شهاب‌الدين: (عربي) 1- نورِ دين، آن كه وجودش براي دين تابناك است؛ 2- (اَعلام) 1) شهاب‌‌الدين عبدالله کرمانی: [قرن 8 و9 هجری] خوشنویس، شاعر و ادیب و موسیقیدان ایرانی، جانشین علیشیر نوایی در وزارت سلطان حسینی بایقرا؛ 2) شهاب‌‌الدين عمرابن محمّد: (شهاب‌‌الدين سهروردی) [539-632 قمری] صوفی ایرانی، از پیشوایان فرقه‌ي سهروردیه، مؤلف عوارف المعارف به عربی؛ 3) شهاب‌‌الدين همدانی: [قرن 8 هجری] صوفی و روحانی ایرانی مقیم هند، مؤلف ذخیرة الملوک؛ 4) شهاب‌‌الدين یحیی بن حبش: (= شیخ اشراق) [حدود 550-587 قمری] فیلسوف ایرانی بنیانگذار فلسفه‌ي اشراق. در حلب از سوی فقیهان به الحاد متهم شد و به فرمان صلاح‌‌الدين ایوبی او را کشتند. از آثار اوست: حکمت اشراق. تلویحات، مَشارع و مطارحات و هیاکِل نور. همه به عربی و داستانهای عرفانی به فارسی از جمله: آواز پر جبرئیل، روزی با جماعت صوفیان، عقل سرخ و لغت موران.