جالب است بدانیم که از زمانیکه برادران رایت اولین پروازشان را انجام دادند( 1903)تا زمانیکه انسان پا به کره ماه گذاشت (1969)کلا 66 سال طول کشید.
آیا میدانید که ساختمان اسمبلی فضاپیمای ناسا آنچنان بزرگ و مرتفع است که آب و هوای خودش را دارد و اگر سیستم های تهویه اش نباشند در نزدیک سقف آن ابر باران زا تشکیل شده و خواهد بارید.
اگر توی خانه تان توستر دیجیتالی دارید، جالبه بدانید سیستم رایانه ای بکار رفته در آن از سیستم رایانه ای که ناسا با آن انسان را به ماه فرستاد پیشرفته تر است. کل سیستم آپولو 11، 64 کیلو بایت حافظه داشت.
آیا ما در یک دنیای شبیه سازی شده زندگی می کنیم؟آیا ما اجزایی از یک بازی شبیه سازی هستیم که توسط نوادگان تمدنی هوشمند کنترل و هدایت می شویم؟!
بیایید لحظه‌ای تصور کنیم هیچ چیز در این دنیا با آن تعریفی که ما از واقعیت داریم تطابق ندارد و در نتیجه هیچ‌چیزی حقیقی نیست.
هر چیز و هر کسی که پیرامون‌مان است بخشی از یک شبیه‌سازی رایانه‌ای به حساب می‌آید که توسط هوشی پیشرفته‌تر از انسان خلق شده‌اند و ما درون یک دنیای کاملا شبیه‌سازی شده زندگی می‌کنیم. تا پیش از این هیچ کس آزمایشی عملی و قابل انجام برای روشن شدن این قضیه ارائه نکرده بود، اما بد نیست در مورد این موضوع بیشتر بدانیم.
مرز بین واقعیت و غیرواقعیت هر از گاهی تیره و تار می‌شود. با این حال سوالی عمیق‌تر و فیلسوفانه‌تر پدید آمده است: آیا زندگی، جهان و همه چیز درون آن تنها یک شبیه‌سازی رایانه‌ای است؟
هسته این نظریه این است که هر تمدنی که به مرحله پس از انسان تکامل می‌یابد، قادر است به نوبه خود یک شبیه‌سازی را در مقیاس جهان انجام دهد.
در ابعاد جهانی و با احتمال وجود میلیاردها سیاره قابل سکونت در اطراف میلیاردها ستاره موجود و با توجه به گذشت میلیاردها سال از آغاز جهان چنین چیزی می‌تواند واقعا اتفاق افتاده باشد.به این ترتیب این پرسش پیش می‌آید که آیا ما درون دنیایی شبیه‌سازی شده توسط ابر هوشمندانی از سایر سیارات زندگی می‌کنیم؟ آیا آنها در حال بهره‌برداری از ما هستند؟ این مفهوم که داستان فیلم‌های سینمایی‌ای همچون «ماتریکس» و «طبقه سیزدهم» بوده است، به این آسانی‌ها قابل رد یا تائید شدن نیست.
با این حال گروهی از محققان دانشگاه واشنگتن به سرپرستی دکتر مارتین ساواج به این نتیجه رسیده‌اند که می‌توان از آزمایشی برای این‌که متوجه شوند آیا تمام دنیا یک شبیه‌سازی است یا خیر استفاده کرد.
تئوری آزمایشی که ساواج پی‌ریزی کرده نسبتا پیچیده است. این نظریه بر این موضوع دلالت دارد که اگر ما در یک دنیای شبیه‌سازی شده هستیم، بنابراین آن شبیه‌سازی باید با منابع فانی مشابه ساخته شده باشد که می‌توانیم با آن چنین شبیه‌سازی را بسازیم . به عبارت دیگر باید متوجه کاستی‌های کار یک برنامه‌نویس شویم.به‌عنوان نمونه، این مساله می‌تواند رفتار پرتوهای کیهانی بسیار پرانرژی را برای تصمیم‌گیری در مورد این‌که آیا مجموعه‌ای از جهت مورد نظر وجود دارد یا خیر شامل شود.
این امر در ذات خود شبیه‌سازی شده بودن جهان را اثبات نمی‌کند، اما چیزی است که درون شبیه‌سازی موجود است. درک بهتر این موضوع نیاز به داشتن کمی اطلاعات در مورد جهان است.
دکتر جیمز کانتون از انستیتوی آینده جهان می‌گوید: ما بر این باوریم که در جهانی کوانتومی زندگی می‌کنیم. در حال حاضر تنها گام‌های اولیه را برای اثبات این موضوع برداشته‌ایم.
کانتون اضافه می‌کند ثابت‌هایی در کائنات وجود دارد. تمام مواد و هر آنچه می‌توانید ببینید، کوچک‌ترین جزء گیتی هستی است. بزرگ‌ترین بخش که نمی‌توانید آن را ببینید ماده سیاه است که دیده نمی‌شود، اما اینها نیز هنوز مواد ثابت هستند.
این‌که آیا این جهان شبیه‌سازی شده بوده یا خیر به‌آسانی قابل جواب دادن نیست، اما آیا فناوری می‌تواند دنیای شبیه‌سازی شده‌ای خلق کند که از دنیای حقیقی قابل تشخیص نباشد؟ امروزه عمیق‌ترین تجربه مجازی با نمایشگر یک رایانه آغاز می‌شود، اما تکنولوژی بسرعت در حال پیشروی است. هیمسترا اضافه می‌کند هنوز نتوانسته‌ایم احساس و شعور را وارد دنیای شبیه‌سازی شده کنیم، اما این گامی شناختی است که به آن خواهیم رسید.پیش‌بینی می‌شود حجم داده‌های عظیم و رایانش ابری خلق این دنیای همه‌جانبه را ممکن می‌سازد. تا همین چند‌وقت پیش ما حتی پهنای باند هم نداشتیم، اما حال تکنولوژی بیشتری نسبت به آنچه در جهان سال 1974 میلادی یافت می‌شد، درون یک لپ‌تاپ وجود دارد.این‌که آیا آن لپ‌تاپ یا جهان واقعا وجود دارد هنوز مورد بحث است و باید اثبات شود!
