نه من نمی خوام ...دوستش ندارم ...تو رو خدا بابا ...

ٖٖ بابا با قیافه برزخیش کنارم ایستتاده بود با شنیدن التماس هام بدون توجه به چشمای اشکیم غرید : دختره نفهم چرا داری با سرنوشت خودت وما بازی می کنی ...واقعا احمقی نمی دونی اگه باهاش ازدواج کنی وبراش یه وارث بیاری میشي سوگلی ارباب ...میشی مادر ارباب اینده اخه من به توچی بگم... روی زانوهام افتاده بودم و خون گریه می کردم نگاهم به چشمای اشکی مامان افتاد ...تمام التماس هام رو توی چشمام ریختم و بهش زل زدم اما مامان مثل همیشه که نمی تونست مقابل بابا بایسته سرش رو پایین انداخت ... چقدر من بدبخت بودم کاش امير اینجا بود اگه بود کسی نمی تونست بهم زور بگه منو به کاری وادار کنه ...اخ امير کجایی؟؟؟ با صدای بابا بهش خیره شدم با تمام سنگ دلیش گفت : فردا میرم و اسمت رو به باجی میدم البته دعا کن شانس بیاری و انتخاب
بشي
تو دلم گفتم الهی شانس نیارم ...بابا بعد از تموم شدن حرفاش از خونه بیرون رفت... دلم بازم گریه میخواست هنوز صورتم از سیلی بابا سرخ بود و درد میکرد ...مامان وقتی از رفتن بابا مطمئن شد به طرفم اومد منو به اغوش کشید ... هر دو تو بغل هم زار زدیم همینطور که تو اغوش گرم و امن مامان بودم شروع کردم به شکایت مامان من نمی خوام ...من نمی تونم زن ارباب بشم ...تو رو خدا بابا رو منصرف کن ...مامان من دوست ندارم زن سوم ارباب بشم ... مامان موهای بلندم رو نوازش کرد وگفت: دخترم ،شوکای من کاری از دستت من بر نمیاد ....خودت که شاهد بودی دیشب چقدر با بابات حرف زدم اما قبول نکرد میگه این بهترین کاره ...دختر گلم دلم برات میسوزه مادر توام مثل من سیاه بختی ... اره مامان راست میگه اونم به زور به عقد بابا در اوردن اونم تنها وقتی 11 ساله بوده ...بیچاره مامان از زندگیش خیر ندید فقط کتک خورد و تحقیر شد ... همش سرکوفت شنیدکه دیگه بعدازمن بچه اش نمیشه... آهی کشیدم ...چقدر روزگار با ادم سر ناسازگاری داره ...

مشغول شستن ظرف ها بودم که بابا از راه رسید ...مامان که از درد زانوهاش دراز کشیده بود با دیدن بابا از جاش بلند شد و گفت : چی شد اکبر ... بابا روی کناره گوشه اتاق نشست و گفت: هیچی فعلا اسم شوکا رو هم به باجی دادم اما باجی گفت زیاد امیدوار نباشیم تمام اهل روستا اسم دختراشون رو نوشتن بدون توجه به حرفاشون به سمت تنها اتاق کاه گلیمون رفتم روی زمین نشستم و زانوهام رو بغل کردم ... دلم خیلی پر بود نمیدونم تو این اوضاع امير چرا بر نمیگشت ...اگه اون بود مثل همیشه کمکم می کرد تو گلوم قد یه سنگ بغض بود تو تنهای خودم برای سرنوشتم گریه کردم .. به یاد امير افتادم درسته برادر واقعیم نبود اما مثل داداش واقعیم دوستش داشتتم ...امير پسر عمو احمد بود عمو احمد که زنش آذری بود تو تبریز زندگی میکردن اما بعد از اینکه از هم جدا میشن و زن عمو میره ازدواج میکنه عمو احمد که عاشق زنش بوده دیگه طاقت نمیاره و خودش رو میکشه ... از همون موقع امير اومدپیش ما اومد و با ما زندگی کرد وقتی با من بود کسی جرات نمی کرد نگاه چپ بهم بندازه ..با اینکه فقط 2 سال از من بزرگتر بود اما خودش رو مسئول من میدونست
الان چند ماهی میشد سربازی رفته بود ..امير 19ساله بود ومن 17 سال داشتم قیافه ام از نظر خودم معمولیه اما اميرهمیشه خیلی بهم روحیه میده ... موهای بلند مشکی دارم و چشمام هم درشته و مشکیه ... با اینکه درسم نسبتا خوب بود اما بعد از اینکه پارسال مدرسه ها تموم شد بابا باهام اتمام حجت کرد که درس بی درس دختری که قراره بره خونه شوهر بشوره و بسابه دیگه نیاز نیست این همه درس بخونه تا الانم که خوندی از سرت زیاد بوده امير کمی با بابا در این مورد بحث کرد که نتیجه نداشت منم که کاری ازم بر نمیومد با مامان شروع کردم خیاطی کردن و گاهیم با بابا سر زمین میرفتم ... البته زمین مال ما نبود ملک ارباب بود و ما همه کارگراش بودیم ... 8-7 سالی میشد ارباب بزرگ مرده بود و از همون موقع پسرش امور رو اداره میکرد تا حالا ندیده بودمش ما گاهی بعضی از مردم ازش بد میگفتن البته مثل سگ هم ازش میترسیدن ... روزها رو پشت سر هم طی میکردم تا اینکه از دو ماه پیش همه چیز بهم ریخت دو ماهی بود تو روستا این خبر پیچیده بود که مادر ارباب اشرف خاتون براي پسرش دنبال يه دختر سالم ميگرده

برای مشاهده ادامه داستان بر روی لینک زیر کلیک نمایید

مشاهده سایر قسمت ها

برای مشاهده و انتخاب سایر داستان ها بر روی لینک زیر کلیک نمایید

مشاهده لیست همه داستان ها