به قول کیارش آخرین قدم وحشتزده و سست زندگی ام را هم می گذرانم و پا به دنیایی دیگر می گذارم؛ دستم را از میله ها می رهانم و دور محمد حلقه می کنم. بدنش غرق در التهاب است و تن سرد مرا سرپناه می شود. دستش آرام آرام پشت کمرم می خزد و بعد روی سرم متوقف می شود و سر به آغوشش می فشارم. تمام تنش نبض می زند و ضربان قلبش را زیر سرم به خوبی حس می کنم و نفس هایی که کنار گوشم متولد می شوند. نگاهم را می دوزم به دری که آرام آرام باز می شود و راحیل کوچکم پدیدار... با آن پیراهن گل گلی و کفش های عروسکی بستنی به دست با لب هایی که پوشیده از شکلاتند سرش را با مظلومیت کج می کند و مثل گربه های ملوس می گوید:
- "آمنمات."
قهقهه کیارش را می شنوم و پشت بندش راحیل که میان آغوش کیارش طنازی می کند. از فاصله بین در نیمه باز و دیوار چند جفت چشم خیس از شوق، چشمانم را از شوق داشتنشان خیس می کند. زمزمه محمد آرامش ابدی ام می شود:
- "دیدی خواستی و تونستی و شد دار و ندارم؟"
خواستم و توانستم و شد و باعث همه خواستن ها، توانستن ها و شدن ها تو بودی! محمد! همانِ تعریفِ عشق... و عشق چیست؟
دست به دست بگیرمت
نفس نفس ببویمت
پا به پا بجویمت
موی به موی ببوسمت
سر به سر ز بر شوی
تن به تنم به بر شوی
جان بدهم ز بودنت
سیر شوم ز خواندنت
مست شوم ز عطر تو
خوار شوم ز چشم تو
باز تو را
باز تو را
باز تو را بخواهمت.

پایانِ "دیزالو"

نویسنده:
(آندرومدا (شیدا گ