خرگوشک حال دیگر میلی به کاهو نداشت و مشغول شیرین کاریهای خودش شده بود. آرام حتی به دنت نگاه هم نکرد و با ذوق خرگوش را نگاه میکرد. دیدم اگر اینطور پیش برود آرام فردا هم به مدرسه نمیرسد. بی درنگ قفس را برداشتم و توی اتاق خواب آرام گذاشتم.

آرام دنبالم می آمد و با جیغ میخندید:
ببخشید ببخشید. خودم هم خنده ام گرفته بود. دستش را گرفتم و با خنده به آشپزخانه برگرداندمش.‌ ‌
‌
* راوی سوم* ‌

برای بار هزارم از سرما دندانک زدم و پاهای ِسر شده ام را به هم نزدیک کردم به امید آنکه اندکی گرم شوم. اما مثل تمام زندگی ام امیدم نا امید شد و من باز مثل موری دانه کش زندگی ام را روی دوش میکشیدم. صدای عبور ماشین ها روی زمین برفی هر چند ثانیه یک بار تکرار میشد و نسیم تندش تن کم لباس مرا می آزرد.
انگشت های خشک شده از سرمایم را دور بند کوله بدریخت و کوچکم حلقه کردم و زل زدم به پارک کوچکی که سفید پوش از برف بود. تا شب را اینجا میگذرانم. بقیه اش خد ا بزرگ است. خدا بزرگ است. خدا خیلی بزرگ است.
پایم را یک طرف جدول گذاشتم تا به آن طرفش بروم. عرضش زیاد بود. زمین لغزنده و سُر بود و تا خواستم پای دیگرم را آن طرفش بگذارم با صورت توی جدول فرو رفتم.
از درد نفسم بند آمد و به این فکر کردم که خدا خیلی بزرگ است. بینی ام توی کسری از ثانیه همزمان سرد و داغ شد و زبانم میان دندانهایم جا ماند. بین چشمهایم تیر کشید و چشمهایم سیاهی رفتند و حس کردم استخوان ساقم جابجا شد. از درد تکان محکمی خورد م و ناله بلندی سر دادم.
صدای خنده ناگهانی چند نفر آمد و دلم شکست. نایش را نداشتم بلند شوم. میترسیدم بیشتر دلقکشان شوم. پس همانطور ماندم و از درد و بغض لرزیدم. اشک از چشمهایی که از فرط سرما میسوخت جاری شد و تمام بدنم بی جان شده بود انگار. دای خنده ها و متلکها دور شد و انگار میرفتند تا بدبخت دیگری را مسخره کنند.
باز همان مور دانه کش شدم. به دستهایم قدرت دادم و روی آسفالت برفی گذاشتمش و با تکیه شان سعی کردم بلند شوم. ساق پایم توی جدول گیر کرده بود. سعی کردم تکانش دهم. اما تا این کار را کردم انگار کسی نیمه بدنم را تا فرسنگها آن طرف تر کشید و من ا ز درد چشمهایم گشاد شد و بی اختیار هیع گفتم.
موج اشک دیگری روی صورتم سونامی آمد و خیلی خوب بودند. داغ بودند و صورت سردم را گرما میبخشیدند. بیشتر اشک ریختم و خدایا ساق پایم دارد میترکد !
دختری با بوت هایی که تا زانویش بود از کنارم رد شد و صدایش زدم:
خ...خانوم...؟‌‌ ‌

صدایم را شنید اما از ترس اینکه بهم دست بزند و از کثیفی حال و روزم خدای نکرده نجس شود راهش را کشید و رفت.
ناباورانه هق زدم و توی دلم ناله کردم که اگر پایم چیزیش بشود چه غلطی کنم؟ پول درمان از کجای دلم بیاورم؟ اصلا این به درک. چطور راه بروم؟
خودت سعی کن. خودت سعی کن. کجای زندگی ات یکی دستت را گرفته که اینجا بگیرد؟ کجای زندگی ات؟
لب بین دندانهایم از درد گزیدم و دست کشیدم روی بینی ام تا اشکی که روی تیغه اش راه گرفته بود را پاک کنم. اما همان شد که انگار مردم از درد. بینی ام! بینی ام!
عابر دیگری از کنارم رد شد. با حسرت به سلامتی و شال و کاه و کاپشن گرمش زل زدم و باز اشک ریختم.
صدای بوتهایش روی برف حسرت جدیدی توی دلم کاشت و من توی دل زمستان کالجی که دو سایز از سایز پایم کوچکتر است را به پا کرده ام و جوراب نداشتم تا پا کنم و نگذارم برف روی پای لختم بنشیند.
عابر ایستاد و صدایش از پشت شال گردن بم و عجیب بنظر میرسید:
خانوم؟
بغضم را با درد قورت دادم و با بی رمقی برگشتم و نگاهش کردم.
توی تاریکی نیمه غروب، چهره اش جز سیاهی و ابهام چیز دیگری را نمود نمیکرد. فقط میتوانستم برق چرم کتش را ببینم و صدای عجیبش را بشنوم:
میتونم کمکتون کنم؟
میترسیدم چانه ام را تکان دهم و بینی ام بیشتر درد بگیرد. فقط واژه ها را از میان لبهایم زمزمه وار سُر دادم بیرون:
پــــ...پــــ...ــام... به آرامی خم شد و وضعیت پاهایم را وارسی کرد.
از درد چشمهایم را روی هم می فشردم و او سرفه کوتاهی کرد و لرزیدم از سرما و درد و اضطراب.
_: مال این اطرافین؟
به تو چه آخر؟ به تو چه؟! و تا خواستم توی دلم چیز دیگری بارش کنم توی زمانی کمتر از صدم ثانیه تنم از درد چند سانت به بالا پرتاب شد و چشمهایم تا آخرین حد ممکن گشاد شد.
چند ثانیه گذشت تا بتوانم دردم را حلاجی کنم؛ دهانم را باز کردم و با تمام وجودم جیغ کشیدم.
با تکان های دستش به خودم آمدم و با بی رمقی از جا بلند شدم. پشت دستم را روی چشمهایم کشیدم و طبق عادت دستی دور شالم کشیدم.
زیر لبی تشکری کردم و لنگ لنگان به راه افتادم. مرد انتظار این برخورد را ازم نداشت؛ این را از تعجب کامش فهمیدم؛ راستش من هم بهتر از این بلد نبودم. که یادم داده بود؟! که را داشتم که یادم بدهد؟ امید؟ یا ابراهیم مثا؟
_: نباید فشار بیاد رو پاتون. من ماشین دارم. همین کوچه پایینیه. چند لحظه اگه صبر کنید مــ... "گولش را نخور. گولش را نخور.
میبرد سرت را میگذارد روی سینه ات؛ آخرش هم هیچی!"‌ ‌‌
‌
"توقع داری چه شود مثلا؟ ابروهایت کمان است یا چشمهایت عسلی بدبخت؟" تو چه میگویی؟ بیخود که خودم را آواره زمستان نکردم. "من هم نمیدانستم مثلا! د آخر خنگ! بروی برایش دروغ و دفنگ ببافی او هم باور کند؟
نه جانم! دو تا فحش آبدار نثارت میکند و با تیپا پرتت میکند بیرون." امیدم را ناامید نکن بی انصاف. به امید کسی آمدم که سهمم از دیدنش حتی یک روز کامل هم نبود! توی دلم را خالی نکن نامرد.
نذر کردم. میدانم... میدانم... قبول میکند! قبول میکند!
با صدای مردی از جا پریدم:
باشه خانم؟
گیج نگاهش کردم:
ه...ا؟
صورتش یک جوری شد؛ یک جورِ بدی... انگار که بخواهد املای قسطنطنیه را به یک آدم بزرگ بیسواد حالی کند:
میگم میرم ماشینمو میارم.
الان باید لرز کنم و دندانک بزنم:
ن...نه.
نه هیچی نگو. بدتر پیله میکند.
هیچی نگفتم و نگاهم را زوم کردم روی همان جدول منفور. خاک بر سرت از یک جدول فکستنی هم نمیتوانی عبور کنی. پایت را از این ورِ قبرستان به آن ورِ قبرستان نتوانستی بگذاری. آن وقت میخواهی یکی که حتی اسم کوچکش را هم نمیدانی راضی به سخت ترین کار دنیا کنی. وایسا ببینم. الان چند سالش است؟
صدای شلپ شلپ له شدن برفها زیر پای مرد مرا را به خودم آورد. خودم؟
زود باش. زود باش. نفس عمیقی کشیدم؛ سرم را تا توی یقه ام فرو بردم و لنگ لنگان و اندکی با سرعت در جهت مخالف مرد به راه افتادم.
ولش کن. درد پایت را میگویم. به دَرَک که هی قدم برمیداری و هر قدم ضعف میکنی از درد.
به دَرَک. تو عادت داری. تو عادت داری. ‌
‌ ‌
*سامان*
با ویبره گوشی چشمهایم را بی رمق باز کردم و با نگاه کوچکی به ساعت ، موبایل را از روی پا تختی به دست گرفتم. عقربه ها بین سه و چهار حرکت میکردند و من هنوز بیدار بودم.
این بیخوابی لعنتی کِی دست از سرم بر میداشت؟ شاید وقتی مُردم. آن وقت دیگر شاید از "زیاده خوابی" رودل میکردم.
دست به چشمهایم کشیدم و زل زدم به صفحه موبایل.
اسم سارا روی صفحه خودنمایی میکرد و موبایل مدام خاموش روشن میشد و اتاق را تاری ک و روشن میکرد.
راستش با دیدن اسم سارا آن هم آن وقت شب سه متر از جا پریدم و مثل برق گرفته ها، زده و نزده دایره سبز را فشردم و وحشتزده گفتم:
چی شده؟! هق هق سارا نفسم را برید. ‌ ‌ ‌

آخ خدا. آخ خدا. آخ خدا این هق هق ها آشناست. آخ خدا تاریخ تکرار نشود؟ آخ...
نمیتوانست حرف بزند. فقط صدای وحشتناک هق هقش را میشنیدم و میفهمیدم که نفسش بالا نمی آید از فرط هق. _چی شده؟! چی شده سارا؟
تقلا میکرد حرف بزند. چه شده که اینطور هق هق میکنی خواهرکم؟
اشک خودم هم داشت در می آمد. زور زدم تا بغض نکنم:
جون به لبم کردی سارا. بگو چی شده. یه نفس بکش. بگو چته.
_ما...مان...
گلویم یک آن خشک شد از لرزش و اضطراب و در کسری از ثانیه از روی تخت پایین پریدم و سوییچ ماشین را برداشتم و به سمت در دویدم. در همان حین رو به سارا فریاد زدم :
زنگ بزن اورژانس... زنگ بزن پنج مین دیگه اونجام.
فرصت ندادم تا باز هق بزند؛ بی درنگ کفش هایم را به پا کردم و تا خواستم در را باز کنم صدای وحشتزده و لرزان، اما بلندِ آرام میخکوبم کرد:
بابا؟! با عجله برگشتم و زل زدم به چشمهای گشاد شده از ترس و روی حیرانش:
مامان جون حالش بد شده. باید برم پیشش. صُبحه دیگه تقریبا. بگیر بخواب تا من بیام. ساعت شیش و نیم زنگ میزنم بیدارت میکنم؛ آژانس میفرستم بیاد ببرت مدرسه... همه اینها را مثل جت گفتم.
خیلی ناگهانی زد زیر گریه:
چِش شده مامان جون؟
صدای هق هق سارا توی سرم اکو شد. بیتابانه دستم را روی دستگیره گذاشتم و کشیدمش . آرام جیغ زد:
وایسا بابا.
دستم را تند روی جیبهایم کشیدم. شلوار گرمکن خانگی.
اَهِ بلندی گفتم و داد زدم:
اون کیف پول منو بده. بدو.
آرام باز هم گریان گفت:
توروخدا بابا.
فریاد زدم:
توروخدا چی؟
سرش را خم کرد و اشک ریزان گفت:
منم بیام. مامان جون حالش خوب نیست.
و پشت بندش هق هق کرد. درست مثل سارا.
آخ لعنتی ها به خدا تَک تَکِتان قاتل منید با این اشک هایتان.
مثل زنجیریها دست کوباندم روی پیشانی ام و هیستریک و بی وقفه گفتم: هیس..هیس..هیس ساکت. ساکت گریه نکن. گریه کنی سرمو میکوبونم تو دیوار آرام... هیس...نشنوم صداتو. ‌ ‌

ترسیده و لرزان اما سریع دوید و کیف پولم را به دستم داد:
توروخدا توروخدا. اگه چیزیش بشه.
موهایم را کشیدم و چشمهایم را بستم:
چیزیش نمیشه. چیزیش نمیشه.
و پشت بندش چند اسکناس ده تومانی را تقریبا پرتاب کردم روی زمین:
آژانس میاد دنبالت.
باز در را باز کردم و باز آرام جیغ زد:
بابااا؟
در را محکم بستم. صدای مهیبش توی سکوت ساختمان پخش شد.
آرام دست روی شقیقه هایش گذاشت و همراه با ضجه مزمنش جیغ کشید.
مثل خودم دیوانه شده بود. مثل خودم دیوانه اش کرده بودم این طفل معصوم را.
آمدم سرش نعره بکشم؛ آمدم سر خودم را بکوبانم به دیوار. آمدم فحش بدهم. آمدم صدا ی هق هق سارا از مغزم بِبُرَم. آمدم گریه آرام را خفه کنم. اما... اما نگاه لعنتی ام افتاد به اشک های غریبانه و ترسان آرام. او هم مثل من بود. از اینکه یکی دیگر را از دست بدهد نمیترسید؛ میمرد! هیچکدام از آن دیوانگی ها را نکردم. او خودش بدتر از من بود. هیچی نگفتم. فقط دست روی چشمهایم کشیدم و از خانه بیرون زدم. آسانسور را بیخیال شدم و دویدم توی پله های ساختمان و از در اتوماتیک وار برج گذشتم.
صدای خس خس گذشتن برگها روی آسفالت خیابان بیشتر از اینکه برایم جالب باشد اعصاب خورد کن شده بود.
خوشحال بودم که ماشین را توی پارکینگ نگذاشته ام و این باعث میشد که زودتر برسم.پرنده توی خیابانها پر نمیزد و مثل جت میراندم و با دلی آشوب از استرس و اضطراب پای م را هی روی پدال گاز میفشردم.
موبایلم را در آوردم و شماره سارا را گرفتم. بعد از چندین بوق جواب داد. صدایش گرفت ه و بی رمق بود:
الو؟؟ دل آشوبم خالی شد و بدتر از خودش گفتم:
سارا؟ رسید اورژانس؟
ـ آره. داریم میریم بیمارستان.
آه کشید:
میگن هیچی نبوده. فشارش رفته بود بالا.
بغضش ترکید:
نزدیک بود سکته کنه بدبخت شیم.
نفسم را فوت کردم: کدوم بیمارستان؟ همونکه بعد از بانکه؟
ـ آره. ***** وقتی رسیدم که سارا با بی رمقی تکیه اش را به پشتی صندلی کناری اش داده بود و چشم هایش را بسته بود. رنگش پریده بود.
چه سرش آمده بود خواهرکم؟ یعنی فقط یک فشارِ بالا و پایین شده مقصر این حالش بود ؟
با احتیاط کنارش نشستم. موج نشستنم را حس کرد و چشمهایش را از هم باز کرد. رنگ خون بودند. خیره به صورتش با حیرت گفتم:
چته؟! خوبی تو؟! بغض نشست توی چشمهایش. لبهایش لرزید و پلکهایش خیس شد. توی چشمهایش چیز آشنایی موج میزد. انگار خودم هم این احساسش را احساس کرده بودم.
دلم لرزید از غمش؛ خودم هم بغض کردم، پشت گردنش را گرفتم و آرام سرش را گذاشت م روی سینه ام...

برای مشاهده ادامه داستان بر روی لینک زیر کلیک نمایید

مشاهده سایر قسمت ها

برای مشاهده و انتخاب سایر داستان ها بر روی لینک زیر کلیک نمایید

مشاهده لیست همه داستان ها