ايرج : 1- ياري دهنده‌ي آريايي‌ها؛ 2- (اَعلام) 1) (در شاهنامه) شاهزاده‌ي ایرانی، پسر کوچک فریدون که پدرش پادشاهی ایران را به او داد. برادرانش سلم و تور بر او حسد بردند و او را کشتند پسرش منوچهر انتقام خون پدر را گرفت؛ 2) ایرج میرزا [1252-1304 شمسی] شاعر ایرانی از شاهزادگان قاجار، ملقب به جلال الممالک، از پیشگامان تحول در شعر فارسی که شعر را به زبان رایج نزدیک کرد. نخستین شاعر ایرانیِ سراینده‌ي شعرِ کودک.

ايلشَن : (تركي) (= الشن)، ( اِلشن.

ايلقار : (تركي) عهد و پيمان.

ايلمان : (ترکی) سمبل ایل.

ايلياد : (تركي ـ فارسي) 1- ياد ايل، به ياد ايل؛ 2- (در يوناني) منظومه‌ي منسوب به هومر در شرح جنگ تروا، معروفترين حماسه‌ي دنياي قديم و از شاهكارهاي ادبيات جهان [قریب به 9 قرن پیش از میلاد].

ايليار : (تركي ـ فارسي) دوست و رفيق ايل، يار و ياور ايل، كسي كه همدم و مونس ايل و طايفه است.

ايمان : (عربي) اعتقاد به وجود خداوند و حقيقت رسولان و دين ، در مقابل كفر.

ايمن : (عربی) 1- آسوده خاطر، در امان، محفوظ؛ 2- (در قدیم) با آسودگی خاطر.

ايّوب : (عبری) 1- برگشت به سوي خدا؛ 2- (اَعلام) 1) (در تورات) از پیامبران بنی اسرائیل که گفته شده است دچار بلاهای زیاد شد، ولی تحّمل کرد تا نجات یافت؛ 2) از کتابهای عهد عتیق، درباره‌ي سرگذشت ایّوب نبی.

آوات : (در كردي) به معني آرزو.