صَفي : (عربي) 1- (در قديم) خالص و يگانه (دوست)؛ 2- برگزيده؛ صاف، پاك، روشن؛ 3- (به مجاز) صفي‌الله؛ 4- (اَعلام) صَفی، فخرالدین علی: [قرن 8 و9 هجری] شاعر، نویسنده و واعظ ایرانی، پسر ملاحسین کاشفی سبزواری، مؤلف لَطایفُ الطّوایف، رَشَحات عین اَلحَیات، در شرح حال بزرگان سلسله‌ي نقشبندی، منظومه‌ي محمود و ایاز و بدایع الوقایع، در شرح سرگذشت خودش و برخی رویدادهای آن زمان، همه به فارسی.