نگاهِ یکی آتش زده بود به جانم؛ چشم هایش خیسِ اشک بودند و صورتش زخمِ کتک! لب هایش خشک بود، آب می خواست.

صدای مهیبی گوشم را لرزاند؛ شبیه شلیک گلوله بود؛ یخ بودم! منگِ مستِ خراب!
صدای التماس های کسی قطع شده بود. سکوتش... سکوتش هم آتش زده بود به جانم.
غوغا بود، آشوب و همهمه. صدای له شدنِ سنگریزه ها زیر پای کسی می آمد‌. لبخندِ کریهش، چشمانِ سردش و برقِ فلزِ توی دستش.
صدای مردانه ای می آمد. یکی داشت هق میزد. داشت اسمم را عربده می کشید. نعره می زد.
جسم آشنای بی رمق کسی جلوی پایم بود. جسم کوچکی آن طرف، پایینِ لاستیکِ ماشین خوابش برده بود...
.
فصل اول - لبه تیغ

روی زمین فرود می آیم. ساق پاهایم روی زمین سُر میخورند... کشیده میشوند‌‌‌... میلرزند و سُست می شوند.
پیشانی داغ و خیس از عرقم روی قبرِ پوشیده با پارچه سیاه می نشیند.
لبهایم عکسش، قبرش، چشمانش، گونه هایش، چانه اش و لبهایش را بوسه میزند! لبهایم اسمش را هم بوسه میزند. اسمی که با رنگ سفید روی تابلوی کوچک سیاه نقاشی شده [فرشته پور مُشیر] !
اسمی که این روزها همه جا هست. روی اعلامیه های کاغذی روی دیوار، روی پارچه ها و بنرهای مشکی رنگِ متصل به ودر و دیوار خانهٔ مان!
دستی روی کمرم می نشیند. رضا با دستی که داغ است و صدایی که لرزان، می خواهد دلداری ام دهد.
مگر دلی مانده اصلا که بخواهد [داری اش] دهد؟ اصلا بعد از فرشته مگر برای سامان دل مانده؟!
_ پاشو داداش! پاشو داداش اینجوری نکن!
چجوری نکنم؟! سجده روی قبر فرشته را میگوید؟
_ پاشو سامان! بچه داره نگات میکنه!
بچه! بچه ام!
اشک روی صورتم می رقصد. حالا من به فرشته میگویم پاشو! پاشو فرشته! ببین بچهٔ مان نگاهم میکند.
صدای ضجه دیگری می آید. دست زِبرِ مادر روی پیراهن مشکی خاکی و کثیفم می لرزد:
_ پاشو گل پسرم! پاشو الهی قربونت برم!
[پسر] شده بودم دیگر! به پسرهای زن و زندگی دار می گفتند [مرد] !! یعنی من دیگر مرد نبودم؟
فرشته رفته بود. زنی رفته بود و زندگی ام را با خودش برده بود!
شانه هایم باز می لرزند. چشمانم از [درد بی فرشتگی] بسته می شوند.
دستان قدرتمند رضا از شانه های لرزانم میگیرَد و مینشانَدَم.
صداهای مختلف توی گوشم وول میخورند:
_ تسلیت میگم. غم آخرتون باشه!
کامران جوابشان را میدهد؛ از من قطع امید کرده اند!
فرشته! میشنوی؟! میگویند غم آخرت باشد! من که غم هایم تازه شروع شده!! .

هر که از راه می رسد ضربه آرامی به شانه ام می زند و [مثلا] تسلیت میگوید و من در سکوتی غم بار و تلخ به عکس زیبای تو روی قبر... خیره می شوم! 
نمیدانم چند دقیقه، چند ساعت می گذرد که رضا بلندم میکند. دستانش دورِ بازویم حلقه است. شاید می ترسد پخشِ زمین شَوم! 
به سمت دیگری هلم می دهد. انگار مراسم تشییع جنازه تمام شده. [تشییع جنازه فرشته]
وجودم می لرزد. سرمای مُرداد ماه تا درونی ترین نقطه ی وجودم جولان می دهد! 
آخر تابستان و زمستان ندارد که! سرما و گرما نمی شناسد که! تو نباشی چهار ستون بدنم میلرزد!
عطر آشنایی زیر بینی ام می جنبد. صدای کامران را می شنوم:
_ آرامو میبرم پیش زیبا! با مهشاد می مونه سرگرم میشه. اینجا گناه داره... ترسیده. 
و من هنوز مسخِ رویِ فرشته ام... حتی چشمهایی که پسِ شیشه قابِ عکس بود هم نمی توانست جادویم نکند!
کامران سکوتم را پایِ رضایتم می گذارد و می رود سمت آرامی که خیره خیره نگاهم می کند؛ درست همانطور که من به عکس فرشته، قبر فرشته، نگاه میکردم.
چرا اشک را روی صورت کوچکش نمیبینم؟! چرا صدای گریه ای از او نمی شنوم؟! چرا؟!
کامران زیر گوشش چیزی می گوید، میبوسَدَش و دستانش را می گیرد. کامران، آرامِ مرا میبرد! آرامِ من، میانِ جمعیتِ در حالِ ترکِ دایره ی عزا، دست در دستِ کامران گم می شود...
رضا رد نگاهم را می گیرد:
_خلوت تر شد میریم میاریمش.
قدم های سست و بی رمقم را روی زمین می نشانم. بر می گردم و باز به قبر فرشته نگاه می کنم. اشک باز هم روی صورتم قل می خورد.
مرد گریه نمی کند؟! می کند! خوب هم گریه می کند!
رضا برم می گرداند:
بیا بریم داداشم!
و روی صندلی ماشینش می نشانَدَم. 
فرشته ام را میان قبرستان رها میکنم و میروم... می بینی فرشته؟! رفتنت آواره ام کرد! لعنت به رفتنت! رفتنِ تو... همه رفتن های دنیا!
شقیقه ام را روی شیشه پنجره ماشین می گذارم و‌ چشمهایم را می بندم. چشمهایی که از فرط گریه می سوخت.
چیزی را روی ران پایم حس می کنم و پشت بندش صدای رضا:
بخور اینو. چند روزه هیچی‌ نخوردی درست حسابی!
بوی کباب میان مجرای بینی ام سُر میخورد.
فرشته را همین چند دقیقه پیش دفن کرده اند؛ آن وقت من کباب بخورم؟!
فرشته را دفن کرده اند!!!

چشمهای سرخم روی در و دیوار خانه ثابت میماند‌.
[ما را در غم خود شریک بدانید...]
[تسلیت!...]
[جناب آقای شاهوردی عزیز، درگذشت همسرِ...]
[شادروان]
[انا لله و انا الیه راجعون]
[فرشته پورمشیر]
[مرحومه مغفوره]
[مراسم سوم آن مرحومه...]
[مسجدِ امام صادق...]
سرم زُق زُق میکند. زیر پایم خالی میشود. 
دستِ خاکی ام را روی کاپوتِ ماشین میگذارم اما زانوهایم نمیتوانند منِ بی فرشته را تحمل کنند و‌ روی آسفالت می اندازَنَم.
صدای [یا حسین] گفتنِ رضا میانِ صدای قرآنِ عبدالباسط گنگ میشود.
[برای فرشته قرآن میخوانند؛ عبدالباسط برایش قرآن میخواند!]
زیر بازویم باز هم اسیر دستانش میشود.
صدای صدا زدنش می آید:
میلاد! میلاد!
چشم‌ هایم را میبندم... ابرو هایم سنگین شده اند! 
صدای نفس نفس می آید و پشت بندش دست دیگری که دور بازویم حلقه میشود...
مثل بچه های نو پا تاتی تاتی راه میروم... [میبینی فرشته؟! رفتنت راه رفتن را هم از یادم برد!!]
به درِ ورودی خانه نزدیک و نزدیک تر میشویم. صدای ضجه ها را واضح میشنوم. صدای مویه های مادر! 
آرام آرام چشمهایم را باز میکنم و دستهای اطرافم را پس میزنم!! رضا جای من یالله یالله میکند.
پایم را توی خانه میگذارم. [فرشته؛ نیستی! خانه ات، خانه یمان پر‍ُ از دستمال و هسته خرماست... فرشته بیا و لب و لوچه ی کوچت را بابتشان اویزان کن. فرشته بیا! هرجور دلت میخواهد... فقط بیا!]
صدای ضجه مادر با دیدنم به فلک میرسد! 
صدای گریه ها شدیدتر میشوند...
یعنی دیدنِ یک مرد مشکی پوشِ خاکیِ شکسته ی بی رمق انقدر دردناک است؟! مردی که نه میتواند چشم باز کند، نه ببندد، نه ایستاده بماند، نه بمیرد و نه هیچ غلط دیگری کند...
نگاهم را روی میز وسط خانه میخ میشود! روبانِ مشکیِ اُریب، بَدجور حقیقتِ همیشه تلخ را به رُخ که نه... به تمامِ وجودم میکشاند!
صدای رسای مردی می آید؛ کلامش بدجور تکه پاره ام میکند... خودم را... قلبم را.‌‌..:
برای شادی روح مرحومه مغفوره شادروان فرشته پورمشیر فاتحه مع الصلوات...
[مرحومه مغفوره... به فرشته من میگفتند مرحومه مغفوره؟!]

برای مشاهده ادامه داستان بر روی لینک زیر کلیک نمایید

مشاهده سایر قسمت ها

برای مشاهده و انتخاب سایر داستان ها بر روی لینک زیر کلیک نمایید

مشاهده لیست همه داستان ها