آنقدر کشیدَش تا به درِ چوبیِ آن طرفِ عمارت رسیدند؛ مَرد، در را باز کرد و فرشته را به داخل هل داد. فرشته با دست و پای بسته نتوانست تعادلش را حفظ کند و با ضرب زمین خورد.

درد شدیدی که توی بینی اش حس کرد آهِ عمیقی را از وجودش رهاند.
مرد بیرون رفت و فرشته را توی تاریکی و بوی نمِ اتاق میانِ ترس و اندوهش تنها گذاشت.
بوی غریبِ خونی که بالا و روی لبش احساس میکرد... ترس از تنهایی و تاریکی... هراس از اینکه چه چیزی در انتظارش است...درد بینی و گونه هایش...بدن درد...دوری از سامان و ارام... و فرو رفتن تا انتهای دنیای بیخبری تمام وجودش را خسته و لرزان کرده بود.
"میترسم سامان!"
نمیدانست چقدر...چند دقیقه...چند ساعت و حتی چند روز توی آن اتاق مخوف ماند؛ فقط بوی خون و حس آن روی تمام ‌صورتش بود که حالش را به هم میزد.
گرسنه و تشنه و ترسان بود که با صدای قیژِ در و همزمان پرتوی نوری که به صورتش تابیده شد چشمهایش را بست و دست بسته لرزانش را به سمت دهانش بُرد و ناله ریزی زد.
عطرِ غریب و مردانه ای که زیر بینی زخمی اش زد ناله اش را عمیق تر کرد.
دو انگشتی که با فاصله روی فکش نشست و صورتش را روبرویش قرار داد و چشمهایی که صورت زخم و خون آلودش را از نظر گذراند فکرهای احمقانه ای را توی مغزش وِل میدادند.
نیما دست روی دهانِ فرشته کشید و چَسب را به آرامی از دهانش جدا کرد. فرشته حالا به خوبی میتوانست چهره نیما را ببیند؛ همان چشمهای خون خواه و شرور را...!
فرشته به محضِ باز شدنِ دهانش شروع به هق زدن کرد:
آ...قا...م...ن...
نیما کف دستش را روی دهان فرشته گذاشت و مانع ادامه حرف فرشته شد:
اُ اُ ! ساکت خانومِ آقا پلیسه!
قلب فرشته ریخت و نفس کشیدن، اکنون با دست نیما روی دهانش و خونی که هنوز روی صورتش میچکید برایش سخت شده بود با ناله و دستی که برای التماس به مچ دستهای نیما بالا آمد هق دیگری زد.
_ دستمو برمیدارم و تو خفه میشی و کولی بازی هم در نمیاری! اینجا همه با منن خانوم اقا پلیسه! اوکی؟!
فرشته با ترس بیشتری نگاهش کرد؛ نیما دست آزادش را بالا بُرد و به بینی زخمی فرشته فشاری وارد کرد:
نشنیدم!
از درد صورتش را جمع کرد، چشمهایش را بست و هق زد؛ صورتش را تکان داد یعنی "بله!"!
نیما با لبخندی مقتدرانه دستش را از روی دهان خونی فرشته برداشت و بهش اجازه داد نفس بکشد. فرشته هم با ولع اکسیژن را می بلعید و با مالیدنِ بینی اش به کتف و بازوهایش سعی میکرد خونِ لعنتی را از روی صورتش پاک کند.

نیما خندید؛ یک جور بدی هم خندید:
جناب سروان کجاس ببینه زنش...
باز هم خندید و ادامه داد:
‌...عشقش...اینجوری واسه یه جُو اکسیژن تقلا میکنه!
بازوی فرشته متوقف شد و چشمهایش با ترس و تردید بالا و بالا و بالاتر رفت؛
نیما با همان ریشخند مختص نگاه تحقیر آمیزی نثارش کرد و موبایلش را از توی جیبش بیرون آورد.
*** ‌ ‌
***
*راوی_سامان*
آخرین تکه آهنگ را خواندم و از توی حمام داد زدم:
فرشته حولمو میاری عزیزم؟؟
و لای در حمام را اندکی باز کردم تا بخار حمام بیرون برود.
با صدای نفس نفسی که حدس میزدم از دویدن باشد دستم را از در بیرون بردم تا حوله را بگیرم و پشت بندش قربان صدقه فرشته بروم که صدای آرام را شنیدم:
بیا بابایی!
_: مرسی عزیز دلم!
حوله را پوشیدم و از حمام بیرون آمدم؛ چشمهایم روی چمدان کنار در ثابت ماند.
"وسایلا رو جمع کرده!"
و پشت بندش نگاهم پیِ فرشته چرخید.
حوله را روی سرم مالیدم و شروع به چرخاندنش روی سرم کردم و رو به آرام پرسیدم:
مامان‌ کو؟!
شانه ای بالا انداخت:
رفته بیرون!
دستم روی حوله ثابت ماند و نگاهم متوقف شد:
چی؟! لبش را غنچه کرد و سرش را پایین انداخت:
رفته بیرون دیگه!
تنم یخ بست؛ خونِ میانِ شریانم ایستاد؛ چشمهایم گشاد شدند و مفصل پاهایم انگار قدرت حرکت که هیچ، قدرتِ ایستادن هم نداشتند و کمرم را با ضرب به دیوار کوباندند.
دستهایم بالا آمدند و میانِ تارِ تک تکِ موهایم فرو رفتند؛ لبهایم بی رمق زمزمه کردند:
وای!
و سرِ آرامی که بالا آمد؛ گام هایی که به سمتم دوید و صدایی که هراسان صدایم زد:
چی شد بابایی؟!
با آهِ عمیقی نگاهش کردم و روی دو زانو کنارش نشستم:
میدونی کجا رفت؟؟
باز سرش را پایین انداخت:
نه!
با بیچارگی گفتم:
آرام جان، مرگِ بابا بگو!
با لب و لوچه اویزان سرش را بالا آورد:
نمیدونـ...
_: گفتم مرگ بابا! دروغ نگو!
با غیض ناخنش را جوید:
رفت واست کادو‌ بگیره!
با "لعنتی"ِبلندی که آرام را سه متر از جا پَراند و مُشتی که به دیوار کوبیده شد و آرام را گریان کرد به سمتِ موبایلی که روی تختِ اتاقمان افتاده بود هجوم بُردم و با انگشتهایی که از اضطراب میلرزید لیست مخاطبین را برای پیدا کردن اسم عزیزترینم تُند تند رَد میکردم...
روی اسمش را لمس کردم و با هول آیکون سبز را فشردم.
"خدایا سالم باشه "
"خدایا خوب باشه حالش"
"خدایا من غلط کردم"
و صدای نحس و آشنایی بود که من را خرد کرد؛ شکاند؛ لرزاند؛ و سدی شد برای جریان نفس هایم...
خدایا..‌.بگذار دو ثانیه از التماسهایم بگذرد؛ بَعد...!
_ بـَــه!! احوال جناب سروان؟!

برای مشاهده ادامه داستان بر روی لینک زیر کلیک نمایید

مشاهده سایر قسمت ها

برای مشاهده و انتخاب سایر داستان ها بر روی لینک زیر کلیک نمایید

مشاهده لیست همه داستان ها