خواجه شمس‌الدین محمد بن بهاءالدّین محمد حافظ شیرازی، شاعر بزرگ سده هشتم است. وی در طول عمر خود اشعاری را در قالب غزل سروده است که در دیوان حافظ جمع آوری شده‌اند.

این اشعار از گذشته تا به حال به گونه‌ای در مرکز توجه اقشار مختلف جامعه ایران و جهانیان قرار گرفته‌اند که همگان به هر بهانه‌ای به سراغشان می‌روند و تفألی به آن‌ می‌زنند.

ما در اینجا تلاش کرده‌ایم که در قالب مصاحبه‌ای با میر جلال‌الدین کزازی، استاد دانشگاه و پژوهشگر در عرصه زبان و ادبیات فارسی، دلایل توجه چشمگیر مردم به دیوان حافظ و تفأل زدن به آن را بررسی کردیم.

میرجلال الدین کزازی، پژوهشگر در خصوص دلایل علاقه اقشار مختلف جامعه به فال حافظ گرفتن، گفت: شیوه سخنوری حافظ به گونه‌ای است که امکان فال زدن با دیوان او را فراهم می‌آورد. حافظ آنچنان نغز و نهان و هنرورزانه پیوند‌هایی پنهان در میان واژه‌ها و پاره‌های پندار خویش در بیت، پدید می‌آورد که از بیت او می‌توان بیش از یک گزارش کرد.

وی افزود: از همین روست که هر کسی می‌تواند بیت یا غزل را بر پایه اندیشه و خواست خود بگذارد و پیامی را که می‌خواهد در آن بیابد. از سوی دیگر پیوند‌های نهانی و فراسویی حافظ با جهان راز شاید انگیزه‌ای است دیگر که چنین ویژگی شگفت آوری به سروده‌های او بخشیده است.

این پژوهشگر اظهار کرد: در پاسخ به بخش دیگر پرسش شما گفتنی آن است که گاه پادشاهان و نامداران یا بزرگان اندیشه و ادب هنگامی که بر سر دوراهی می‌ماندند یا پاسخ پرسشی را می‌جستند، با دیوان حافظ فال می‌زدند.

کزازی ادامه داد: کتاب‌هایی هم هست که در سده‌های پیش نوشته شده است. گزارش این فال زنی‌ها در آن‌ها آمده است.