اگه میتونی یه کمکی بکن به زنش زنگ بزن بگو رفیقشی ، همکارشی نمیدونم یه جوری به زنش بگو که مطمئن بشه بیاد جنازه بنده خدا رو ببره تا به آرامش برسه .
شماره و اسم کامل مریم رو به سعید گفتم و قول داد پیگیری کنه .بعدها شنیدم سعید با مریم تماس گرفته و مریم به اندونزی اومده با کمک سفارت ایران جسد فواد رو تو همون زمین مرتع پیدا کردن و برگردوندن اهواز اونجا به خاک سپرده شده و بعد از ماههای طولانی فواد تو وطن خودش به آرامش رسید....
شب حرکت رسیده بود همه استرس داشتیم دل توی دلم نبود هیچ شناخت و آگاهی از راهی که پیش رومون بود نداشتیم و همگی جونمون کف دستمون گرفته بودیم تو این راه پر خطر قدم گذاشته بودیم .ساعت ده و نیم بود همگی ساک و چمدون بسته توی هال نشسته بودیم و منتظر ون ها بودیم .دلشوره عجیبی داشتم و با شناختی که از خودم داشتم میدونستم این حسم بی دلیل نیست ولی سعی میکردم ربطش بدم به استرس و هیجان سفر .روی مبل تو هال نشسته بودم یه دستم زیر چونه ام بود به بچه های کوچیکی که تو بغل ماماناشون بودن چشم دوخته بودم بی اراده و بی دلیل قطره های اشک روی صورتم راه گرفت واقعا حال خودم رو درک نمیکردم انگار قرار بود اتفاق بدی بیوفته ؛ ساعت یازده شد و با اومدن سعید فهمیدیم وقت حرکته؛ چندین ون تو حیاط پارک شده بود تمام افراد که قاچاقچی شون سعید بود تو حیاط منتظر بودن تا سعید دسته بندی کنه و بگه تو کدوم ماشین بشینن .ماشین ها دونه دونه پر میشدن و هر کدوم با راههای مختلفی که حمید بهشون میگفت به سمت مقصد مشخص شده حرکت میکردن .به گفته سعید من و زهره و سهراب و سه تا از خانواده های بچه دار سوار یه ون شدیم و ماشین حرکت کرد .هر شخصی که میخواست سوار ماشین بشه سعید دم گوشش میگفت : حواست باشه نه منو دیدی نه منو میشناسی
نمیدونم از استرس بود یا دلشوره حالت تهوع عجیبی داشتم به زور سعی کردم شیشه ماشین باز کنم که یهو راننده که اندونزیایی بود شروع کرد به داد زدن به زبون خودش یه چیزایی میگفت رابط حمید که زبونش رو میفهمید بلند گفت : خانوم شیشه رو ببند مگه نمیدونی تو چه مسیر خطرناکی هستیم اگه پلیس بگیرتمون همه بیچاره میشیم .
با اکراه شیشه رو بستم سرم رو به پشتی صندلی تکیه دادم چشمام رو بستم که با صدای داد یوحنا توی گوشم پیچید از جا پریدم: اناستا همین الان پیاده شو
با ترس چشمام رو باز کردم تو ماشین چشم میگردوندم ولی اثری از یوحنا نبود....