-ببینم؟!غزال خواهش میکنم.قرار شد تمرین کنی.سوالت اشتباه بود.باید میگفتی امیر جان توی جعبه دنبال چی میگردی؟تو را به هر کسی می پرستی دست از سر هی و ببین و اقای کیانی بردار.این لحن حرف زدنت همه چیز را به باد میدهد.
اب دهانم را قورت دادم و با اکراه گفتم:
-باشد دارم سعی میکنم.هنوز که نیامده اند؟
-خب اینجاست اگر درست فهمیده باشم این باید حلقه ی تو باشد.
حلقه را کف دستم گذاشت.نگاهش کردم و مشتم را به سرعت بستم و با غیظ گفتم:
-باشد دیر نمی شود.
با لبخند شیطنت باری دستش را دراز کرد و گفت:
-امانتی ام را بده.
هاج و واج نگاهش کردم.
-حلقه غزال!لطفا حلقه ام را بده.
برای پیدا کردن حلقه اش نیازی به جستجو نداشتم .حلقه داخل جعبه مخملی اش دست نخورده مانده بود و هرگز بیرون نیامده بود.یادم امد که با چه شوق و ذوقی ان را خریدیم.سلیقه پدرم بود.اما صاحبش تا ان روز حتی ان را ندیده بود.با اکراه جعبه را به طرفش گرفتم و خواستم بروم که گفت:
-تا به حال نشانم نداده بودی!
-لزومی نداشت.فکر نمیکردم علاقه ای به دیدنش داشته باشی.
با ظرف میوه به اتاق نشیمن برگشتم. امیر همچنان به دستش چشم دوخته بود. از دور درخشش حلقه را در انگشتش دیدم.بی توجه برای خوردن میوه دعوتش کردم.سیبی برداشت و گفت:
-باید فیلم عروسی را ببینم.تو اینجا بنشین و هر چه لازم است برایم بگو.
حین دیدن فیلم مدام سوال می پرسید یا اظهار نظری میکرد.
-عجب جمعیتی!خدای من این خاله مهین است؟چقدر پیر شده . اخرین باری که دیدمش خیلی جوان و سرزنده بود . فکر کنم 16 سالی میشود ندیدمش.
از حرفش خنده ام گرفت.توی دلم فکر کردم بعد از 16 سال اگر پیر نمیشد عجیب بود.دوباره پرسید:
-این خانم را نمی شناسم از فامیلهای توست؟
-گمانم زن پسردایی تان است.
-پسر دایی تان نه غزال جان زن پسردایی ات است.کدام پسر دایی ام؟
از تذکراتش کلافه شده بودم.انگار با شاگرد کودنی و خردسالی حرف میزند.از سر لج بازی گفتم:
-نمی دانم.درست انها را نمی شناسم.با شوهرش هم عکس دارد.
برادرت را نشانم بده.
دقایقی طول کشید تا علی را توی فیلم دیدم.نشانش دادم و گفتم:
-این علی برادرم است.الهی قربانش بروم.ان شب چقدر اقا شده بود.
دوربین روی علی مانده بود.کسی از او پرسید:
-علی جان پیغامی برای داماد نداری؟
با لودگی گفت:
-اتفاقا یک پیغام مهم دارم.
بعد صاف ایستاد دستی به کت و شلوارش کشید و گفت:
-با عرض سلام خدمت داماد عزیزمان که تا حالا ندیدمش امیدوارم زندگی خوبی را با غزال شروع کنید.
بعد دستش را کنار دهانش گرفت صدایش را پایین اورد و گفت:
-اما کسی نفهمد . دوستانه گفته باشم ! ما که از شرش خلاص شدیم . خدا به داد تو برسد داماد جان که بد بلایی سرت نازل میشود.
بعد هم شلیک خنده اش بود که به هوا بلند شد.
امیر همانطور که ریز ریز میخندید گفت:
-حیف شد.باید فیلم را همان اول میدیدم و پیغامش را زودتر می شنیدم.چه پسر نازنینی است این علی شما.خیلی بیشتر از یک پسر 15 ساله چیز میفهمد.
می دانستم می خواهد حرصم را در بیاورد.با سرخوشی ادامه داد:
-از خودت دفاع نمی کنی؟
سرد و سرسنگین جواب دادم:
-اتش کم محلی تیزتر از شمشیر است.
این بار شلیک خنده ی امیر اتاق را برداشت.
به صحنه های رقص که رسیدیم از جا پریدم و دستگاه را خاموش کردم.
-هرچه لازم بود بدانی فهمیدی. بقیه اش وقت تلف کردن است.باید به بقیه کارها برسیم.
-نه!میخواهم تا اخر فیلم را ببینم.نباید چیزی از قلم بیافتد.تازه دیگر کاری نمانده است.تقریبا همه چیز مرتب است.بی خود جوش میزنی.
مضطرب و پریشان به صفحه ی تلویزیون چشم دوختم.یاد ان شب افتادم که میان حلقه ی پرمحبت دختر های هر دو خانواده میچرخیدم.دیدن ان صحنه ها ازارم می داد . حالم دگرگون
شده بود . خاطرات ان شب مثل پتکی سنگین بر سرم فرود می امد و به روحم تازیانه میزد . یادم امد ان لحظات چقدر مغرور و خوشبخت بودم و غافل از اینده.با پاهای لرزان از جایم بلند شدم.از دست امیر عصبانی بودم.نمی فهمیدم چه اصراری به دیدن فیلم دارد.نیم نگاهی به سویش انداختم.می خوستم چیزی بگویم اما زبانم در دهانم قفل شده بود. امیر با لبخند و غروری وصف نشدنی پا روی پا انداخته بود و چشم از تلویزیون بر نمیداشت.با خودم گفتم:«خب حق دارد به ریشم بخندد.لابد دارد به خودش میگوید ان وقت ها من توی چه فکری بودم این دختره کم عقل تو چه فکری.»یکباره همه ی علاقه ام را به او از دست دادم.انگار دشمن جانم را پیش رویم میدیدم.
در را رفتن به فرودگاه بی وقفه حرف میزد و از این شاخه به ان شاخه میپرید.رفتارش نشانم می داد چقدر از امدن والدینش شاد است.ای میان گاهی یاد بیماری پدرش می افتاد و اظهار نگرانی میکرد.انگار او را با شخص دیگری عوض کرده بودند.البته من هم خوشحال و هیجان زده بودم.شوق دیدار خانم و اقای کیانی من را هم به وجد اورده بود.پس.....باید به امیر حق میدادم.
برخورد پدر و مادر امیر با من دور از انتظارم بود.اصلا منتظر چنین رفتاری صمیمی و پر محبتی نبودم.وقتی ما را دیدند اول مرا در اغوش گرفتند بعد امیر را.موقع راه رفتن مادرش دستش را دور بازویم پیچاند و با من هم قدم شد طوری که تقریبا به من تکیه داده بود.ان قدر قربان صدقه ام رفت که باورم نمی شد.پدرش راه و بیراه مرا به سمت خود میکشید و پیشانی ام را می بوسید.از من تعریف و تمجید میکرد و یک بند پیغام های خانواده و دوستان را برایم می گفت و از انها صحبت میکرد.
برای لحظه ی کوتاهی نگاهم به چهره ی امیر افتاد.پیدا بود کاملا جا خورده است.از دیدن حالت صورتش خنده ام گرفت.موقع برگشتن پدر به اصرار من بغل دست امیر جا گرفت و ن و مادر روی صندلی عقب نشستیم.فرصت خوبی بود تا مادر حرفهایش را بزند. او ماجرای بیماری پدر را مو به مو برایم باز گفت.تن صدایش را پایین اورده بود تا شوهرش حرف هایش را نشنود.امیر هم نمی توانست چیزی بشنود.بالاخره میان راه طاقتش تمام شد و گفت:
-یادم باشد بار دیگر منتظر امدن پدر و مادر غزال باشم.شاید کمی مرا تحویل بگیرند.
ان قدر جمله اش را مظلومانه و حق به جانب ادا کرد که مادرش دستی به سرش کشید و با خنده گفت:
-الهی قربان تو بروم مادر.خودت میدانی چقدر عزیزی.اما این زن ملوس تو این قدر
خودش را توی دل ما جا کرده که باورت نمی شود.مادر جان!همیشه گفته اند گوش عزیز گوشواره عزیز.حالا برایت زود است این چیزها را بفمی.
نگاه امیر از اینه به من دوخته شد.
-پس خوش به حال گوشی که چنین گوشواره ای دارد.
از برق نگاهش قلبم لرزید.به سرعت سرم را به سمت مادرش چرخاندم و جمله ی بی ربطی بر زبان اوردم که خاطرم نمانده است.بعد از ان چیزی از حرف های مادر نفهمیدم.مسافت باقی مانده تا خانه فرصتی بود تا دوباره دست و پایم را جمع کنم و خیالات اغفال کننده را از سرم بیرون بریزم.
به خانه که رسیدم مستقیم راهی اشپزخانه شدم تا وسایل پذیرایی را اماده کنم.مادر همان طور که از هر دری حرف میزد تا اشپز خانه دنبالم امد. چند دقیقه ای نگذشته بود که یک دفعه حرفش را برید و گفت:
-عزیزم!اول برو لباس هایت را عوض کن.اینطوری راحت نیستی.ما هم که غریبه نیستیم.
چاره ای نداشتم. با اکراه به سمت در ورودی رفتم و پالتو و شالم را در اوردم.چهره ام در اینه ی جالباسی به غایت بی رنگ بود. داشتم به اشپزخانه برمی گشتم که پدر وارد شد.مادر که او را تنها دید پرسید:
-امیر کجاست؟
-الان می اید .ماشین را برد توی گاراژ.می خواست چمدان ها رابیاورد نگذاشت کمکش کنم.
وقتی فنجان چای و ظرف کیک را جلوی پدر گذاشتم به چهره اش دقیق شدم.چقدر در این مدت کوتاه تکیده و پژمرده شده بود.رنگش به کبودی میزد.دلم گرفت.پشت سرش ایستادم و بی اراده شانه اش را لمس کردم.
-پدر بهتر است بعد از چای کمی استراحت کنید. میدانم خسته هستید.
دستش را روی دستم گذاشت و با صدایی که از شوق میلرزید گفت:
-دیدن شما خستگی و بیماری را پس زده است.نمی دانی چقدر دلم می خواست سروسامان گرفتن امیر راببینم.از خدا خواسته ام فقط این قدر مهلتم بدهد تا اولین بچه ی شما را در اغوش بگیرم.
از پشت سرش را بوسیدم و گفتم:
-این چه حرفی است که میزنید.می خواهید ما را بترسانید؟ خدا سایه ی شما را از سر ما کم نکند و همیشه سالم و سر حال کنار ما باشید.تو را به خدا این طور حرف نزنید دلم از این حرف ها میگیرد.
صدای لرزان مادر امیر به گوشم رسید.
-بیا تو مادر جان.چرا ایستاده ای ما را نگاه میکنی؟
سرم را به عقب چرخاندم.امیر درست پشت سرم با چند قدم فاصله ایستاده بود در نگاهش چیزی بود که دلم را به اتش میکشید.حس کردم صورتم گر گرفته.مادر که داشت در کیف دستی اش دنبال چیزی میگشت رو به پدر کرد و گفت:
-خوب شد یادم امد وگرنه از وقت خوردن داروهایت میگذشت.
دوباره به امیر نگاه کردم.حتی قدمی هم به جلو نگذاشته بود و چشم از من بر نمی داشت.لبم را به دندان گرفتم و با سر به پرد و مادرش اشاره کردم.چون دیدم ایما و اشاره کارساز نیست به ناچار صدایش کردم و گفتم:
-امیر!بیا تو تا برایت چای بریزم.توی این هوا چای داغ می چسبد.
به خودش امد.سرش را زیر انداخت و همان طور که می نشست گفت:
-ممنون.درست است.در این شرایط فقط یک فنجان چای داغ میچسبد.
مادر که از دادن دارو به پدر فارغ شده بود با خیال راحت کنارش نشست.گونه اش را بوسید و با خنده پرسید:
-بمیرم الهی !چمدان ها سنگین بود بچه ام خسته شد.خوب اقا پسر!سلیقه ام چطور بود؟پسندیدی؟
-راستش را بگویم؟
-البته چرا نگویی؟
-راستش نمی شود گفت سلیقه ات خوب بوده.
دست پاچه نگاهش کردم.مارد هم با دهانی باز به او خیره شده بود.
-باید اعتراف کنم این بار سلیقه ات بی نظیر بود.
-میشنوی کیانی؟نگفتم من بچه ام را بهتر میشناسم.دیدی درست میگفتم.امیر جان خدا را شکر که از زندگی ات راضی هستی.
بعد بی معطلی از من پرسید:
-تو چی مادر جان تو هم از امیر راضی هستی؟
بهت زده نگاهش کردم . فکرش را نمی کردم از راه نرسیده همین اول کار این طور مرا در مخمصه بیاندازد .نمی خواستم دروغ گفته باشم.ظاهرا همه ی این خانواده با هم قرار گذاشته بودند تمام زور بازویشان را ظرف یک ساعت اول به نمایش بگذارند.مادر و پسر چیزی از هم کم نداشتند.به زور لبخندی زدم و با احتیاط گفتم:
-من معمولا زود راضی میشوم.
شنیدن همین جمله برای انها کافی بود.شاید پای حجب و حیایم گذاشته بودند.اما از پوزخند امیر دانستم پی به حیله همیشگی و پاسخ دو پهلویم برده.برای اماده کردن شام به اشپزخانه رفتم. امیر هم به کمکم امد.احساس می کردم زیر اتش نگاهش اب میشوم.مدتی تحمل کردم و دم برنیاوردم .اما عاقبت کاسه صبرم لبریز شد.
-تا حالا ادم ندیده ای؟
-دست بر قضا دیده ام اما فرشته ی مو مشکی چیز دیگری است.
-واقعا که!
دیگر نمی دانستم چه باید بگویم.از پررویی اش زبانم بند امده بود.تا اخر شب این وضع ادامه داشت.بعد از شام نوبت باز کردن چمدان ها رسید.ان قدر هدیه برایم اورده بودند که برای حمل کردنشان به یک وانت بار احتیاج داشتم.دست اخر هم امیر معترض شد و با شوخی گفت:
-ای بابا چه خبر است؟کم کم دارد حسودی ام میشود.
همه از این حرفش خندیدیم.نیمه شب بود که از انها جدا شدیم. به شدت ترسیده بودم تا ان روز هیچ وقت امیر را این چنین ندیده بودم.بدتر از همه ان بود که سر از کارش در نمی اوردم.از سر شب به این فکر کرده بودم که چطور اعتماد کنم و شب را با او در یک اتاق مشترک بگذرانم.چاره ای نداشتم.باید ترس را کنار می گذاشتم.اما احتیاط را ........نه.
در اتاق که بسته شد با عجله بلوز و شلوار راحتی خوابم را برداشتم و به رخت کن رفتم.بعد به سرعت زیر لحاف پناه بردم و با گفتن شب بخیر ان را تا روی سرم بالا کشیدم.سعی میکردم هیچ حرکتی نکنم.کوتاه و بی صدا نقس میکشیدم تا گوش هایم بهتر بشنود.نمی دانستم مشغول چه کاری است.اخر هیچ صدایی به گوش نمی رسید.نمی خواستم به او فکر
کنم.باید می خوابیدم و از این وضع خلاص می شدم.
نیمه شب بی دلیل از خواب پریدم.یاد امیر افتادم.نگاهی به دور و برم کردم اما نه چیزی دیدم و نه صدایی شنیدم.حتما او هم خوابیده بود.این بار با خیال راحت به خواب رفتم.

صبح که برای گرفتن وضو به دستشویی رفتم کاناپه ی امیر خالی بود.او روی تک صندلی اتاق زیر پنجره به خواب رفته بود.نمی دانستم چرا انجا خوابیده.بعد از نماز به تخت خواب برگشتم.اما خواب از چشمم رفته بود.تمام فکرم روی رفتار دور از انتظار امیر دور میزد.فکر کردم شاید برای رد گم کردن و از ترس فاش نشدن اوضاع زندگی مان نقش بازی میکند.اما این حدسم قانع کننده نبود.اخر او حتی پشت در بسته ی اتاق خواب هم رفتاری غیر معقول داشت.وگرنه چرا باید در جایی چنین ناراحت بخوابد.طاقت ماندن توی اتاق را نداشتم.زودتر از معمول لباس پوشیدم و بی صدا بیرون امدم.پدر و مادر امیر هم بیدار بودند و داشتند صبحانه می خوردند.تا چشمشان به من افتاد سراغ امیر را گرفتند. گفتم:«هنوز خوابیده.اگر لازم است بیدارش کنم.»
-نه مادر کاری نداریم.بگذار تا سیر بخوابد.
بعد از صبحانه پدر برای هواخوری و قدم زدن از خانه خارج شد.اما ما همچنان به صحبت ادامه دادیم.مادر از وقایعی که این مدت در ایران اتفاق افتاده بود تعریف میکرد و من با لذت به همه ی انها گوش میدادم. از علی برایم گفت و بازی گوشی هایش.یاد شیطنت هایش که افتادم لبخندی روی لب هایم نشست و بغضی در گلویم.غرق خاطرات خانه ی پدری ام بودم که صدای امیر در گوشم پیچید.
-سلام صبح به خیر.مثل اینکه امروز همه سحرخیز شده اند.
-سلام مادر.صبح تو هم بخیر.خوب خوابیدی؟
سلام کوتاهم میان حرف های مادرش گم شد.اما امیر با لبخند سری برایم تکان داد.همان طور که می نشست در جواب مادرش گفت:
-خوب که نه.خیلی کم خوابیدم.اخر امدن شما به این صورت غیرمنتظره و در عین حال بیماری پدر به شدت هیجان زده ام کرده بود.
ماردش حین صبحانه خوردن تند و تند از وضعیت پدر برایش گفت.امیر هم هر از گاه چیزی میپرسید یا نظری میداد. ان میان من کاملا ساکت بودم.سرم پایین بود و قطعه نانی را میان
انگشتهایم خرد میکردم.توجه ام به حرف هایشان جلب شده بود.مادر می خواست هر چه زودتر پدر را در بیمارستان بستری کنیم. امیر هم قول داده تمام سعی اش را بکند.
بعد از صبحانه مادرش را در اغوش گرفت و بوسید.رد دل رابطه ی صمیمی شان را تحسین می کردم که نگاهم با نگاه مادر تلاقی کرد.لبخند زدم.صندلی را به عقب هول دادم و بلند شدم که مادرش رو به امیر کرد و با شماتت گفت:
-مادر جان هر روز صبح این طوری با خانمت روبه رو میشوی.مرد هم مردهای قدیم.کمی از پدرت یاد بگیر.ندیده ای هر روز صبح مرا می بوسد.زود صورت خانمت را ببوس و زا این به بعد حواست را بیشتر جمع کن.بچه که نیستی.یادم نیست خجالتی هم بوده باشی.
امیر را به سمت من هول داد.تا امدم به خودم بجنبم تماس لب هایش را روی گونه هایم احساس کردم.با چشمانی از حدقه در امده نگاهش می کردم.درست همان وقت پدر با انگشت به پنجره زد و حواس مادر پرت شد.
از فرصت استفاده کردم و به طرف اتاق خواب فرار کردم.خودم را به دستشویی رساندم و چند مشت اب سرد به صورتم پاشیدم.بی فایده بود.انگار زغال گداخته روی گونه ام گذاشته بودند.به تدریج گونه ام شروع به سوختن کرد.هرچه بیشتر م یشستم کمتر نتیجه میگرفتم.با اب و صابون به جان صورتم افتاده بودم.تحقیر مثل خار گزنده ای به قلبم خلیده بود و اشک به چشمانم هجوم اورده بود.
توی اینه به صورتم نگاه کردم.ان قدر جای بوسه امیر را مالیده بودم که سرخ و ملتهب شده بود.از پس پرده ی مات اشک صورت امیر را پشت سرم دیدم.به سرعت قد راست کردم و به سویش چرخیدم.زبانم بند امده بود.چهره ی امیر هم غمگین و گرفته بود.بعد از چند لحظه با لکنت گفت:
-غزال ............من............من واقعا متاسفم.فکر نمیکردم تا این اندازه ازرده شوی.باور کن مجبور شدم.بهت گفته بودم که صحنه سازی جلوی مادرم کار اسانی نیست.
-.........................
-غزال خواهش میکنم این طور نگاهم نکن.نمی خواستم ناراحتت کنم.سرم گیج میرفت.زانوهایم توان نگه داشتن وزن بدنم را نداشت.سردم شده بود.دندان هایم به هم می خورد.ارام روی زمین نشستم. ریزش اشک امانم را بریده بود.به هق هق افتادم. امیر دست و پایش را گم کرده بود.پشت سر هم چیزهایی میگفت که نمی فهمیدم.چند تا دست از چند تا امیر به طرفم دراز شد.همه چیز میچرخید و ..........
وقتی به خودم امدم که روی تخت اتاق خواب خوابیده بودم و دستی صورتم را نوازش می کرد ولای موهایم گم می شد.به سختی چشمهایم را باز کردم و از لای پلک هایم صورت مادر امیر را دیدم که رویم خم شده است و میگوید:
-عزیزم!عروس قشنگم!بهتری؟یک دفعه چه بلایی سرت امد؟داشتیم سکته میکردیم.نگذاشتم پدر بفهمد. خدا را شکر که به هوش امدی.از جایت تکان نخور تا برگردم.کمی جوشانده برایت درست کرده ام.
می خواستم لبخندی بزنم که نشد.پلک هایم سنگین شد و روی هم افتاد.فقط صدای مادر امیر بود که اهسته می پرسید:
-امیر جان تو مطمئنی خانمت باردار نیست؟شاید به خاطر همین ضعف کرده.
نفس در سینه ام حبس شد.اخر چطور ممکن چنین فکری به سرش زده؟در دل نالیدم«خدایا اگر این یکی را ختم به خیر کنی......»
-این چه حرفی است ماردجان!شما هم وقت گیر اورده اید.صبح تا حالا 10بار این سوال را پرسیده اید؟باید به چی قسم بخورم که حامله نیست.
-شاید تو خبر نداری.
-یعنی می فرمایید زن بنده حامله است و خودم خبر ندارم؟تو را به خدا بس کنید.اگر غزال بفهمد ناراحت می شود.
-چرا باید ناراحت شود؟مگر بچه دار شدن جرم است؟به هر حال من هنوز مشکوکم.
امیر دیگر حرفی نزد.از صدای در فهمیدم مادر رفته است.همچنان چشم هایم را بسته بودم.از شدت شرم عرق سرد به پیشانی ام نشسته بود. امیر چند بار صدایم کرد.وقتی دید جوابش را نمی دهم کنارم نشست و گفت:
-غزال!خواهش میکنم کمی چشم هایت را باز کن.می دانم صدایم را میشنوی.باید قبل از برگشتن مادر با تو حرف بزنم.من به کمکت احتیاج دارم.خواهش میکنم.
میدانستم به خاطر ضعفی که نشان داده ام وضع بدی به وجود امده.اما هنوز هم رنجیده خاطر بودم.ناچار چشم هایم را گشودم و به دیوار رو به رو خیره شدم.
-به خدا قسم نمی دانم چطور عذر خواهی کنم تا راضی شوی.باورکن غزال قصد وغرضی نداشتم. فقط شرایط این طور پیش لمد.فکر نمی کردم کار خلافی باشد.به هر حال ما زن و شوهریم.پس تو را به جان هر که دوست داری حرف بزن.اگر زودتر فکری نکنیم کار بالا میگیرد.خودت که شنیدی مادر در مورد بچه چه گفت.بیچاره نمی داند ما هنوز اندر خم کوچه ی اول مانده ایم.حرف هایش داغ دلم را تازه کرد.عزت نفسم را پایمال شده می دیدم.کاش کسی برایم می گفت به کدام گناه باید این همه عذاب و خفت را تحمل کنم.عذر خواهی اش به جای ان که ارامم کند خشمگین ام میکرد.نگاهم را گستاخانه به چشم هایش دوختم و با صدایی کم جان و لرزان پرسیدم:
-زن و شوهر؟این تو هستی که این را می گویی؟خودت می فهمی چه میگویی؟
بعد نیم خیز شدم و صدایم اوج گرفت:
-از کی به این نتیجه مهم رسیده ای؟نکند امضای چند تکه کاغذ بی ارزش توسط وکیلت تو را شوهر من کرده؟......چطور دو ماه گذشته این مسئله یادت نبود؟یعنی باز هم باید به خاطر اصرار بی جای مادرت و با طناب پوسیده ی تو به چاه بیافتم.این بار چقدر طول میکشد تا بفهمم بازی تمام شده است؟یک ماه؟دو ماه؟چند ماه طول میکشد؟تا انها به ایران برگردند و مهار زندگی ات را به دست خودت بسپارند تا هر کجا دلت خواست مرا بکشی؟...........این که از پیوندی اسمی به شکل رسمی استفاده شود خلاف نیست؟
دستی به صورتم کشیدم تا کمی ارا شوم.بعد ملایمتر گفتم:
-تو از همان اول همه چیز را در مورد زندگی مشترکمان روشن و واضح به من فهماندی.پس انتظار نداشته باش عروسک خیمه شب بازی تو و خانواده ات شوم و هر روز بازی جدیدی اجرا کنم.از شدت عصبانیت به نفس نفس افتاده بودم.لبهایم می لرزید.تمام مدتی که داد و بیداد میکردم سرش را پایین انداخته بود بی ان که کلامی حرف بزند.دیگر حرفی برای گفتن نمانده بود.احساس سبکی میکردم. ساکت شدم.
-صبر کردم تا همه ی حرف هایت را بزنی و خودت را خالی کنی.این چیزها که تو گفتی همه مربوط به همان بدو ورودت بود.هیچ فکر کرده ای شاید.........شاید امروز نظرم چیز دیگری باشد و حاضر به گسستن پیمانمان نباشم.ان وقت تکلیف چیست؟باز هم باید شماتت شوم؟
-از ادم تحصیل کرده و با شعوری مثل تو بعید است چنین حرفی بزند.واقعا فکر میکنی هر وقت هر چه تو بخواهی همان باید بشود.دیگران را به حساب نمی اوری؟حالا خوب گوش کن!شوهر من دو ماه پیش برای همیشه مرد.فقط نامی از او در شناسنامه ام باقی مانده که ان هم به زودی پاک میشود.میدانی اگر نظر تو هم عوض شده باشد دیگر برای من فرقی نم کند.حالا این منم که دیگر تمایلی به ادامه ی این زندگی ندارم.اما همچنان سر قولم هستم و تا زمانی که پدر بهبودی کامل پیدا نکرده به این بازی ادامه میدهم.نمی خواهم اسیبی به او برسد.به شرط ان که تو هم رعایت من را بکنی و نخواهی به خاطر پدرت با احساسات من بازی کنی.انتخاب با خودت است.یا همین امروز از اینجا میروم و قید همه چیز را میزنم یا باید قول بدهی همه چیز مثل گذشته باشد.چون من و تو هیچ نسبتی با هو نداریم.می فهمی؟هیچ نسبتی.
بلند شد و به طرف پنجره رفت.دست هایش را در جیب شلوارش فرو برد و به بیرون خیره شد.بعد از چند دقیقه با صدایی که به گوشم نا اشنا میرسید پرسید:
-این حرف اخرت است؟
با قاطعیت گفتم:
-حرف اول و اخر.
-باشد تا زمانی که لازم باشد از تو کمک میگیرم.بعد از ان ازادی تا ان موقع مدارکت هم اماده میشود.
قبل از ان که چهره اش را ببینم از اتاق خارج شد.از خودم بدم امد.دوستش داشتم اما او را از خود رانده بودم شاید برای همیشه.سرم را زیر لحاف کردم و های های گریستم.تنهای تنها بودم.
حرارت بدنم دم به دم بالا می رفت.پشت پلک هایم می سوخت.مادر که به اتاق برگشت ارام تر شده بودم.با این که تمایلی نداشتم اما برای ان که دلش نشکند چند جرعه از جوشانده ای را که درست کرده بود نوشیدم.کنارم نشست و دستش را زیر چانه ام گذاشت سرم را بالا اورد و گفت:
-غزال جان!موضوع چیست؟ وقتی داشتم می امدم امیر را دیدم که توی اتاق پذیرایی نشسته اما چنان در خودش فرورفته بود که حتی من را ندید.چه اتفاقی میان شما دو نفر افتاده؟میبینم تو هم حال و روز خوبی نداری.
خواستم چیزی بگویم حقه ای بزنم تا ذهنش منحرف شود اما تا امدم دهان باز کنم دستی به موهایم کشید و با محبت گفت:
-نمی خواهم جز حقیقت چیزی بشنوم.از صبح تا به حال همه چیز درهم و اشفته است.چیزی هست که من از ان بی خبرم؟همان را برایم بگو.خبرهایی هست درست نمی گویم؟
چشمهایم را به لبه ی تخت دوختم و گفتم:
-همه ی خبر ها خوش ایند نیست.چه اصراری دارید ناراحتتان کنم؟
-نمی توانم نسبت به چیزی که شما را ناراحت کرده بی تفاوت باشم.اگر ندانم موضوع چیست بیشتر نگران میشوم.
باید میگریستم.دیگر قادر نبودم اشک هایم را مهار کنم.همان طور که قطرات اشک بی محابا از لای پلک هایم میچکید سرم را در سینه اش پنهان کردم و نالیدم:
-مادر!می خواهم با شما حرف بزنم اما به شرط این که رازدار خوبی باشید و جز راهنمایی عکس العمل دیگری نشان ندهید.
-قول میدهم.به جان امیر قسم می خورم.حالا بگو چی شده.دلت برای خانواده ات تنگ شده؟هان.
-ای کاش فقط دردم این بود.
کمی سکوت کردم تا تصمیم بگیرم.می دانستم در این شرایط که به شدت نگران بیماری همسرش است دانستن مسئله ی ما برایش گران تمام می شود و از تحملش خارج است.باید فرصتی پیدا میکرد تا حداقل غبار راه از تن بشوید.از انصاف به دور بود که همان معامله ای را با او بکنم که پسرش با من کرده بود.باید این بار سنگین را به تنهایی به دوش میکشیدم.با دیدن چهره ی منتظرش فهمیدم باید چیزی بگویم.او باید میدانست اما ان قدری که برای ارامش زندگی ام لازم بود نه همه چیز را.
با دستمالی که در دستم گذاشت اشک هایم را پاک کردم و گفتم:
-درست فهمیدید.من و امیر کمی از هم دلخوریم.البته مسئله خیلی جدی نیست اما اگر حل نشود همیشه زندگی مان را تحت الشعاع قرار میدهد.میدانم امیر دوست ندارد همه چیز را برایتان بگویم. همین قدر بدانید که به نظر من باید این مسئله برای همیشه بین ما حل شود.نمی خواستم شما به اختلاف و دلخوری ما پی ببرید.ولی شما زرنگ تر از ان هستید که بشود چیزی را ازتان مخفی کرد.
نفس راحتی کشیدم و ساکت شدم.بی معطلی پرسید:
-اخر چه مسئله ای میان شما اختلاف انداخته؟
-راستش را بخواهید بیشتر بر سر مسائل اخلاقی و اعتقادی است.دلم نمی خواهد شما را نگران و ناراحت ببینم.اگر شما بخواهید من دست از لجاجت میکشم و به نفع او ماجرا را خاتمه میدهم.
-ان وقت این مسئله همیشه روی زندگی تان سایه خواهد انداخت.نه!من نمی خواهم در زندگی خصوصی تان دخالت کنم.یعنی حق این کار را ندارم.ضمنا به اعتقادات تو هم احترام میگذارم.حتما مسئله ی مهمی است وگرنه روی ان پافشاری نمی کردی.حالا که این طور است هر جور خودت دوست داری رفتار کن و اصلا به چیز دیگری فکر نکن.مهم این است که شما همدیگر را دوست دارید.
جمله ی اخرش توجه ام را جلب کرد.از روی کنجکاوی پرسیدم:
-از کجا میدانید ما همدیگر را دوست داریم؟
-از ان جایی که امیر به کلی عوض شده است.من او را بزرگ کرده ام.می شناسمش.خیلی ارام و افتاده شده.نگاه های عاشقانه اش از دید من و پدرش پنهان نیست.گاهی چنان براندازت میکند پنداری موجود جدیدی کشف کرده است.همیشه حواسش پیش توست.حتی وقتی حالت به هم خورد نمی دانستم اول به تو برسم یا به او دلداری بدهم.همه ی اینها کافی است تا بدانم چقدر دوستت دارد.تو هم اگر دوستش نداشتی این طور خودت را به زحمت نمی انداختی تا رفتار و عقایدش را اصلاح کنی.به همین خاطر مطمئنم که همدیگر را می خواهید.من در کارتان دخالت نمی کنم اما فقط تنها خواهشم این است که نگذارید پدر بویی از این ماجرا ببرد

صورتش را بوسیدم و گفتم:
-خیالتان جمع باشد.ما هر دو مواظب پدر هستیم.شما نگران نباشید.همه چیز درست میشود.
-میدانم عزیزم.کمی استراحت کن.وقتی بهتر شدی بیا پایین.
خیالم کمی راحت شد.حالا دیگر روابط غیر عادی ما را پای دلخوری های معمول میان همه ی
زن و شوهر ها می گذاشت و پاپی ام نمیشد.
مدتی استراحت کردم.کمی بهتر شده بودم اما بدنم هنوز داغ بود.وقتی پایین رفتم مادر تنها بود.
مرا که دید گفت:
-پدر و امیر رفته اند بیمارستان تا ببینند تکلیف بستری شدن پدر چه می شود.
تدارک شام را می دیدیم که برگشتند.بر خلاف پدر که با سروصدا وارد شد امیر ساکت و ارام بود.تنها به سلامی کوتاه اکتفا کرد و علاقه ای به گفتگو با ما نشان نداد.مادر به روی خودش نیاورد و تمام شب به جای هر دو نفرمان حرف زد و همه را سرگرم کرد.
قبل از این که وقت خواب برسد امیر خستگی را بهانه کرد و از جمع جدا شد.پدرش حیران با چشم تعقیبش کرد.بعد به او اشاره کرد و از مادر پرسید:
-چی شده؟
-چیز مهمی نیست.کمی فکرش مشغول است.احتمالا بابت بیماری و عمل شما دل نگران است.اگر استراحت کند حالش بهتر می شود.
از روز بعد همه سخت گرفتار پدر و بیماری اش بودیم.او را در بیمارستانی که کمی از منزل دور بود بستری کردیم.دو روز طول کشید تا ازمایش ها ی اولیه انجام شد و روز عمل را تعیین کردند.دیگر جز بیماری پدر همه چیز به بوته ی فراموشی سپرده شده بود.روز که او را به اتاق عمل بردند انتظاری سخت و کشنده را پشت سر گذاشتیم.مادر از ما کم طاقت تر بود.دم به دم به ساعت نگاه میکرد و زیر لب دعا می خواند.به جز دلداری دادن نمی توانستیم برایش کاری بکنیم. حتی لحظه ای تنهایش نمی گذاشتیم.امیر بی قرار و مضطرب در راهرو بیمارستان بالا و پایین می رفت.گاهی هم سراغ مادرش میرفت و دستی به شانه اش می گذاشت یا او را در اغوش میگرفت.
عاقبت ساعتهای انتظار تمام شد و پدر را به بخش مراقبتهای ویژه برگرداندند.پزشک معالج از عمل راضی بود و ما را امیدوار کرد.ان شب مادر را تشویق کردیم تا به خانه برگردد.زیر بار نمی رفت و می خواست پیش همسرش بماند اما حال مساعدی برای ماندن در بیمارستان نداشت . می ترسیدم اگر بماند کار دستمان بدهد . 5 روزی میشد که من و امیر با هم حرف نمی زدیم چیزی شبیه قهر اما برای راضی کردن مادر باید از او کمک می گرفتم.پس غرورم
را زیر پا گذاشتم و روبه رویش ایستادم.از او خواستم تا مادر را راضی کند و با خود به خانه ببرد. امیر با اخم به نوک کفشش زل زده بود.کمی این پا و ان پا کرد و بی ان که نگاهم کند گفت:
-اتفاقا می خواستم این را از تو بخواهم.تو با مادر برو.من اینجا می مانم.شاید به وجودم نیاز باشد.
-نه تو برو.فعلا مادر بیشتر از پدر به تو نیاز دارد.انها به پدر داروی ارام بخش تزریق کرده اند.درد را هم به جز خودش کسی نمی تواند تحمل کند.اما مادر حال و روز خوبی ندارد.او محتاج دلداری و همراهی توست.لطفا با او برو.از بابت پدر خیالت راحت باشد.من اینجا می مانم.اگر لازم شد شما را هم خبر میکنم.
سرش را بالا اورد و نگاهی گذرا به صورتم انداخت و رویش را به طرف دیگری کرد و گفت:
-من نگران تو هستم.از صبح تا به حال سرپا ایستاده ای در حالی که هیچ وظیفه ای برای این کار نداری و .........
وسط حرفش پریدم.
-میشود لطف کنی انتخاب وظایفم را به خودم محول کنی؟
حس کردم کمی تند رفته ام.برای همین با ملاطفت بیشتری گفتم:
-لطفا به من نگاه کن!
کاش نگاهم نکرده بود.غم عالم از چشم هایش میریخت.انگار نگاهش را در غصه خیسانده بودند.در حالی که سعی میکردم متوجه تاثرم نشود به زور لبخندی کنج لب هایم نشاندم و گفتم:
-امیر تو چی فکر میکنی؟من پدرت را درست مثل پدر خودم دوست دارم.این هیچ ربطی به روابط ما ندارد.دلم نمی خواهد اگر کاری میکنم خودت را مدیون من بدانی.اگر دلم نخواهد هیچ کاری نمیکنم.میدانم اعصابت به هم ریخته است.تو را به خدا این قیافه را به خودت نگیر.ادم را می ترساند. من را بگو که می خواستم تو به مادر روحیه بدهی.پاک ناامیدم کردی.فکر کنم زیاد طولش دادیم. مادر مشکوک می شود.
بی فایده بود .همچنان روبه رویم ایستاده بود.انگار حرف هایم را نمی شنید.
سر پنجه ی پا بلند شدم تا سرم به موازات صورتش قرار بگیرد.با التماس گفتم:
-امیر...............لطفا راه بیفت والا فکر میکند اتفاق بدی افتاده و ما از او پنهان میکنیم.
بالاخره با قدم های نااستوار راه افتاد.دو قدمی نرفته بود که دوباره ایستاد.همان طور که پشتش به من بود صدایم کرد و گفت:
-غزال!......ممنون.
بعد به سرعت راه افتاد و به انتهای راهرو رفت.
ان شب را روی صندلی سالن انتظار صبح کردم.هر ساعت یکبار به ایستگاه پرستاران میرفتم و از حال پدر خبر میگرفتم.گاهی هم از پشت شیشه نگاهش می کردم.امیر تا عصر روز بعد چند بار تلفنی از من خبر گرفت.دیدم مادر با من حرف نمی زند.تعجب کردم و از حالش پرسیدم.
-حدست درست بود غزال.وضع مادر دست کمی از پدر نداشت.دیشب فشارش بالا رفت و حالش به هم خورد.مجبور شدم اورژانس خبر کنم.دکتر میگفت از شدت اضطراب و دلشوره به این حال افتاده و داروهای ارام بخش و خواب اور برایش تجویز کرد. هر کاری میکنم راضی نمی شود که در بیمارستان بستری شود.
حالا امیر توی خانه پرستار مادر بود و من توی بیمارستان مراقب پدر.روز سوم بود که مادر توانست همراه امیر به بیمارستان بیاید.چنان ناتوان بود که امیر زیر بازویش را گرفته بود.با دیدن پدر و اطمینان از روند بهبودی اش ذوق زده دست در گردن امیر انداخت و گریه را سرداد .او را از امیر جدا کردم و در حالی که ارامش میکردم روی صندلی نشاندم.امیر سراغ پدرش رفت.دستش را گرفت و گفت:
-همین حالا با دکتر صحبت کردم.خوشبختانه از نتیجه ی عمل راضی خیلی است ولی معتقد است باید همچنان تحت مراقبت باشید و مدتی در بیمارستان بمانید.
می خواستم باز هم پیش پدر بمانم اما خودش مخالف بود.اصرار داشت که مرا برای استراحت به خانه بفرستد.مجبور شدم قبول کنم.مادر می خواست بماند و حتی راضی نشد جایش را به امیر بدهد.با قولی که از پرستارها گرفتیم خیالم راحت شد.انها پذیرفتند که مراقب حال مادر هم باشند.
به قصد خروج از بیمارستان از انها جدا شدیم.در سکوت کنار امیر قدم برمی داشتم که از شنیدن صدایی خشکم زد.دیگر نمی توانستم قدمی به جلو بردارم.
روبه رویم دختری به دیوار تکیه داده بود و بی وقفه اشک میریخت و بلند بلند به زبان فارسی با خودش حرف می زد.گریه ی سوزناک اش دلم را به درد اورد.با عجله به طرفش رفتم شانه اش را لمس کردم و پرسیدم:
-شما ایرانی هستید؟
یک دفعه ارام شد.نگاهم کرد و با لکنت گفت:
--بله ایرانی ام.شما هم ایرانی هستید؟
-درسته .چی شده؟می توانم کاری برایت بکنم؟
فقط نگاهم می کردو اشک میریخت.ارام در اغوشش گرفتم.دستی به موهایش کشیدم و گفتم:
-ارام باش کسی از بستگانت بیمار است؟حرف بزن.شاید بتوانم کمکت کنم.
به هق هق افتاده بود.برای ارام کردنش گفتم:
-بهتر است بروم.تو که حرف نمی زنی.پس ماندنم بی فایده است.
خواستم بروم که تند به گردنم اویزان شد و با التماس گفت:
-خواهش می کنم نرو.برایت می گویم.
بعد اب دهانش را به سختی قورت داد و ادامه داد:
-شوهرم تصادف کرده.حالش وخیم است.دکتر امید زیادی به نجاتش ندارد.
دوباره گریه را از سر گرفت.
-کس دیگری همراهت نیست؟دوستی فامیلی؟
-اینجا نه کسی را دارم و نه کسی را می شناسم.او هم همین طور.
-شوهرت هم ایرانی است؟
-بله.
کمی فکر کردم.چاره ای نبود.نمی توانستم در این شرایط تنهایش بگذارم.به امیر نگاه کردم.پیدا بود از این همه انتظار خسته و کلافه شده.تا امدم حرکت کنم دختر دستم را گرفت و ناله کرد:
-نرو.تو را به خدا تنهایم نگذار.
به او اطمینان دادم که خیال رفتن ندارم.فقط می خواهم همراهم را مطلع کنم تا منتظرم نماند.با شک و دودلی دستم را رها کرد اما همچنان ملتمسانه نگاهم میکرد.لبخندی به او زدم به طرف امیر رفتم و گفتم:
-تو برو .من نمی توانم بیایم.اینجا می مانم شاید بتوانم کمکش کنم.
امیر حیرت زده پرسید:
-منظورت چیست؟اخر از دست تو چه کاری بر می اید؟اصلا او را می شناسی؟نکند یادت رفته سه روز است اینجا بوده ای؟باید قبل از انکه از پا بیفتی کمی استراحت کنی.
نگاه شماتت باری به او انداختم و گفتم:
-یادم نرفته اما او اینجا غریب است.من نمی توانم همینطور رهایش کنم و با خیال راحت به خانه برگردم.حتی اگر از شدت خستگی و بی خوابی غش کنم باز هم چاره ای جز ماندن ندارم.
با تمسخر گفت:
-مگه تو دکتری؟مثلا می خواهی برایش چه کار کنی؟اینجا امریکاست نه ایران.

برای مشاهده ادامه داستان بر روی لینک زیر کلیک نمایید

مشاهده سایر قسمت ها

برای مشاهده و انتخاب سایر داستان ها بر روی لینک زیر کلیک نمایید

مشاهده لیست همه داستان ها