شَرف‌الدين: (عربي) 1- موجب آبروي و اعتبار دين و آيين؛ 2- (اَعلام) 1) محمودشاه اینجو: [قرن 8 هجری] امیر فارسی و بنیانگذار سلسله‌ي اینجو، ملقب به شرف‌الدین، که به فرمان آرپاخان مغول کشته شد؛ 2) شرف‌الدین طوسی، مظفرابن محمّد: [قرن 5 و6 هجری] ریاضیدان و اخترشناس ایرانی، مخترع اسطرلاب خطی معروف به عصای موسی و مؤلف کتابهایی در اسطرلاب و جبر؛ 3) شرف‌الدین رامی: [قرن 8 هجری] مشهور به حسین ابن محمّد تبریزی، شاعر و نویسنده‌ي ایرانی، مؤلف انیس‌العشاق و حدایق الحقایق، هر دو به فارسی؛ 4) وصاف: [663-730 قمری] مشهور به شرف‌الدین عبدالله شیرازی، ادیب و مورخ ایرانی، مؤلف تجزیة الامصار و تزجیة الاعصار، معروف به تاریخ وصاف، به زبان فارسی؛ 5) شرف‌الدین علی یزدی: [قرن 9 هجری] شاعر، نویسنده و مورخ ایرانی، مؤلف ظفرنامه، در تاریخ امیر تیمور و جانشینانش، حُلَل مُطَرّز، در باب معما، کتابی درباره‌ي انگشت شماری و مربع های وفقی و مجموعه‌اي از منشآت؛ 6) شرف‌الدین فض الله قزوینی: [حدود 660- حدود 740 قمری] ادیب و شاعر ایرانی، مؤلف المعجم فی تاریخ ملوک عجم، معروف به تاریخ عجم، که یکی از نمونه‌هاي نثر فارسی مغلق است؛ 7) شرف‌الدین مظفر: [قرن 7 و8 هجری] حاکم میبد یزد و بنیانگذار سلسله‌ي آل مظفر.