوهر من تو خونه خان کار میکنه ، بهش گفتم اسم تورو بیاره پیششون ...خواستم حرف بزنم که گفت ،نه نگو دخترم ، اینجوری هم یه طفل معصومو سیر میکنی و هم خودت از تنهایی در میای

یکم فکر کردم ،برای من فرقیهم نداشت کجا باشم ،لااقل اینجوری سرم گرم میشد ،گفتم باشه

خوشحال شد و گفت خبرم میکنه ،برگشتم خونه ،یه حس خوبی پیدا کردم ،انگار قرار بود پسرمو بغل کنم ، بی قرار بودم و منتظر ..

عصر همون روز رقیه خانم خبر داد که صبح روز بعد برم عمارت خان ...

اون شب با دلشوره گذشت .

جلوی در بزرگ عمارت وایستاده بودم ، دلم شور میزد ،میترسیدم از پسش بر نیام ، وارد حیاط بزرگشون شدم ،یه زن که به نظرم از خدمه اونجا بود اومد جلو و راهنماییم کرد ، حیاطشون به قدری خوشگل بود که چندثانیه محوش شدم ...سمت راستم پله های پهنی بود که اون زن ازشون رفت بالا و منم پشت سرش رفتم ...وارد یه سر سرای بزرگ شدیم ،دهنم از اون همه زیبایی خونه باز مونده بود ...بهم گفت همونجا وایستم تا خانم رو صدا کنه ...حس میکردم خوابمو همه چیز الکیه ..

صدای یه زن منو به خودم اورد ،روبهروم یه پیرزن وایستاده بود ،اما نه شبیه پیرزنایی که دیده بودم ، یه لباس قشنگ تنش بود و صورت جدیش با همه چروکاش قشنگ بود ...

اومد نزدیکم و من سلام کردم ، با سر جوابمو داد و گفت شیرت چقدره ؟ نوه منو سیر میکنه ؟ تعجب کردم ، یهو رفت سر اصل مطب ..

گفتم بله خانم ...گفت کار خلاف که نکردی ؟ نوه من قراره از شیر تو بخوره ، حلال و حروم سرت میشه ...بازم فقط گفتم بله خانم ،انقدر جذبه داشت که جرات نمیکردم حرف اضافهای بزنم ..

اومد جلو تر و گفت خوبه ، شنیدم کس و کاری نداری اره؟ سرمو تکون دادم ،گفت پس با بیرون از این خونه هم کاری نداری دیگه ؟ نمیفهمیدم منظورشو ،گفتم نه خانم 

سینهشو صاف کرد وبا افتخار گفت ببین دختر جون ، عروس من سه تا پسر به دنیا اورده و ضعیف شده و من ترجیح با شیر دادن ضعیف تر نشه ،تو فقط مسئول نگهداری از نوه های منی ،به کوچیکه شیر میدی و تو ترو خشک کردن اون دوتای دیگه هم کمک میکنی به مادرشون ..

اتاق طبقه بالاست ،که بچه ها هم همونجان ، وقتی خان یا پسرم خونه هستن از اتاق بیرون نمیای ،به هیچ وجه نمیخوام چشم مردای این خونه بهت بیفته ،متوجه شدی ؟ بازم همون کلمه تکراری بله خانم رو گفتم ..

گفت جای خواب و غذات با منه و هرماهم مزدتو میدم ،اگر حرف گوش کن باشی تا بزرگ شدن بچه ها میتونی بمونی اینجا ..

با حرفاش مشکل نداشتم اما تو ذهنم مادر اسد رو با این زن مقایسه میکردم اونا خیلی راحت منو بیرون کردن و این زن اینجوری هوای عروسشو داره ...

گفت برو وسیله هاتو جمع کن و هرکاری که بیرون از این خونه داری بکن و تا عصر برگرد ..

خداحافظی کردم و از عمارت اومدم بیرون ، جز بله و چشم چیزی نمیشد بهش گفت ...

چندتا تیکه لباسو با شال بیبی بیگم پیچیدم لای بقچه ...هیچی نداشتم که بخوام با خودم ببرم یا نگرانش باشم

خیلی زود برگشتم عمارت خان ،یکی از دخترا یه اتاق ته راهرو بهم نشون داد ،خیلی کوچیک و تنگ بود و پنجرهای هم نداشت اما برای من بس بود 

اخر شب یه زن با یه نوزاد اومد تو اتاقم ،صورتش خیلی مهربون بود و یه لبخند پهن رو لبش بود ،معذرت خواهی کرد که اون موقع شب اومده ،تازه فهمیدم اون عروس خانه ...

نوزاد رو گرفت طرفم و گفت ،میشه به پسرم شیر بدی ؟ گرسنشه و من شیر ندارم که بهش بدم ...بچه رو با دستای لرزون گرفتم ،صورت پسرم جلوی چشمم بود ،داشت گریه میکرد و دهنش رو به هر طرف کج میکرد و دنبال شیر بود

حال بدی داشتم ، حس میکردم پسر خودم رو بغل رو کردم ، بالاخره بهش شیر دادم و اروم شد و کمکم خوابید ...

اون زن با مهربونی نگامون میکرد ، تصورم از عروس خان یه دختر مغرور و پر از افاده بود ،اما اون دختر فرق میکرد انگار ..

صورتش رنگ پریده بود...خیلی لاغر بود ولی بازم قشنگ بود صورتش...

یه دفعه صدای یه مرد اومد که میگفت زیبا ... و بعد یکی از خدمتکارا اومد تو اتاق و گفت خانم اقا داره دنبالتون میگرده ،با ارامش بلند شد و گفت زود برمیگرده ..

اون شب وقتی برگشت تا پسرشو ببره یکم باهم حرف زدیم ، وقتی از بیکسیام براش گفتم پابهپام گریه کرد ، تعجب کرده بودم ،چیزی که از خان و خان زاده شنیده بودم این نبود ..پسر بزرگ زیبا ، حسین ۵ سالش بود و نادر دو سال و رحیم هم که هنوز به ماه نرسیده بود...

روزام میگذشت و کمکم به وجود رحیم عادت کرده بودم و حتی گاهی حس میکردم خیلی دوسش دارم ..

گاهی شبا زیبا اجازه میداد رحیم شب رو پیش من بمونه ، زیادی خوب بود ..

دو ماه گذشت ،هنوز جز برای دستشویی از اتاق بیرون نمیرفتم ، زندانی بودم انگار ..

اون شب رحیم رو که خوابوندم حس کردم صدای دعوا میاد ،بلند شدم و نزدیک در شدم ،صدای گریه زیبا بود انگار ،اروم درو باز کردم و وارد راهرو شدم ، پسر خان داشت داد میزد و زیبا گریه میکرد ، نمیفهمیدم چی میگه ،یه دفعه در باز شد و اومد بیرون ،خشکم زده بود ،نمیتونستم تکون بخورم ،نگاش افتاد به من ،یه مرد جوون قد بلند با سیبلهای تاب دار و یه کلاه مشکی دراز روی سرش ..چند ثانیه نگام کرد و بعد راهشو گرفت و رفت ...

رفتم طرف اتاقشون ،زیبا روی زمین نشسته بود و گریه میکرد ،کنارش نشستم و فوری خودشو انداخت توی بغلمو گریه کرد ..

نمیدونستم مشکلش چیه ، یه مرد بالا سرش بود و بچه هاشم دورش بودن ،پولم که داشت ...

اروم که شد گفتم چرا الکی زندگی رو به خودت زهر میکنی ؟ گفت تو نمیدونی من چقدر بدبختم ،خندهم گرفت، دیگه من رو سفید همه بدبختا بودم ... خودش ادامه داد و گفت ،خانوادهش میخوان براش زن بگیرن اما راضی نمیشه...چشمام سه برابر شد ،برعکس شده بود ،تو روستا همه مردا میخواستن سر زنشون زن بگیرن و اینجا برعکس بود..

گفتم این گریه داره ؟ باید خوشحال باشی که 

سرشو انداخت پایین و گفت من مریضم ، نمیدونم چند روز دیگه زندهم ..

باورم نمیشد ،خیره بودم به دهنشو منتظر بودم بگه شوخی کرده..گفت به من نمیگن اما من میفهمم ، هیچکس امیدی بهم نداره...با بغض ادامه داد خاتون نمیخوام بچه هام بی مادر بشن ، میترسم ...

وای که قلبم داشت سوراخ سوراخ میشد

نمیفهمیدم چرا ادمای خوب عمرشون کم بود .

زیبا وسط گریه هاش یهو خیره شد بهم ،ترسیدم از نگاش ، خندید، گفت تو ..

نمیفهمیدم منظورشو ، گیج نگاش کردم ...گفت تو میتونی واسه بچه هام مادری کنی ...رنگم پرید ،فوری از جام بلند شدم ، دیوونه شده بود..

از اتاق اومدم بیرون .. چند روز بی سرو صدا گذشت ، زیبا دیگه حرفی نزد و منم حرفاشو گذاشتم پای حال بدش 

اون شب حسین و نادر هم تو اتاق من خوابیده بودن و رحیم رو هم رو پام خوابونده بودم ،زیبا دیگه زیاد سراغشون نمیومد ،میگفت بذار به یکیمون عادت کنن ، این حرف واسه من مثل شکنجه بود ...

از راهرو صدا میومد ،تعجب کردم اخه همیشه خونه ساکت بود،اروم رحیم رو گذاشتم رو زمین و از اتاق رفتم بیرون ، در اتاق زیبا باز بود و صداها از اونجا میومد ،اروم رفتم جلو و داخل اتاقو نگا کردم ،دوتا مرد پشتشون به من بود ، چندتا از خدمتکارا داشتن گریه میکردن ، مردا زیبا رو بغل کردن ،یکیشون پسر خان بود و اون یکی که سن و سال دار بود هم حتما خود خان بود ، چشمای زیبا بسته بود و از دماغش خون اومده بود..ترسیدم ، فکر کردم مرده ..

بلند گفتم چی شده ،مادر خان با چشمای قرمز نگام کرد ،فاتحهمو خوندم ...خیلی نگاهش بد بود ،میدونستم نباید از اتاقم میومدم بیرون ،یکی از خدمتکارا گفت خانم جون غش کرده ...

زیبا رو بردن و من برگشتم تو اتاق ، خدا میکردم سالم برگرده خونه ، نگام هی به رحیم میفتاد و اشکم در میومد ،خیلی کوچیک بود برای بی مادر شدن ...

فردا اون روز زیبا برگشت خونه ،اما بدتر از قبل بود حال و روزش ، هربار که منو میدید بهم التماس میکرد مواظب بچه هاش باشم ... جلوی اون نه ،اما تو خلوت خودم داشتم اروم اروم جون میدادم ..

اخر یه بار جلوی نصرت خانم (مادر خان ) بی مقدمه گفت خاتون مادر خوبی واسه بچه هام میشه ..نگاه هردوشون یه من بود ،اروم گفتم انشالله ۱۲۰ سال عمر میکنی و خودت هر سه تاشونو داماد میکنی ...بعدم از جلوی چشمشون فرار کردم 

چه شبایی که تا صبح ولسه سلامتی زیبا دعا کردم و زار زدم ، هزار بار از خدا خواستم عنر منو بگیره و بده به اون ،من که کس و کاری نداشتم ،اما اون مادر سه تا بچه بود ..

سه ماه گذشت ...

حال زیبا خیلی بد بود ،هیچی ازش نمونده بود ، همه روز تو رخت خواب بود و نمیتونست تکون بخوره ،همه کاراشو خودم میکردم ،اینجوری یکم اروم میشدم ..

دیگه حضورم تو خونه عادی شده بود ، خان مرد خوبی بود و خیلی به زیبا محبت میکرد ، جلال خان (پسرش ) هم معلوم بود خیلی زیبا رو دوست داره ...

حیف بود قشنگی زندگیشون با رفتن زیبا تموم بشه ،خیلی حیف بود ...