فاتح : (عربي) 1- گشاينده و فتح كننده‌ي سرزمين‌ها در جنگ، پيروز؛ 2- (در حالت قيدي) با حالت برنده و پيروز.

فاخر : (عربي) 1- گران‌بها، با ارزش؛ 2- عالي؛ 3- نيكو.

فاران : (عبري) (اَعلام) 1) موضع مغاره‌ها [جاي غارها]؛ 2) بياباني كه بني‌اسرائيل در آنجا گردش كردند؛ 3) كوهي است در شمال شرقي دشت فاران كه آن را كوهِ مضرعه گويند.

فارس : (عربي) 1- (در قديم) سوار بر اسب؛ 2- (به مجاز) دلاور، جنگجو.

فاروق : (عربي) 1- (در قديم) تميز دهنده و فرق گذارنده؛ 2- (اَعلام) 1) لقب عمرابن خطاب (خليفه‌ي دوم)، از صحابه‌ي پیامبر اسلام(ص)؛ 2) شاه مصر [1936-1952 میلادی]، که با کودتای نظامی به رهبری محمّد بخیت و جمال عبدالناصر برکنار شد و در ایتالیا درگذشت.

فاضل : (عربي) 1- داراي فضيلت و برتري در علم به ويژه علوم ادبي؛ 2- (در قديم) نيكو، پسنديده به ويژه آنچه داراي جنبه يا اجر معنوي است؛ 3- (اَعلام) 1) فاضل قمی: (= ابوالقاسم محمّدابن حسن) [1152-1231 قمری] فقیه شیعه‌ي ایرانی، مؤلف قوانینُ الاصول، مرشدُالعوام، جامعُ‌الشتات و رد علی الصوفیه والغُلات؛ 2) فاضل گروسی: [1198-1253 قمری] لقب محمّد بایندری، ادیب، منشی و شاعر ایرانی، مؤلف انجمن خاقان. از پیشگامان تجدد در نثر فارسی.

فالِح : (عربي) 1- نيكوكار؛ 2- (اَعلام) نام فقيه حَنبلي مذهب از دواسِر نَجد.

فائز : (عربي) 1- (در قديم) نايل؛ 2- رستگار، رستگار شونده؛ 3- پيروز، پيروزي يابنده.

فائق : (عربي) 1- دارای برتری، مسلط، چیره، عالی، برگزیده؛ 2- (اَعلام) فائق، داستان نویس ترک، مؤلف مجموعه داستانهای سماور، شرکت، آدم بی مصرف و در کوه عالم ماری هست.

فتاح : (عربي) 1- (در قديم) گشاينده؛ 2- از صفات و نام‌هاي خداوند.