صِديق : (عربي) 1- (در تصوف) بنده‌ي خاص خداوند؛ 2- (در قديم) بسيار راستگو و درستكار؛ 3- (در عرفان) صديق كسي را مي‌گويند كه در گفتار و كردار و دانش‌ها و احوال و روش و نيات و خوي و اخلاق خود راست باشد و راستي و درستي او در مجاورين او تأثير كند؛ 4- (اَعلام) لقب ابوبكر صديق اولين خليفه، بعد از رحلت پیامبر اسلام(ص).