آخرین مطالب ارسالی
رمان ماهور ۱۵
ارسلان و دکتر هم پشت سر بچه ها اومدن تو هال و یه راست رفتن سر سفره
سلام کردم ارسلان با دیدنم تعجب کرد و گفت چقدر لاغر شدی ماهور ،حتما تو این چند روز حسابی اذیت شدی، حرفی نزدم و سرمو انداختم پایین و مشغول خوردن غذا شدم که دکتر فرهاد رو به من کردو گفت ،شقایق باید دو هفته ی دیگه برای باز کردن آتل دستش و معاینه مجدد بیاد دکتر ، به نظرم برای بچه ها این رفت و آمد سخت باشه و اذیت بشن ، با ارسلان صحبت کردم اگه موافق باشی این دو هفته رو همین جا بمونید و همش در رفت و آمد نباشید ،بعد به شوخی خنده زد به پهلوی ارسلان و گفت ،خدا رو چه دیدی شاید تو این دوهفته از فضای شهر نشینی خوشت اومد و موندگار شدی،ارسلان هم لبخند کمرنگی زد و گفت آخه نمیخوام بیشتر از این مزاحم شما بشم، دکتر فرهاد گفت ما از این حرفها باهم نداریم، اینجا خونه ی خودته، اتاقهای اون ور حیاط خالی مونده ،بعد از ظهر یکیو میارم تا باهم یه دستی به سر و روش بکشه ،تا این دوهفته اونجا راحت باشید ،شهلا نگاهی بهم انداخت و دزدکی چشمی بهم زد ،متوجه منظورش که نزدیک شدن به هدفممون بود شدم،بعد از ناهار تو جمع کردن و شستن ظرفها کمک کردم و با شهلا مشغول صحبت شدم ،ارسلان و دکتر فرهاد هم رفتن سر وقت اتاقهای اونو حیاط،خونه دکتر خیلی بزرگ و با صفا بود ،یه حیاط بزرگ و یه حوض آبی رنگ وسط دو تا ساختمون قرار داشت ،یه طرف که خونه بزرگتر بود دکتر و خانواده اش زندگی میکردن و خونه ی اون ور خالی از سکنه بود و برای راحتی خودشون به کسی هم اجاره نداده بودن ،به قول شهلا قسمت بود خالی بمونه تا یه خواهر و همدم خوب مثل تو بیاد توش زندگی کنه،بعد بهم گفت محبتت رو به ارسلان چند برابر کن و ازش دوری نکن بزار به خاطر علاقه اش به تو و بچه ها برای همیشه راضی به موندن بشه و از اون روستای لعنتی برای همیشه دل بکنه ،تو و بچه هات لیاقت یه زندگی آروم و بی درد سر رو دارید
حرفها و نصیحت هاش رو با جون و دل گوش میدادم و تصمیم داشتم هر طور شده ارسلان رو راضی به موندن کنم
یه سینی شربت برداشتم و به هوای کمک کردن رفتم اون ور، ارسلان و دکتر انقدر گرم صحبت بودن که متوجه حضور من نشدن، شنیدم که ارسلان به فرهاد میگه ،بخدا منم یه زندگی آروم و بی دغدغه میخوام،ولی این چند روز که رفتم به خان بابا و خان ننه گفتم میخوام برای یه مدت برم شهر و یه کم از فضای اینجا دور بشم،خان ننه گریه و زاری سر داد و گفت اگه بری هیچوقت حلالت نمیکنم و آقت میکنم،حالا که ما پیر شدیم و به تو نیاز داریم میخوای بزاری بری
،به خاطر یه الف بچه میخوای قید پدر و مادرتو بزنی، فرهاد پرسید خان بابا چی گفت ،ارسلان جوتب داد،بابا رو که میشناسی چیزی بروز نمیده ،ولی از چهره اش و آهی که کشید متوجه شدم راضی به رفتنم نیست، بخدا بین دوراهی بدی گرفتار شدم و نمیدونم باید چکار کنم،دکتر گفت میدونم سخته ولی باید درست ترین راه رو انتخاب کنی ،وگرنه زن و بچه هات ضربه ی بدی تو این زندگی میبینن،الانم خدا کنه شقایق از لحاظ روحی و صحبت کردن به مشکلی بر نخوره ،اون وقته که نمی تونی هیچ وقت خودتو ببخشی، ارسلان سرش رو به علامت تایید حرفهای دکتر تکون داد و منم با تک سرفه ی ساختگی وارد اتاق شدم و سیتی شربتو گرفتم سمت ارسلان و با خنده گفتم بیچاره خانمها اسمشون بد در رفته ،شما از وقتی اومدید دارید حرف میزنید، هیچ کاری که نکردید، دکتر خندید و گفت قضیه من و فرهاد فرق میکنه، ما اونورم که بودیم همیشه ی خدا تا وقت گیر میآوردم صحبت میکردیم ،الانم نگران نباش شربت رو بخوریم و بریم کمک احمد آقا که امشب اینجا رو تمیز و مرتب تحویلتون بدیم
تشکر کردم و از اتاق اومدم بیرون
چند ساعت بعد اتاق ها تمیز و مرتب شد و یه تخته فرش و موکت اضافه داشتن که به کمک شهلا خانم پهن کردیم،چند دست بهمون رختخواب دادن
اونشب بالاخره خانواده ی پنج نفریمون تو یه خونه ی جدا و راحت دور هم جمع شدیم، بچه ها حسابی ذوق داشتن و خوشحالی میکردن و منم تو این شادی همراهیشون میکردم و با خنده های بچه گونه و از ته دلشون میخندیدم و سر به سر ارسلان میذاشتم و مجبورش میکردیم به خندیدن
دو هفته ای که اونجا بودیم یکی دوبار هم به نجمه سر زدیم و اونم اصرار داشت همین جا بمونیم و دیگه برنگردیم روستا،من از خدام بود ولی ارسلان هیچ حرفی از رفتن یا موندن نمیزد
دوهفته تموم شد و شقایق رو بردیم دکتر و آتل دستش رو باز کردن و دکتر بعد از معاینه و تکون دادن دستش از عمل راضی بود و گفت که خوب شده و دیگه نیاز به مراجعه مجدد نیست، تو راه رفتن به خونه ی دکتر ،ارسلان گفت خداروشکر که همه چی بخیر گذشت، الانم بریم با خانواده ی دکتر خداحافظی کنیم وقبل از تاریک شدن هوا برگردیم روستا، از شنیدن حرفهای ارسلان وا رفتم ،فکر میکردم بالاخره ارسلان به خودش اومده باشه و به خاطر ما هم که شده از برگشتن منصرف شده باشه،اما دعا و نفرین خان ننه و ارباب مهم تر از زندگی و آینده منو بچه هاش بود ، بدون اینکه نگاه به چهره ی ارسلان کنم ،گفتم من دیگه بر نمی گردم تو اون روستا
ارسلان ماشین رو کنار خیابون نگه داشت
گفت چشمم روشن یک ماه نشده اومدی شهر عوض شدیو رو حرف من حرف میزنی و نه میاری
گفتم من تا الانم به خاطر تو بود که اونجا رو تحمل کردم
به خودم انگ هرزگی زدن ،سکوت کردم
تا پای مردن کتکم زدن سکوت کردم
توی آتیش کینه ربابه و خواهرش سوختم و یادگاریاش هنوزم رو دست و سینه ام مونده حرفی نزدم،
بچه مو تو شکمم کشتن حرف نزدم
ولی نمیتونم در مقابل جون بچه هام ساکت بشینمو حرف نزنم
تا یکی یکی اونا رو هم جلوی چشمم بکشن
اگه شقایق اون روز دچار معلولیت میشد باید چه خاکی تو سرم میریختم، اون موقع می تونستی تا آخر عمر خودت رو ببخشی
ارسلان که تا اون روز انقدر منو شاکی و ناراحت ندیده بود ،همینطور زل زده بود به دهنم و با دقت گوش میداد
حرفام که تموم شد ،گفت میگی من چکار کنم ،چطوری پدر و مادرمو تنها بزارم و بیام شهر
اونا به من وابسته هستن
مثلا من پسر بزرگشونم،باید عصای دستشون باشم حالا که وقت کمک کردن بهشونه به نظرت بی انصافی نیست تو اون روستا تنها بمونن و بشن نقل دهن مردم روستا
گفتم آخه این چه حرفیه، اونا به جز تو سه تا دیگه پسر دارن
اردلان و کیوان و کیان که پیششون هستن ،اونا با من مشکل دارن با زن و بچه های اونا که کاری ندارن من اونجا امنیت ندارم
تو رو خدا برای یکبار هم که شده به فکر زن و بچه ی خودت باش
حرفام که به اینجا رسید شروع کردم به گریه کردن ارسلان گفت گریه نکن
امروز برمی گردیم، اونجا یه فکر اساسی میکنیم،یا رباب رو طلاق میدم یا کلا از اون عمارت بیرونش میکنم
از این به بعد قول میدم بیشتر از قبل هوای تو و بچه ها رو داشته باشم،گفتم بخدا اینجا برای بچه ها بهتره جای پیشرفت داره آخه برگردیم تو اون روستا که چی بشه
ببین حال بچه هات اینجا چقدر خوبه
ارسلان گفت من الان موقعیت اینجا موندن رو ندارم، تا کی میخوای سربار فرهاد باشیم
اونا معرفت به خرج دادن ما که نباید سوءاستفاده کنیم
گفتم بخدا شهلا خانم از خداشه
از تنهایی در میاد ، اگه دوست نداری اینجا بمونیمو راحت نیستی بریم تو خونه ای که چند وقت پیش خان بابا خرید تا یه کاری دست و پا کنی و بتونیم زمین خودمون رو آباد کنیم
ارسلان که کم کم داشت عصبانی میشد ،گفت انگار مرغ تو به پا داره و قرار نیست از خر شیطون پیاده بشی
من هر چی میگم تو باز داری حرف خودتو میزنی، برای آخرین بار میگم
برمی گردیم روستا،با خان بابا صحبت میکنیم اگه راضی شد
تشکر کردم و از اتاق اومدم بیرون
چند ساعت بعد اتاق ها تمیز و مرتب شد و یه تخته فرش و موکت اضافه داشتن که به کمک شهلا خانم پهن کردیم،چند دست بهمون رختخواب دادن
اونشب بالاخره خانواده ی پنج نفریمون تو یه خونه ی جدا و راحت دور هم جمع شدیم، بچه ها حسابی ذوق داشتن و خوشحالی میکردن و منم تو این شادی همراهیشون میکردم و با خنده های بچه گونه و از ته دلشون میخندیدم و سر به سر ارسلان میذاشتم و مجبورش میکردیم به خندیدن
دو هفته ای که اونجا بودیم یکی دوبار هم به نجمه سر زدیم و اونم اصرار داشت همین جا بمونیم و دیگه برنگردیم روستا،من از خدام بود ولی ارسلان هیچ حرفی از رفتن یا موندن نمیزد
دوهفته تموم شد و شقایق رو بردیم دکتر و آتل دستش رو باز کردن و دکتر بعد از معاینه و تکون دادن دستش از عمل راضی بود و گفت که خوب شده و دیگه نیاز به مراجعه مجدد نیست، تو راه رفتن به خونه ی دکتر ،ارسلان گفت خداروشکر که همه چی بخیر گذشت، الانم بریم با خانواده ی دکتر خداحافظی کنیم وقبل از تاریک شدن هوا برگردیم روستا، از شنیدن حرفهای ارسلان وا رفتم ،فکر میکردم بالاخره ارسلان به خودش اومده باشه و به خاطر ما هم که شده از برگشتن منصرف شده باشه،اما دعا و نفرین خان ننه و ارباب مهم تر از زندگی و آینده منو بچه هاش بود ، بدون اینکه نگاه به چهره ی ارسلان کنم ،گفتم من دیگه بر نمی گردم تو اون روستا
ارسلان ماشین رو کنار خیابون نگه داشت
گفت چشمم روشن یک ماه نشده اومدی شهر عوض شدیو رو حرف من حرف میزنی و نه میاری
گفتم من تا الانم به خاطر تو بود که اونجا رو تحمل کردم
به خودم انگ هرزگی زدن ،سکوت کردم
تا پای مردن کتکم زدن سکوت کردم
توی آتیش کینه ربابه و خواهرش سوختم و یادگاریاش هنوزم رو دست و سینه ام مونده حرفی نزدم،
بچه مو تو شکمم کشتن حرف نزدم
ولی نمیتونم در مقابل جون بچه هام ساکت بشینمو حرف نزنم
تا یکی یکی اونا رو هم جلوی چشمم بکشن
اگه شقایق اون روز دچار معلولیت میشد باید چه خاکی تو سرم میریختم، اون موقع می تونستی تا آخر عمر خودت رو ببخشی
ارسلان که تا اون روز انقدر منو شاکی و ناراحت ندیده بود ،همینطور زل زده بود به دهنم و با دقت گوش میداد
حرفام که تموم شد ،گفت میگی من چکار کنم ،چطوری پدر و مادرمو تنها بزارم و بیام شهر
اونا به من وابسته هستن
مثلا من پسر بزرگشونم،باید عصای دستشون باشم حالا که وقت کمک کردن بهشونه به نظرت بی انصافی نیست تو اون روستا تنها بمونن و بشن نقل دهن مردم روستا
گفتم آخه این چه حرفیه، اونا به جز تو سه تا دیگه پسر دارن
اردلان و کیوان و کیان که پیششون هستن ،اونا با من مشکل دارن با زن و بچه های اونا که کاری ندارن من اونجا امنیت ندارم
تو رو خدا برای یکبار هم که شده به فکر زن و بچه ی خودت باش
حرفام که به اینجا رسید شروع کردم به گریه کردن ارسلان گفت گریه نکن
امروز برمی گردیم، اونجا یه فکر اساسی میکنیم،یا رباب رو طلاق میدم یا کلا از اون عمارت بیرونش میکنم
از این به بعد قول میدم بیشتر از قبل هوای تو و بچه ها رو داشته باشم،گفتم بخدا اینجا برای بچه ها بهتره جای پیشرفت داره آخه برگردیم تو اون روستا که چی بشه
ببین حال بچه هات اینجا چقدر خوبه
ارسلان گفت من الان موقعیت اینجا موندن رو ندارم، تا کی میخوای سربار فرهاد باشیم
اونا معرفت به خرج دادن ما که نباید سوءاستفاده کنیم
گفتم بخدا شهلا خانم از خداشه
از تنهایی در میاد ، اگه دوست نداری اینجا بمونیمو راحت نیستی بریم تو خونه ای که چند وقت پیش خان بابا خرید تا یه کاری دست و پا کنی و بتونیم زمین خودمون رو آباد کنیم
ارسلان که کم کم داشت عصبانی میشد ،گفت انگار مرغ تو به پا داره و قرار نیست از خر شیطون پیاده بشی
من هر چی میگم تو باز داری حرف خودتو میزنی، برای آخرین بار میگم
برمی گردیم روستا،با خان بابا صحبت میکنیم اگه راضی شد
همگی باهم میایم شهر و زمین هامون رو آباد میکنیم
من نمیتونم بیام اینجا و اونها رو تنها بزارم، از لحن تند ارسلان ترسیدمو سکوت کردم
ارسلان ماشین رو روشن کرد و تا رسیدن به خونه ی دکتر یک کلمه هم حرف نزدیم و من فقط آروم آروم اشک ریختم و به بخت بد خودم لعنت فرستادم
رسیدیم از ماشین پیاده شدم و رفتم توی خونه ،سهراب و سیاوش که مشغول بازی بودن رو صدا کردم تا بیان و برای رفتن آماده بشن، شهلا خانم که صدامو شنید اومد توی حیاط ،با دیدن چشمهای سرخ و چهره ی غمگینم زد تو صورتش و گفت خاک به سرم ،برای شقایق اتفاقی افتاده ؟
دکتر چی گفت
عملش خوب نبوده؟
دوباره باید عمل بشه؟
بیچاره انقدر هول کرده بود که پشت هم سوال می پرسید
منتظر جواب هم نبود، رفتم جلو بغلش کردمو گفتم خداروشکر همه چی خوب بوده و احتیاج به ویزیت دوباره نیست، یه نفس از سر آسودگی کشید و گفت همچین قیافه ات ماتم زده اس که نصف عمر شدم
حالا که همه چی خوبه تو چرا ناراحتی، بغضم دوباره ترکید و گفتم ارسلان پا کرده تو یه کفش که باید امروز برگردیم و برای موندن به هیچ صراطی مستقیم نیست
شهلا گفت ناراحت نشی ها بر عکس تعریف های فرهاد ،به نظرم ارسلان خیلی احمق و خودرای تشریف داره
مگه میشه یه آدم عاقل این همه ظلم به زن و بچه اش رو ببینه وای بازم کوتاه بیاد و خانواده اش رو مجبور کنه که برگردن تو دهن شیر
گفتم الان میگی چکار کنم
من کسی رو ندارم که ازم حمایت کنه ،مجبورم به خواسته اس گوش بدم و برگردم تو اون جهنم، شهلا سری از روی تاسف تکون داد و گفت بخدا موندم به این مرد با این هیکل و هیبَت و سبیل های کلفت باید چی گفت
شهلا به اینجا که رسید صدای یا الله یا الله گفتن ارسلان بلند شد و اومد تو حیاط ، شهلا خانم سلام کرد و گفت آقا ارسلان اینجا انقدر بهتون تلخ گذشت که برای رفتن انقدر عجله میکنید،ارسلان هم کلی ازش تشکر کرد و گفت شما حق خواهری رو برای ما تموم کردید و تا آخر عمر ما رو مدیون خودتون کردید، انشااله عمری باشه تا بتونیم جبران کنیم،نزدیک به یک ماه سربار شماییم،اگه اجازه بدید رفع زحمت کنیم،شهلا گفت من تو این شهر تنها و غریبم تازه یه خواهر خوب پیدا کرده بودم و امیدوار بودم که می مونید و ما رو هم از تنهایی در میارید من کلی برنامه چیده بودم و میخواستم برای بچه ها معلم زبان فرانسه و موسیقی بگیریم تا به هر چهار تاشون درس بده ، با رفتنتون مانع پیشرفت این طفل معصوم ها میشید
ارسلان گفت خدا رو چه دیدید شاید خیلی زود
بر گشتیم و دوباره مزاحمتون شدیم
ولی الان شرایط موندن نداریم
اگه بخواییم بیام شهر زندگی کنیم باید برگردیم اسباب اثاثیه مون رو جمع کنیم ،انقدر یهویی و دست خالی که نمیشه، شهلا گفت بله حق با شماست امیدوارم هر چه زودتر به این نتیجه برسید که زندگی تو شهر از هر لحاظ برای شما و خانواده تون بهتره و خیلی زود دوباره همدیگرو ببینیم، ارسلان با
انشا الهی صحبت ها رو خاتمه داد و رو به من کرد و گفت عجله کن تا دیر نشده راه بیفتیم باید سر راه بریم از فرهاد هم خداحافظی کنیم، ناراحت و ناامید رفتم تو اتاق و ساک لباس و وسایل بچه ها رو برداشتم و برگشتم تو حیاط
سهراب و سیاوش رو موقع خدا حافظی با گریه از پسرهای دکتر جدا کردیم و در آخر به دروغ قول دادیم که آخر هفته دوباره برمی گردیم، به هر سختی بود خداحافظی کردیم و سوار ماشین شدیم،سر راه از دکتر هم به خاطر همه تلاشها و زحمت هاش تشکر کردیم و به سمت روستا حرکت کردیم
یادآوری اون خونه و آدماش حالمو بدتر میکرد و غمم رو بیشتر، حوصله ی هیچکس رو نداشتم مخصوصا ارسلان رو که مقصر تمام این اتفاق ها میدونستمش، اگه وقتی بهم تهمت زدن و انگ هرزگی بهم چسبوندن ارسلان قرص و محکم جلوی همه می ایستاد و خونه مون رو جدا میکرد، لازم نبود این همه سختی و بلا رو تحمل کنم و حتی دیگه از سایه ی خودمم بترسم ،با فکرهای درهمی که اومده بود سراغم چشمام رو بستم و خودمو زدم به خواب ،هر از چند گاهی صدای ارسلان رو میشنیدم که با سهراب و سیاوش حرف میزدو میخواست منم به حرف بیاره اما من خسته تر از این حرفها بودم که بخوام لب باز کنم
بالاخره رسیدیم به روستا و صدای بوق ماشین برای باز کردن در اون خونه ی نحس، بلند شد
مش غلام درو باز کرد و رفتیم تو حیاط
شقایق رو بغل کردم و دست سیاوش و سهراب رو گرفتم و رفتم سمت عمارت
به پایین پله ها رسیدیم خان ننه از اتاقش اومد بیرون
سلام کردم
جوابمو خیلی سرد داد و گفت حال شقایق چطوره،بالاخره خوب شد
گفتم بله صبح دکتر دیدش و گفت بهتره ولی باید مراقب باشه و تا یه مدت حواسم بهش باشه که دوباره بلائی سرش نیاد
یه اخمی کرد و گفت چرا فقط باید بلا سر تو و بچه هات بیاد،حالا خوبه کاری هم تو این خونه نمیکنی ،نمی تونی از سه تا بچه هم مراقبت کنی،اگه عوض اینکه به فکر معلم بازی بودی ،مراقب شقایق بودی ،اینطوری نمیشد
با عصبانیت نگاش کردم و یه کم صدامو بردم بالا و گفتم خیلی جالبه، یکی آدم روانی و دیونه بچه ی منو به قصد مرگ کتک زده،دستش رو از چند جا شکسته، موهاش رو از ریشه در آورده مقصرش منم
من نمیتونم بیام اینجا و اونها رو تنها بزارم، از لحن تند ارسلان ترسیدمو سکوت کردم
ارسلان ماشین رو روشن کرد و تا رسیدن به خونه ی دکتر یک کلمه هم حرف نزدیم و من فقط آروم آروم اشک ریختم و به بخت بد خودم لعنت فرستادم
رسیدیم از ماشین پیاده شدم و رفتم توی خونه ،سهراب و سیاوش که مشغول بازی بودن رو صدا کردم تا بیان و برای رفتن آماده بشن، شهلا خانم که صدامو شنید اومد توی حیاط ،با دیدن چشمهای سرخ و چهره ی غمگینم زد تو صورتش و گفت خاک به سرم ،برای شقایق اتفاقی افتاده ؟
دکتر چی گفت
عملش خوب نبوده؟
دوباره باید عمل بشه؟
بیچاره انقدر هول کرده بود که پشت هم سوال می پرسید
منتظر جواب هم نبود، رفتم جلو بغلش کردمو گفتم خداروشکر همه چی خوب بوده و احتیاج به ویزیت دوباره نیست، یه نفس از سر آسودگی کشید و گفت همچین قیافه ات ماتم زده اس که نصف عمر شدم
حالا که همه چی خوبه تو چرا ناراحتی، بغضم دوباره ترکید و گفتم ارسلان پا کرده تو یه کفش که باید امروز برگردیم و برای موندن به هیچ صراطی مستقیم نیست
شهلا گفت ناراحت نشی ها بر عکس تعریف های فرهاد ،به نظرم ارسلان خیلی احمق و خودرای تشریف داره
مگه میشه یه آدم عاقل این همه ظلم به زن و بچه اش رو ببینه وای بازم کوتاه بیاد و خانواده اش رو مجبور کنه که برگردن تو دهن شیر
گفتم الان میگی چکار کنم
من کسی رو ندارم که ازم حمایت کنه ،مجبورم به خواسته اس گوش بدم و برگردم تو اون جهنم، شهلا سری از روی تاسف تکون داد و گفت بخدا موندم به این مرد با این هیکل و هیبَت و سبیل های کلفت باید چی گفت
شهلا به اینجا که رسید صدای یا الله یا الله گفتن ارسلان بلند شد و اومد تو حیاط ، شهلا خانم سلام کرد و گفت آقا ارسلان اینجا انقدر بهتون تلخ گذشت که برای رفتن انقدر عجله میکنید،ارسلان هم کلی ازش تشکر کرد و گفت شما حق خواهری رو برای ما تموم کردید و تا آخر عمر ما رو مدیون خودتون کردید، انشااله عمری باشه تا بتونیم جبران کنیم،نزدیک به یک ماه سربار شماییم،اگه اجازه بدید رفع زحمت کنیم،شهلا گفت من تو این شهر تنها و غریبم تازه یه خواهر خوب پیدا کرده بودم و امیدوار بودم که می مونید و ما رو هم از تنهایی در میارید من کلی برنامه چیده بودم و میخواستم برای بچه ها معلم زبان فرانسه و موسیقی بگیریم تا به هر چهار تاشون درس بده ، با رفتنتون مانع پیشرفت این طفل معصوم ها میشید
ارسلان گفت خدا رو چه دیدید شاید خیلی زود
بر گشتیم و دوباره مزاحمتون شدیم
ولی الان شرایط موندن نداریم
اگه بخواییم بیام شهر زندگی کنیم باید برگردیم اسباب اثاثیه مون رو جمع کنیم ،انقدر یهویی و دست خالی که نمیشه، شهلا گفت بله حق با شماست امیدوارم هر چه زودتر به این نتیجه برسید که زندگی تو شهر از هر لحاظ برای شما و خانواده تون بهتره و خیلی زود دوباره همدیگرو ببینیم، ارسلان با
انشا الهی صحبت ها رو خاتمه داد و رو به من کرد و گفت عجله کن تا دیر نشده راه بیفتیم باید سر راه بریم از فرهاد هم خداحافظی کنیم، ناراحت و ناامید رفتم تو اتاق و ساک لباس و وسایل بچه ها رو برداشتم و برگشتم تو حیاط
سهراب و سیاوش رو موقع خدا حافظی با گریه از پسرهای دکتر جدا کردیم و در آخر به دروغ قول دادیم که آخر هفته دوباره برمی گردیم، به هر سختی بود خداحافظی کردیم و سوار ماشین شدیم،سر راه از دکتر هم به خاطر همه تلاشها و زحمت هاش تشکر کردیم و به سمت روستا حرکت کردیم
یادآوری اون خونه و آدماش حالمو بدتر میکرد و غمم رو بیشتر، حوصله ی هیچکس رو نداشتم مخصوصا ارسلان رو که مقصر تمام این اتفاق ها میدونستمش، اگه وقتی بهم تهمت زدن و انگ هرزگی بهم چسبوندن ارسلان قرص و محکم جلوی همه می ایستاد و خونه مون رو جدا میکرد، لازم نبود این همه سختی و بلا رو تحمل کنم و حتی دیگه از سایه ی خودمم بترسم ،با فکرهای درهمی که اومده بود سراغم چشمام رو بستم و خودمو زدم به خواب ،هر از چند گاهی صدای ارسلان رو میشنیدم که با سهراب و سیاوش حرف میزدو میخواست منم به حرف بیاره اما من خسته تر از این حرفها بودم که بخوام لب باز کنم
بالاخره رسیدیم به روستا و صدای بوق ماشین برای باز کردن در اون خونه ی نحس، بلند شد
مش غلام درو باز کرد و رفتیم تو حیاط
شقایق رو بغل کردم و دست سیاوش و سهراب رو گرفتم و رفتم سمت عمارت
به پایین پله ها رسیدیم خان ننه از اتاقش اومد بیرون
سلام کردم
جوابمو خیلی سرد داد و گفت حال شقایق چطوره،بالاخره خوب شد
گفتم بله صبح دکتر دیدش و گفت بهتره ولی باید مراقب باشه و تا یه مدت حواسم بهش باشه که دوباره بلائی سرش نیاد
یه اخمی کرد و گفت چرا فقط باید بلا سر تو و بچه هات بیاد،حالا خوبه کاری هم تو این خونه نمیکنی ،نمی تونی از سه تا بچه هم مراقبت کنی،اگه عوض اینکه به فکر معلم بازی بودی ،مراقب شقایق بودی ،اینطوری نمیشد
با عصبانیت نگاش کردم و یه کم صدامو بردم بالا و گفتم خیلی جالبه، یکی آدم روانی و دیونه بچه ی منو به قصد مرگ کتک زده،دستش رو از چند جا شکسته، موهاش رو از ریشه در آورده مقصرش منم
اگه میشه خدیجه و رباب رو صدا کنید تا ازشون معذرت خواهی کنم، مقصر منم که تو این خونه امنیت ندارم و هر روز یه نقشه ی جدید برام میکشید، ولم کنید از جون من و بچه هام چی میخوایید ،فکر کنید ما مُردیم، اون تو و پسرت کاری به من و بچه هام نداشته باشید، خان ننه که انتظار این برخورد رو از من نداشت یه مکث کرد و همینطور که به من زل زده بود اومد نزدیکتر، مچ دستمو گرفت و گفت فکر نکن دو روز رفتی شهر هر غلطی دلت بخواد میتونی بکنی،تا الان کسی جرات نداشته تو روی من بایسته و با من یکی به دو کنه،حواست رو جمع کن ،میدم وسط حیاط به دار بکشنت،هوا برت نداره، همینطور که ارسلان رو از رفتن منصرف کردم ،میتونم راضیش کنم طلاقت بده
خان ننه تهدیدم میکرد و هر لحظه رنگ صورتش سرخ تر میشد، ازش ترسیده بودم ولی ظاهرمو حفظ کردمو و به زور دستمو از توی دستش در آوردمو و گفتم من از خدامه طلاق بگیرمو جون خودمو و بچه هامو بردارمو برم ، بعد به سرعت از پله ها بالا رفتم که گفت وقتی طلاقت بدیم حسرت یه لحظه دیدن بچه هات رو تا آخر عمر با خودت به گور میبری ،از حرفش تنم لرزید ولی به راه خودم ادامه دادم و رفتم تو اتاقم و تا شب نه خودم نه بچه هام پامون رو از اتاق بیرون نذاشتیم ، شب هم رختخواب خودمو بین بچه هام پهن کردم و رختخواب ارسلان رو زیر پنجره، قبل از اینکه بیاد ،نور چراغ رو کم کردم و خودمو زدم به خواب،ولی قشنگ میتونستم حالت چهره اش رو تصور کنم ،چند بار طول و عرض اتاق رو طی کرد و بعد رفت توی جاشو خوابید
صبح قبل از بیدار شدن همه رفتم تو آشپز خونه یه سینی صبحانه آماده کردم و یه مقدار نون اضافه هم برداشتم و رفتم بالا، ارسلان که تازه از خواب بیدار شده بود با تعجب به سینی توی دستم نگاه کرد ، ولی حرفی نزد لباس هاش رو تنش کرد و از اتاق رفت بیرون ،به ده دیقه نرسیده، دستو رو شسته دوباره برگشت تو اتاق، لبخند روی لب داشت ،پرسید خیره انشااله ،چطور شده صبحونه رو آوردی تو اتاق ،گفتم چون میخوام شش دُنگ حواسم به بچه هام باشه و نزارم دیگه اتفاقی براشون بیفته و بعد مادرت منو مقصر بدونه و متهمم کنه به بی عرضگی
به همه بگو من دیگه خورد و خوراکمو جدا میکنم و با قاتل بچه ی تو شکمم و کسی که میخواست دخترمو بکشه سر یه سفره نمیشینم
ارسلان همینطور که سینی صبحانه رو میکشید سمت خودش ،گفت تو با این کارت باعث میشی بیشتر از قبل ازت کینه به دل بگیرین
این وسط خان ننه و بقیه هم بیشتر برن سمت اونا و زندگی رو برات سخت کنن، یه خنده ی عصبی کردم و گفتم مگه از این سخت ترم میشه
تو قول دادی یه خونه ی جدا تو روستا برام درست کُنیو از اینجا بریم،من دیگه نمیتونم اینجا رو تحمل کنم، خودت گفتی نمی تونیم بریم شهر، چون خان بابا بهت وابسته اس اما میتونیم تو همین روستا بمونیم
ولی تو یه خونه ی جدا
ارسلان لقمه ای به دهان گذاشت و گفت یه مدت صبر کن تا ببینم چکار میتونم کنم
گفتم چقدر صبر آخه من نزدیک ده ساله تو این خونه ام و همیشه گفتی صبر کن،تحمل کن
منم همیشه گفتم چشم ،ولی واقعا دیگه نمیتونم چرا متوجه نیستی جون بچه هامون تو این خونه در خطره
فکر کردی خدیجه با کتک خوردن و حرف شنیدن آتیش کینه اش خاموش شده ،من مطمئنم اون منتظر یه فرصت دیگه اس تا دوباره زهرش رو بریزه و منو بچزونه، اونا رحم و مروت ندارن بخدا دیگه خسته شدم
ارسلان با حرص نگام کرد و گفت منم از تو و غر غرات خسته شدم ،تو میخوای از اینجا بری و منو از خانواده ام دور کنی ،خدیجه و رباب همه اش بهانه اس
اون یه غلطی کرد و دیگه جرات نمیکنه به این سه تا نزدیک بشه
اگه این اتفاق دوباره افتاد خودم زنده به گورش میکنم، از این طرز حرف زدن ارسلان خیلی ناراحت شدم، اصلا ازش توقع نداشتم بغض کردم ولی سکوت نکردم و گفتم بعد از اینکه یه بلائی سر بچه هام اومد
کشتن خدیجه یا هر کس دیگه مگه دردی از من دوا میکنه
ارسلان لقمه شو انداخت تو سینی و با حرص بلند شد و از اتاق رفت بیرون
ارسلان که رفت بغضم ترکید و شروع کردم به گریه کردن،بچه ها ناراحت بهم زل زده بودن و نگران نگام میکردن، سهراب اومد با سر انگشتاش اشکمو پاک کرد و محکم بغلم کرد و گفت مامان ناراحت نشو بزار بزرگ بشم خودم از اینجا میبرمت شهر ،یه خونه مثل
خونه ی فرزین و فرید (پسرهای دکتر فرهاد) برات میخرم ، بغلش کردم و گفتم قوربونت برم من خونه نمیخوام فقط باید قول بدید خیلی هوای همو داشته باشید و تا وقتی اینجا هستیم همدیگرو یک لحظه تنها نزارید و هر چی شد و هر کس خواست اذیتتون کنه به من خبر بدید
اون روز تا شب بیرون نرفتیم و هیچکس هم سراغی ازمون نگرفت ارسلان هم خیلی سر سنگین اومد تو اتاق و بدون هیچ حرفی رفت تشکش رو پهن کرد و خوابید ، منم کنار بچه هام خوابیدم
فردا هم دوباره بند و بساط صبحانه رو برداشتم آوردم بالا
خان ننه تهدیدم میکرد و هر لحظه رنگ صورتش سرخ تر میشد، ازش ترسیده بودم ولی ظاهرمو حفظ کردمو و به زور دستمو از توی دستش در آوردمو و گفتم من از خدامه طلاق بگیرمو جون خودمو و بچه هامو بردارمو برم ، بعد به سرعت از پله ها بالا رفتم که گفت وقتی طلاقت بدیم حسرت یه لحظه دیدن بچه هات رو تا آخر عمر با خودت به گور میبری ،از حرفش تنم لرزید ولی به راه خودم ادامه دادم و رفتم تو اتاقم و تا شب نه خودم نه بچه هام پامون رو از اتاق بیرون نذاشتیم ، شب هم رختخواب خودمو بین بچه هام پهن کردم و رختخواب ارسلان رو زیر پنجره، قبل از اینکه بیاد ،نور چراغ رو کم کردم و خودمو زدم به خواب،ولی قشنگ میتونستم حالت چهره اش رو تصور کنم ،چند بار طول و عرض اتاق رو طی کرد و بعد رفت توی جاشو خوابید
صبح قبل از بیدار شدن همه رفتم تو آشپز خونه یه سینی صبحانه آماده کردم و یه مقدار نون اضافه هم برداشتم و رفتم بالا، ارسلان که تازه از خواب بیدار شده بود با تعجب به سینی توی دستم نگاه کرد ، ولی حرفی نزد لباس هاش رو تنش کرد و از اتاق رفت بیرون ،به ده دیقه نرسیده، دستو رو شسته دوباره برگشت تو اتاق، لبخند روی لب داشت ،پرسید خیره انشااله ،چطور شده صبحونه رو آوردی تو اتاق ،گفتم چون میخوام شش دُنگ حواسم به بچه هام باشه و نزارم دیگه اتفاقی براشون بیفته و بعد مادرت منو مقصر بدونه و متهمم کنه به بی عرضگی
به همه بگو من دیگه خورد و خوراکمو جدا میکنم و با قاتل بچه ی تو شکمم و کسی که میخواست دخترمو بکشه سر یه سفره نمیشینم
ارسلان همینطور که سینی صبحانه رو میکشید سمت خودش ،گفت تو با این کارت باعث میشی بیشتر از قبل ازت کینه به دل بگیرین
این وسط خان ننه و بقیه هم بیشتر برن سمت اونا و زندگی رو برات سخت کنن، یه خنده ی عصبی کردم و گفتم مگه از این سخت ترم میشه
تو قول دادی یه خونه ی جدا تو روستا برام درست کُنیو از اینجا بریم،من دیگه نمیتونم اینجا رو تحمل کنم، خودت گفتی نمی تونیم بریم شهر، چون خان بابا بهت وابسته اس اما میتونیم تو همین روستا بمونیم
ولی تو یه خونه ی جدا
ارسلان لقمه ای به دهان گذاشت و گفت یه مدت صبر کن تا ببینم چکار میتونم کنم
گفتم چقدر صبر آخه من نزدیک ده ساله تو این خونه ام و همیشه گفتی صبر کن،تحمل کن
منم همیشه گفتم چشم ،ولی واقعا دیگه نمیتونم چرا متوجه نیستی جون بچه هامون تو این خونه در خطره
فکر کردی خدیجه با کتک خوردن و حرف شنیدن آتیش کینه اش خاموش شده ،من مطمئنم اون منتظر یه فرصت دیگه اس تا دوباره زهرش رو بریزه و منو بچزونه، اونا رحم و مروت ندارن بخدا دیگه خسته شدم
ارسلان با حرص نگام کرد و گفت منم از تو و غر غرات خسته شدم ،تو میخوای از اینجا بری و منو از خانواده ام دور کنی ،خدیجه و رباب همه اش بهانه اس
اون یه غلطی کرد و دیگه جرات نمیکنه به این سه تا نزدیک بشه
اگه این اتفاق دوباره افتاد خودم زنده به گورش میکنم، از این طرز حرف زدن ارسلان خیلی ناراحت شدم، اصلا ازش توقع نداشتم بغض کردم ولی سکوت نکردم و گفتم بعد از اینکه یه بلائی سر بچه هام اومد
کشتن خدیجه یا هر کس دیگه مگه دردی از من دوا میکنه
ارسلان لقمه شو انداخت تو سینی و با حرص بلند شد و از اتاق رفت بیرون
ارسلان که رفت بغضم ترکید و شروع کردم به گریه کردن،بچه ها ناراحت بهم زل زده بودن و نگران نگام میکردن، سهراب اومد با سر انگشتاش اشکمو پاک کرد و محکم بغلم کرد و گفت مامان ناراحت نشو بزار بزرگ بشم خودم از اینجا میبرمت شهر ،یه خونه مثل
خونه ی فرزین و فرید (پسرهای دکتر فرهاد) برات میخرم ، بغلش کردم و گفتم قوربونت برم من خونه نمیخوام فقط باید قول بدید خیلی هوای همو داشته باشید و تا وقتی اینجا هستیم همدیگرو یک لحظه تنها نزارید و هر چی شد و هر کس خواست اذیتتون کنه به من خبر بدید
اون روز تا شب بیرون نرفتیم و هیچکس هم سراغی ازمون نگرفت ارسلان هم خیلی سر سنگین اومد تو اتاق و بدون هیچ حرفی رفت تشکش رو پهن کرد و خوابید ، منم کنار بچه هام خوابیدم
فردا هم دوباره بند و بساط صبحانه رو برداشتم آوردم بالا
،ارسلان صبح که از خواب بیدار شد ،با دیدن سینی حرفی نزد ،لباس پوشید و رفت بیرون
یک هفته تمام به این صورت گذشت
نه ارسلان حرف میزد نه من
بیشتر تعجبم از این بود که چرا خان ننه هیچ عکس العملی نشون نمیده و بی تفاوت از کنار این قضیه میگذره
یک هفته گذشت که کوروش اومد بالا و گفت زنعمو خان بابا باهات کار داره و گفت زود بری پایین،کوروش که بزرگتر بود رو گذاشتم پیش بچه ها و خودم رفتم پایین
در اتاق خان بابا رو زدم و رفتم داخل
سلام کردم با خوشرویی جوابمو داد و لبخندی زد و گفت فکر نمی کردم انقدر نامهربون باشی،یک هفته خودتو بچه هات رو تو اتاق زندانی کردی و ما رو از دیدنشون محروم کردی که چی بشه،تو که اینطوری نبودی ،دلم تو این خونه به ارسلان و شما خوش بود شما هم که دارید بی وفایی میکنید و مثل بقیه از من
پیرمرد دوری میکنید
دلم براش سوخت راست میگفت اون که گناهی نداشت و در حق ما بد نکرده بود ،همیشه هم طرف من بود ازش شرمنده شدمو با خجالت گفتم خان ،بخدا قصد جسارت نداشتم،فقط میخوام کمتر جلوی چشم ربابه و خدیجه و بقیه باشم تا بلکه خودمو بچه هام از نقشه و کینه شون در امون بمونیم و بهمون آسیبی نرسه،خان خندید و گفت اون یه خبطی کرده ،تو گذشت کن و بگذر
دلمو زدم به دریا و گفتم بخدا من یه شب خواب راحت ندارم ،همش با استرس و دلشوره زندگی میکنم ،از نگاهای پر از خشم خدیجه و پچ پچ هاش با رباب میترسم
اون فک میکنه من به دلخواه خودم شدم هووی مادرش ولی نمیتونه همش از روی ناچاری بود
اگه اختیار داشتم هیچوقت این زندگی رو انتخاب نمی کردم
خان نگام میکرد منم ادامه دادمو گفتم
ارسلان به من قول داد یا خونه ی اونا رو جدا کنه یا خونه ی منو، اگه بزرگی کنید و مثل همیشه تصمیم درست بگیرید تا آخر عمر کنیزیتون رو میکنم
خان نگاشو به چشمام دوخت و گفت من دیگه تو سراشیبی زندگی ام و عمر زیادی ندارم، خودمم از اینجا موندن خسته شدم ،دلم میخواد یه کم از هیاهوی دورو برم کم کنمو از اینجا برم ولی چه کنم که پای بند این روستا شدمو و دل کندن ازش برام سخت شده، ولی تو نگران نباش از ارسلان و اردلان میخوام به اتفاق هم برن و دنبال یه معمار خوب بگردن و زمین ها رو آباد کنن ،خدا رو چه دیدی شاید تو همین آینده ی نزدیک همگی بارو بندیلمونو جمع کنیم و برای همیشه از اینجا بریم ،تو هم یه کم دندون رو جیگر بزار و بیشتر از این برای خودت دشمن تراشی نکن،من بهت قول میدم به زودی زودی مشکلت رو حل کنم و نزارم دوباره اتفاق بدی بیفته
خان بابا گفت تو هم به خاطر من گذشت کن و بشو همون ماهور سابق
سرمو انداختم پایین و گفتم شما بگی الان بمیر میمیرم ،من کی هستم که بخوام رو حرف شما نه بیارم،لبخند خان پررنگتر شد و گفت زنده باشی عروس که روسفیدم کردیو حرف من ریش سفید رو زمین ننداختی ،رفتم جلوتر و گفتم من کنیز شمام ،اگه جسارتی هم کردم فقط به خاطر حفظ جون بچه هام بوده ، خم شدم که دستش رو ببوسم ،دست های چروک و مردونه اش رو کشید و به حالت نوازش آورد روی سرمو و گفت عاقبت بخیر بشی
از اتاقش اومدم بیرون ،از پله ها رفتم بالا که با خدیجه روبرو شدم
بدون اینکه بهش نگاه کنم از کنارش رد شدم و رفتم سمت اتاق ،اونم زمزمه وار یه چیزهایی گفت و رفت پایین
از اون روز به خاطر خان دوباره رفتم پایین ،ولی هوای بچه هارو هم داشتم و ازشون غافل نمیشدم
اما با ارسلان همچنان سرد بودمو و زیاد باهاش دمخور نمیشدم و هنوز هم از دستش ناراحت بودم
بعد از یه مدت به خواست ارباب قرار شد زمین های روستا به خود اهالی روستا فروخته بشه و بعد از این هر کس رو زمین خودش کار کنه و ارباب رعیتی کم کم جمع بشه و مردم هم از کارگری برای ارباب خلاص بشن و بتونن یه لقمه بیشتر بزارن تو سفره ی زن و بچه ها شون
اهلی روستا انقدر از این تصمیم ارباب خوشحال بودن که همه در صدد خرید زمین ها بودن
و سعی در جور کردن پول برای خرید زمین داشتن
این طور که معلوم بود ارباب تصمیم خودش رو گرفته بود و روی قول و قراری که با من گذاشته بود پایبند بود،هر تکه زمین که فروش میرفت من از خوشحالی تو پوست خودم نمیگنجیدم چون داشتم به هدفم که شهر نشینی و دوری از این عمارت و خانواده بود نزدیک میشدم
سه چهار ماه از اون قضایا گذشت که ارباب دستور داد ارسلان و اردلان راهی شهر بشن برای پیدا کردن معمار و خرید مصالح و آباد کردن زمین ها
چقدر خوشحال بودم که سهراب و سیاوش میتونن تو شهر برن مدرسه و برای خودشون کسی بشن و آینده ی خوبی براشون تصور میکردم و با رویا و خیالبافی دلمو خوش میکردم و امیدمو بیشتر
دو هفته بود که اردلان و ارسلان رفته بودن شهر و تو این مدت کیوان و کیان کمک دست خان بودنو به کارها و امور روستا رسیدگی میکردن و به خاطر نبود اون دوتا، اینا بیشتر تو عمارت رفت و آمد میکردن و بیشتر اوقات ناهار رو شام رو با ما میخوردن و به خاطر همین زن و بچه هاشون هم رفت و آمد رو بیشتر کرده بودن
اما این وسط نمیدونم چرا خان ننه ساز مخالف میزد و مخالف صد در صد شهر نشینی بودو مدام منو نفرین میکرد
یک هفته تمام به این صورت گذشت
نه ارسلان حرف میزد نه من
بیشتر تعجبم از این بود که چرا خان ننه هیچ عکس العملی نشون نمیده و بی تفاوت از کنار این قضیه میگذره
یک هفته گذشت که کوروش اومد بالا و گفت زنعمو خان بابا باهات کار داره و گفت زود بری پایین،کوروش که بزرگتر بود رو گذاشتم پیش بچه ها و خودم رفتم پایین
در اتاق خان بابا رو زدم و رفتم داخل
سلام کردم با خوشرویی جوابمو داد و لبخندی زد و گفت فکر نمی کردم انقدر نامهربون باشی،یک هفته خودتو بچه هات رو تو اتاق زندانی کردی و ما رو از دیدنشون محروم کردی که چی بشه،تو که اینطوری نبودی ،دلم تو این خونه به ارسلان و شما خوش بود شما هم که دارید بی وفایی میکنید و مثل بقیه از من
پیرمرد دوری میکنید
دلم براش سوخت راست میگفت اون که گناهی نداشت و در حق ما بد نکرده بود ،همیشه هم طرف من بود ازش شرمنده شدمو با خجالت گفتم خان ،بخدا قصد جسارت نداشتم،فقط میخوام کمتر جلوی چشم ربابه و خدیجه و بقیه باشم تا بلکه خودمو بچه هام از نقشه و کینه شون در امون بمونیم و بهمون آسیبی نرسه،خان خندید و گفت اون یه خبطی کرده ،تو گذشت کن و بگذر
دلمو زدم به دریا و گفتم بخدا من یه شب خواب راحت ندارم ،همش با استرس و دلشوره زندگی میکنم ،از نگاهای پر از خشم خدیجه و پچ پچ هاش با رباب میترسم
اون فک میکنه من به دلخواه خودم شدم هووی مادرش ولی نمیتونه همش از روی ناچاری بود
اگه اختیار داشتم هیچوقت این زندگی رو انتخاب نمی کردم
خان نگام میکرد منم ادامه دادمو گفتم
ارسلان به من قول داد یا خونه ی اونا رو جدا کنه یا خونه ی منو، اگه بزرگی کنید و مثل همیشه تصمیم درست بگیرید تا آخر عمر کنیزیتون رو میکنم
خان نگاشو به چشمام دوخت و گفت من دیگه تو سراشیبی زندگی ام و عمر زیادی ندارم، خودمم از اینجا موندن خسته شدم ،دلم میخواد یه کم از هیاهوی دورو برم کم کنمو از اینجا برم ولی چه کنم که پای بند این روستا شدمو و دل کندن ازش برام سخت شده، ولی تو نگران نباش از ارسلان و اردلان میخوام به اتفاق هم برن و دنبال یه معمار خوب بگردن و زمین ها رو آباد کنن ،خدا رو چه دیدی شاید تو همین آینده ی نزدیک همگی بارو بندیلمونو جمع کنیم و برای همیشه از اینجا بریم ،تو هم یه کم دندون رو جیگر بزار و بیشتر از این برای خودت دشمن تراشی نکن،من بهت قول میدم به زودی زودی مشکلت رو حل کنم و نزارم دوباره اتفاق بدی بیفته
خان بابا گفت تو هم به خاطر من گذشت کن و بشو همون ماهور سابق
سرمو انداختم پایین و گفتم شما بگی الان بمیر میمیرم ،من کی هستم که بخوام رو حرف شما نه بیارم،لبخند خان پررنگتر شد و گفت زنده باشی عروس که روسفیدم کردیو حرف من ریش سفید رو زمین ننداختی ،رفتم جلوتر و گفتم من کنیز شمام ،اگه جسارتی هم کردم فقط به خاطر حفظ جون بچه هام بوده ، خم شدم که دستش رو ببوسم ،دست های چروک و مردونه اش رو کشید و به حالت نوازش آورد روی سرمو و گفت عاقبت بخیر بشی
از اتاقش اومدم بیرون ،از پله ها رفتم بالا که با خدیجه روبرو شدم
بدون اینکه بهش نگاه کنم از کنارش رد شدم و رفتم سمت اتاق ،اونم زمزمه وار یه چیزهایی گفت و رفت پایین
از اون روز به خاطر خان دوباره رفتم پایین ،ولی هوای بچه هارو هم داشتم و ازشون غافل نمیشدم
اما با ارسلان همچنان سرد بودمو و زیاد باهاش دمخور نمیشدم و هنوز هم از دستش ناراحت بودم
بعد از یه مدت به خواست ارباب قرار شد زمین های روستا به خود اهالی روستا فروخته بشه و بعد از این هر کس رو زمین خودش کار کنه و ارباب رعیتی کم کم جمع بشه و مردم هم از کارگری برای ارباب خلاص بشن و بتونن یه لقمه بیشتر بزارن تو سفره ی زن و بچه ها شون
اهلی روستا انقدر از این تصمیم ارباب خوشحال بودن که همه در صدد خرید زمین ها بودن
و سعی در جور کردن پول برای خرید زمین داشتن
این طور که معلوم بود ارباب تصمیم خودش رو گرفته بود و روی قول و قراری که با من گذاشته بود پایبند بود،هر تکه زمین که فروش میرفت من از خوشحالی تو پوست خودم نمیگنجیدم چون داشتم به هدفم که شهر نشینی و دوری از این عمارت و خانواده بود نزدیک میشدم
سه چهار ماه از اون قضایا گذشت که ارباب دستور داد ارسلان و اردلان راهی شهر بشن برای پیدا کردن معمار و خرید مصالح و آباد کردن زمین ها
چقدر خوشحال بودم که سهراب و سیاوش میتونن تو شهر برن مدرسه و برای خودشون کسی بشن و آینده ی خوبی براشون تصور میکردم و با رویا و خیالبافی دلمو خوش میکردم و امیدمو بیشتر
دو هفته بود که اردلان و ارسلان رفته بودن شهر و تو این مدت کیوان و کیان کمک دست خان بودنو به کارها و امور روستا رسیدگی میکردن و به خاطر نبود اون دوتا، اینا بیشتر تو عمارت رفت و آمد میکردن و بیشتر اوقات ناهار رو شام رو با ما میخوردن و به خاطر همین زن و بچه هاشون هم رفت و آمد رو بیشتر کرده بودن
اما این وسط نمیدونم چرا خان ننه ساز مخالف میزد و مخالف صد در صد شهر نشینی بودو مدام منو نفرین میکرد
و میگفت تو شومی و میخوای خانوادمون رو از هم بپاشی
تو قصد جون ما رو کردی و تا ما رو زیر خاک نکنی دست از سرمون برنمیداری
ولی کور خوندی منو خوب نشناختی یه کاری میکنم مرغ های آسمون به حالت گریه کنن
از حرفها و تهدیداش می ترسیدم ولی به روی خودم نمیاوردم و بیشتر از قبل حواسمو جمع میکردم
خلاصه اینکه یک سال تمام اردلان و ارسلان و گاهی هم کیان و کیوان نوبتی به شهر میرفتن و یه مدت می موندن تا از کار کردن کارگر ها و پیشرفت ساخت و ساز مطمئن بشن و خودشون رو سر کارگرها باشن تا درست کار کنن
یک سال به هر سختی بود گذشت و کم کم خونه ها مراحل پایانی رو میگذروندو پسرهای ارباب هم هر وقت میومدن به ارباب گزارش کار میدادن و از پیشرفت کار با آب و تاب برای ارباب تعریف میکردن ،ارباب هم با جون و دل گوش میکرد و براشون دعای خیر میکرد
تو این گیر و دار من دوباره باردار شدمو ویارهای شدید و حالا تهوع های عذاب آورم شروع شد ، از این بارداری اصلا خوشحال نشدم ،چون دیگه بچه نمیخواستم ،روزی که متوجه شدم باردارم شروع کردم از بلندی پریدن ، چیزهای سنگین بلند کردنو انواع و اقسام جوشونده ها رو خوردن، ولی انگار جنین دودستی به این دنیا چسبیده بود و حاضر نبود به هیچ قیمتی دل از این دنیا بکنه،دیگه چاره ای نبود و هیچ دوا درمونی برای سقط کار ساز نبود تو فکر یه راهکار تازه بودم که
سهراب موقع بازی با کوروش و سیاوش افتاد توی تنور
انگار یهو از خواب غفلت بیدار شدمو و دچار عذاب وجدان، ولی خداروشکر لحظه ی افتادن سهراب زری اونجا بود و زودی از تو تنور درش آورده بود و به جز یه سوختگی جزئی بلائی سر پسرم نیومده بود،وقتی ارسلان شنید، سرزنشم کرد و گفت چون به خاطر این نعمت خدا ناشکری کردی
سهراب افتاده تو تنور و این حادثه یه تلنگر و تنبیه از جانب خدا بوده
منم پشیمون از کارم ،تصمیم به نگه داشتنش کردم و از سعی و تلاش برای سقط بچه دست کشیدم
ماهای سوم چهارم بارداریم رو سپری میکردم که کار ساخت خونه ها تموم شد ،یه شب خان بابا همه رو جمع کرد و گفت حالا که زمین ها آباد شد و خونه ها ساخته شد ،میتونید از فردا شروع کنید به جمع کردن اسباب اثاثیه و کم کم راهی شهر بشید، ولی منو خان ننه فعلا اینجا می مونیم تا به بقیه کارها سرو سامون بدیم و بعد از اینکه یه آدم مطمئن پیدا کردم برای مراقبت از این خونه کم کم باروبندیلمون رو میبندیم و میایم شهر پیش شما
تو قصد جون ما رو کردی و تا ما رو زیر خاک نکنی دست از سرمون برنمیداری
ولی کور خوندی منو خوب نشناختی یه کاری میکنم مرغ های آسمون به حالت گریه کنن
از حرفها و تهدیداش می ترسیدم ولی به روی خودم نمیاوردم و بیشتر از قبل حواسمو جمع میکردم
خلاصه اینکه یک سال تمام اردلان و ارسلان و گاهی هم کیان و کیوان نوبتی به شهر میرفتن و یه مدت می موندن تا از کار کردن کارگر ها و پیشرفت ساخت و ساز مطمئن بشن و خودشون رو سر کارگرها باشن تا درست کار کنن
یک سال به هر سختی بود گذشت و کم کم خونه ها مراحل پایانی رو میگذروندو پسرهای ارباب هم هر وقت میومدن به ارباب گزارش کار میدادن و از پیشرفت کار با آب و تاب برای ارباب تعریف میکردن ،ارباب هم با جون و دل گوش میکرد و براشون دعای خیر میکرد
تو این گیر و دار من دوباره باردار شدمو ویارهای شدید و حالا تهوع های عذاب آورم شروع شد ، از این بارداری اصلا خوشحال نشدم ،چون دیگه بچه نمیخواستم ،روزی که متوجه شدم باردارم شروع کردم از بلندی پریدن ، چیزهای سنگین بلند کردنو انواع و اقسام جوشونده ها رو خوردن، ولی انگار جنین دودستی به این دنیا چسبیده بود و حاضر نبود به هیچ قیمتی دل از این دنیا بکنه،دیگه چاره ای نبود و هیچ دوا درمونی برای سقط کار ساز نبود تو فکر یه راهکار تازه بودم که
سهراب موقع بازی با کوروش و سیاوش افتاد توی تنور
انگار یهو از خواب غفلت بیدار شدمو و دچار عذاب وجدان، ولی خداروشکر لحظه ی افتادن سهراب زری اونجا بود و زودی از تو تنور درش آورده بود و به جز یه سوختگی جزئی بلائی سر پسرم نیومده بود،وقتی ارسلان شنید، سرزنشم کرد و گفت چون به خاطر این نعمت خدا ناشکری کردی
سهراب افتاده تو تنور و این حادثه یه تلنگر و تنبیه از جانب خدا بوده
منم پشیمون از کارم ،تصمیم به نگه داشتنش کردم و از سعی و تلاش برای سقط بچه دست کشیدم
ماهای سوم چهارم بارداریم رو سپری میکردم که کار ساخت خونه ها تموم شد ،یه شب خان بابا همه رو جمع کرد و گفت حالا که زمین ها آباد شد و خونه ها ساخته شد ،میتونید از فردا شروع کنید به جمع کردن اسباب اثاثیه و کم کم راهی شهر بشید، ولی منو خان ننه فعلا اینجا می مونیم تا به بقیه کارها سرو سامون بدیم و بعد از اینکه یه آدم مطمئن پیدا کردم برای مراقبت از این خونه کم کم باروبندیلمون رو میبندیم و میایم شهر پیش شما
برای مشاهده ادامه داستان بر روی لینک زیر کلیک نمایید
برای مشاهده و انتخاب سایر داستان ها بر روی لینک زیر کلیک نمایید