عَبيد : (عربي) بنده‌، فرمانبردار، مطيع.

عُبيدالله: (عربي) 1- بنده‌ي كوچك خدا، بنده‌ي خدا؛ (اَعلام) 1) عبیدالله ابن فاطمی: ملقب به مهدی، نخستین خلیفه [297-322 قمری] و بنیانگذار دولت فاطمی در مغرب آفریقا؛ 2) عبیدالله ازبک: فرمانروای ازبک [930-944 قمری]، که در زمان شاه تهماسب شش بار به خراسان تاخت و خرابی زیادی به بار آورد، ولی کاری از پیش نبرد؛ 3) عبیدالله مهدی: [259-322 قمری] جدّ خلفای فاطمی و اولین خلیفه‌ي فاطمی مصر [297-322 قمری]، مؤسس دولت علویان در مغرب. او خود را از نسل اسماعیل پسر امام جعفر صادق(ع) می‌دانست.

عثمان : (عربي) 1- جوجه هوبره؛ 2- (اَعلام) 1) عثمان ابن عفان [قرن اول هجری] سومين خليفه‌ي مسلمانان [23-35 قمری]، صحابی و داماد پیامبر اسلام(ص). در زمان او قرآن گردآوری شد. سرانجام در جریان یک شورش کشته شد. 2) عثمان نام سه تن از شاهان عثمانی. عثمان اول: بنیانگذار و نخستین شاه [699-726 قمری] از سلسله‌ي شاهان عثمانی؛ عثمان دوم: [1027-1031 قمری] که با برکنار کردن عمویش سلطنت را تصاحب کرد. در صدد برانداختن چهریها برآمد، ولی آنان پیشدستی کردند و او را از میان بردند؛ عثمان سوم: [1168-1171 قمری] شاه از سلسله‌ي شاهان عثمانی. 3) عثمان ابن سعید عمری [زنده در سال260 هجری] نخستین نایب از نایبهای چهارگانه‌ي امام دوازدهم شیعیان.

عَدنان : (عربي) (اَعلام) نام يكي از اجداد پیامبر اسلام(ص) است كه به فصاحت شهرت داشته.

عُدَي : (عربي) جاهاي بلند، جاهاي مرتفع.

عرشيا : (عربي ـ فارسي) [عرش + ي (پسوند نسبت) + ا (پسوند نسبت يا اسم ساز)]، منسوب به عرش، ، عرش.

عَرفات: (عربي) (اَعلام) (= عرفه) دشتی در حدود 21 کیلومتری شرق مکه، در جنوب کوهی به همین نام، که حاجيان از ظهر تا غروب روز 9 ذيحجه را در آن می‌گرانند.

عرفان : (عربي) 1- (در تصوف) مكتبي كه وصول به حقيقت معرفت خداوند را از طريق رياضت و تهذيب نفس و تأمل جستجو مي‌كند؛ يكي از مراحل سلوك، معرفت؛ شناخت بر مبناي اصول مكتب تصوف؛ 2- (در قديم) شناخت، آشنايي.

عزت‌الله : (عربی) عزت خدا، ارجمندي خداوندي.

عزيز : (عربي) 1- آن كه او را بسيار دوست بدارند يا براي او ارزش و احترام زيادي قائل باشند، گرامي، محبوب، داراي رفاه، عزت و احترام در مقابلِ ذليل؛ 2- از نام‌ها و صفات خداوند؛ 3- (در قديم) داراي عظمت و احترام؛ 4- (در تصوف) مرشد، پير.