اِبتسام : (عربي) 1- لبخند زدن، تبسم كردن؛ 2- (در قديم) تبسم، لب‌خند.

اَبريشم : (پهلوي) 1- رشته‌اي كه از تارهاي پيله براي دوختن و بافتن سازند، حرير؛ 2- (در گياهي) گلي به صورتِ رشته‌هاي باريك آويخته به رنگ زرد يا سرخ كه در تابستان‌ها مي‌رويَد؛ 3- درخت اين گل؛ 4- (در قديم) (در موسيقي ايراني) نوعي ساز زهي.

اِخلاص : (عربي) 1- دوستي خالص داشتن، خلوص نيت داشتن، عقيده داشتن، عقيده پاك داشتن، ارادت صادق داشتن؛ 2- (در تصوف) يك سره روي كردن و پرداختن به خداوند؛ 3- (اَعلام) سوره‌ي صد و دوازدهم از قرآن كريم داراي چهار آيه؛ 4- (در قديم) رها كردن، نجات دادن.

اُرکیده: (فرانسوی) (در گیاهی) 1- گلی به شکل های غیرعادی و رنگ های درخشان، که یک گل برگِ آن از دو گل برگِ دیگرش بزرگتر است؛ 2- گیاه این گل که علفی است و انواع متعددی دارد که ممکن است پیچنده، بالارونده یا زمینی باشد.

ارغوان : 1- (در گياهي) درختي است زينتي از تيره‌ي پروانه واران با گلهايي به رنگ سرخ مايل به بنفش؛ 2- (در گياهي) گلي قرمز رنگ و چسبيده به ساقه كه پيش از ظاهر شدن برگ‌ها پديدار مي‌شود؛ 3- (به مجاز) چهره‌ي زيبا و گلگون. [ارغوان را (در انگليسي) love tree و (در عربي) ارجوان و (در فارسي) درخت ارغوان و يا درخت گل ارغوان گويند].

اَرشين : 1- دوست‌ترين؛ 2- (اَعلام) نام يكي از شاهدخت‌هاي هخامنشي است كه در زمان خود به درايت و كارداني مشهور بوده است.

ادیبه : (عربي) (مؤنث اديب)،

اَرزنده : (صفت فاعلي از ارزيدن) 1- داراي ارزش، ارزشمند، ارزمند، شايسته و لايق؛ 2- (به مجاز) محترم، با شخصيت، مورد احترام.

ادنا : (عربي، ادنی) 1- از واژه های قرآنی؛ 2- (در قدیم) کمترین، جزئی ترین؛ 3- پایین تر؛ 4- پایین ترین، نازل ترین.

ارمغان : (تركي) تحفه‌اي كه از جايي ديگر برند، سوغات، ره آورد.