اَفشار : (تركي) 1- معاون و شريك؛ 2- (در موسيقي ايراني) گوشه‌اي در دستگاه شور (آوازِ افشاري)؛ 3- (اَعلام) 1) ایل بزرگی از غُزها، که همراه سلجوقیان به ایران آمدند و بعدها طایفه‌هاي مختلف آن در خراسان، آذربایجان (مراغه و ارومیه)، خمسه، خوزستان، فارس و یزد پراکنده شدند؛ 2) سلسله‌ي پادشاهی ایران [1148-1210 قمری]، که به وسیله‌ي نادرشاه افشار تأسیس شد.