باختر : 1- مغرب؛ 2- (در پهلوي) به معني ستاره است.

باران : 1- (در علوم زمين) قطره‌هاي آب كه بر اثر مايع شدن بخار آبِ موجود در جو زمين ايجاد مي‌شود؛ 2- (در عرفان) باران كنايه از فيض حق تعالي و رحمت شامله ‌اوست، كه از عالم غيب بر ممكنات فايض گردد و ممكنات بر حسب مراتب استعداد، استفاضه نمايند. غلبه عنايات را نيز كه در احوال سالك حاصل شود از فَرَح و تَرَح باران گويند.

باقیه : (عربي) (مؤنث باقي)، 1- عمل صالح؛ 2- آن كه يا آنچه وجود دارد، موجود؛ 3- پاينده، پايدار

بالی : (ترکی ـ فارسی) (بال= عسل + ی (پسوند نسبت))، عسلی.

بامی : (اوستايي) 1- درخشان؛ 2- (اَعلام) 1) لقب شهر بلخ؛ 2) صفت شهر اوشيدر.

باوان : (كردي) 1- خانه‌ي پدري؛ 2- جگر گوشه و عزيز.

باهِره : (عربي) (مؤنث باهر)، باهر، درخشان، تابان

بتول : (عربي) 1- كسي كه از دنيا منقطع شده است و به خدا پيوسته است؛ 2- زن بريده از دنيا براي خدا؛ 3- (اَعلام) لقب حضرت فاطمه(ع).

بخشنده : (صفت فاعلي از بخشيدن) آنكه چيزي را بي‌آنكه عوضي بخواهد مي‌بخشد؛ عطا كننده.

بَدري : (عربي) 1- باراني كه پيش از زمستان ببارد، باراني كه پيش از سرما بيايد؛ 2- بدر بودن، ماه تمام و دو هفته بودن، حالت ماه دو هفته.