.  بعد چند لحظه صدای نسرین بلند شد: -کیه؟... حیدر تویی؟... حرفی نزدم که مبادا با شنیدن صدام از باز کردن در منصرف بشه.
دو مرتبه چند ضربه به در زدم بعد چند ثانیه در با صدای خش خش مانندی باز شد و قامت نسرین تو آستانه ی در ظاهر شد. با دیدنم در جا خشکش زد و با بهت آمیخته به
عصبانیت گفت:
-اینجا چیکار میکنی؟... لبخند تلخی به دنبال خشم نسرین از حضورم، بر لبام نشست. تمام انرژیمو جمع کردم و حق به جانب گفتم: -اومدم زنمو ببرم خونه
به سمت اتاق چرخید و رو لبه تخت نشست و سرشو بین دو تا دستاش گرفت و ناراحت گفت: -اگه با تو این رفتارو داشتم و دل به یه مرد دیگه میدادم و بی محلیت میکردم چکار میکردی؟
بی معطلی جواب دادم: -سرتو میبریدم
خودم از این جواب نقد و بی فکری که از دهنم پرید شگفت زده شدم.
نسرین از جا بلند شد و به سمت پنجره رفت و پشت به من ایستاد: -ولی من سرتو نمیبرم. ازت جدا میشم
انگار یه بشکه آب یخ روم ریختن. با چند قدم بلند خودمو بهش رسوندم و دستمو دور کمرش حلقه کردم.
با دو دستش دستامو باز کرد: -راحتم بذار... خواهش میکنم
ازم دور شد و منم به دنبالش «نسرین» ، «نسرین» میکردم و اون هیچ توجهی بهم نمیکرد
 وسط اتاق ایستادم و صدامو بلند کردم: -د  لامصب چیکار کنم ببخشیم... نخواه که به زور متوسل بشم
به سمتم برگشت. پوزخندی زد: -اونوقت خیلی چیزا که که نباید رو بشه، رو میشه
رو لبه ی تخت نشستم و با صدای گرفته ای گفتم: - ننه جونم همیشه میگفت بخشش از بزرگاست
نگاه گریونشو به چشمام انداخت: -مگه دیگه بزرگتری هم مونده... اونقدر با بی محلیات تحقیرم کردی که خودمو گم کردم بزرگم یا کوچیک... مجال ادامه صحبت بهش ندادم به سمتش جهش برداشتمو تو بغلم گرفتمش: -باور کن هیچی بینمون نبود. یه هوس بود... یه حماقت یا هرچی که میخوای اسمشو بذار... امروزم کاملا اتفاقی بود. میخواستم بهش بگم که چقدر تو رو دوست دارم که پاش گیر کرد لبه ی قالی و روم افتاد... به پیغمبر راست میگم. اونقدر که واسه برگردوندنت به خونه حریصم، یه بار واسه بدست‌ آوردنش تلاش نکردم.... بهم اعتماد کن. یه فرصت دیگه بهم بده.خواهش میکن
 احساس کردم لبخند کمرنگی از رضایت رو لبش نقش بست: -ولی یه شرط دارم -هرچی تو بگی -تا زمانیکه بابا قدرت و خونواده ش سرایدار اونجان قدم به اونجا نمیذاری
حلقه ی دستمو محکم کردم و آروم گفتم: -هرچی تو بگی... فقط منو تنها نذار

‌. روز بعد به اداره رفتم و با اصرار و خواهش و تمنا یه هفته مرخصی گرفتم و با نسرین واسه ماه عسل به شیراز رفتیم و زندگی زناشوییمونو شروع کردیم.
وقتی که از سفر برگشتم متوجه شدم خونواده ی بابا قدرت  عمارتو بدون اینکه به پدرم چیزی بگن ترک کردن و مشتی رجب و خونواده ش سرایداری اونجا رو به عهده گرفتن.
واسه اینکه آرامش زندگیم بهم نخوره و نسرین مجددا بهم بدبین نشه در موردشون پرسو جو نکردم.
 مرد خونه م شدم و تنها زن زندگیم نسرین شد، کم کم اسم ماجان جزو خاطراتم شد.
 با باردار شدن نسرین حتی نام ماجان و بدبختی که سرش اومد از افکارم پاک شد.
زندگیم با نسرین مثه بقیه زندگیها بود. هم غم داشتیم و هم شادی... هم بحث و جدل داشتیم و هم عاشقانه های نفسگیر... هم گریه داشتیم و هم خنده... صاحب چهار فرزند شدم. سه پسر و یک دختر که همه ی زندگیم بودن.
از مقام افسری به سرتیپی ارتقا پیدا کردم. بعد از اشغال ایران توسط متفقین به پیشنهاد نسرین چند سال از کار کناره گیری کردم و با جانشینی محمد رضا شاه مجددا دعوت به کار شدم.
 به پیشنهاد نسرین، بچه ها رو یکی، یکی واسه ادامه
تحصیل به انگلیس فرستادیم و خودش هم در رفت و آمد بین اروپا و ایران بود.
 بعد فوت پدر و مادرم خودمو بازنشسته کردم و بیشتر روزامونو با نسرین به عمارت میومدیم و از طبیعت زیبای شمال لذت میبردیم... با پا به سن گذاشتن خوابای مشوش به سراغم اومد و عجیب بود اکثر اون خوابا حول و حوش ماجان و واقعه ی اونروز میچرخید اونجا بود که فهمیدم به علت خودخواهیم و از دست ندادن نسرین در حق اون خونواده کوتاهی کردم . ظلم کردم... افکارم بقدری پریشون بود که موضوع رو به نسرین گفتم.
 همسرم که خیالش از بابت وفاداریم راحت شده بود پیشنهاد کرد که خودمو به یه روان شناس نشون بدم.
چیزی که روانشناس در موردم گفت عذاب وجدان بود نه بیماری که با کهولت سن و فکر کردن درمورد خطاهای گذشته سراغ هر کسی میاد.
روانشناس پیشنهاد کرد خونواده ی بابا قدرت رو پیدا کنم  از حال و روزشون باخبر بشم... مدتی وقت صرف پیدا کردن خونواده ی بابا قدرت کردم ولی به دلیل بیماری موفق نشدم.
نسرینم به خاطر بچه ها نمیتونست مدت زیادی ایران بمونه و همش در رفت و آمد بود.
چند نفرو مأمور کردم تا پیداشون کنن ولی اونا هم موفق نشدن...

 چیزی که الان آزارم میده عذاب وجدانه... پریشونم از ظلمی که در حق اون دختر کردم و واینستادم
ازش دفاع کنم... مدتیه آرامش ندارم و به تنهایی نمیتونم پیداشون کنم
یعنی توان انجام اینکار رو ندارم... ارباب ایستاد با چشمایی  که اشک توش خشک شده بود با
نگاهی نافذ خیره شد و صداشو بلند کرد: -میدونی چه دینی به گردنمه؟
خودش جوابش رو داد: -حق الناس... کی گفته حق الناس فقط مال یتیم خوردنه؟ کی گفته حق الناس فقط از دیوار خونه ی مردم بالا رفتنه؟ کی گفته حق الناس فقط غیبت و تهمته؟
دستاشو به سمتم گرفت. اشک از گوشه ی چشمش جاری شد: -دل شکستن هم حق الناسه... نابود کردن امید و آرزوی بنده ی خدا هم حق الناسه که اگه چند تای بالا رو مرتکب نشدم، تو آخری کم نیاوردم و با دل و احساسات و زندگی دختری بازی کردم که به خاطر آبرو و شکم گرسنه ی خودش و خونواده ش جلوم واینستاد و تو گوشم نزد...
حق الناس به گردنمه دختر جان... کمکم کن نهال... زانوهای ارباب خم شد و دو زانو روی زمین افتاد دستاش رو روی زمین گذاشت و رو بهم نالید: -آروم و قرار ندارم...بین زمین و آسمون معلقم... فقط تو میتونی کمکم کنی... با صدای ملتمسانه ای ادامه داد: -کمک میکنی، مگه نه؟
تو بهت و ناباوری از اون چیزی که از اربابم شنیده بودم به سر میبردم
یه ارباب از حق الناس یه رعیت صحبت میکرد. خیلی جالب بود!
مجددا اشک از چشمام جاری شد و اینبار برای فردی بود
که به رعیتش التماس میکرد بهش کمک کنه... کسی که تو نظرم تا چند لحظه قبل تو جایگاه خدایی قرار داشت... بی اختیار چشمام رو به علامت چشم و همکاری با ارباب  بستم.. قطرات اشک از لبه چشمام روی گونه هام چکید
 ارباب با شنیدن قول مساعدت از طرف من، لبخند رضایت
بخشی رو لباش نشست.
 انرژی مضاعفی تو وجودش جریان گرفت. از روی زمین بلند شد و گفت: -خیر از جوونیت ببینی دختر... راحتم کردی.
 باید بگم نمیدونم ماجان کجاست. زحمت پیدا کردنش رو
دوش خودت. از عباسو خونواده ش میتونی پرسو جو کنی، شاید خبری از بابا قدرت داشته باشن.
سرم رو به نشونه ی چشم تکون دادم و به قصد ترک عمارت از جا بلند شدم.
هنوز به در عمارت نرسیده بودم که به سمت ارباب چرخیدم: -خسرو خان صاحب عمارت شکوفه های بهار نارنج باهاتون کار داشت
ارباب که هنوز لبش خندون بود گفت: -اون سندی که دستته بهش نشون بده... خودش میدونه چکار کنه  با افکاری پریشون و ذهنی خسته به خونه ی سرایداری رفتم و بدون خوردن چیزی سر رو بالش گذاشتم  و خوابیدم.