نَرجس : (معرب از فارسيِ نرگس) (در قديم) (در گياهي) نرگس، ( نرگس.

نرگس : (از يوناني) 1- (در گياهي) گل زينتي با گلبرگ‌هاي سفيد يا زرد معطر و كاسه‌اي به رنگ سفيد يا زرد در وسط؛ 2- گياه اين گل كه علفي، پياز دار و از خانواده‌ي سوسن است، خودرو يا زينتي است و در زمستان گل مي‌دهد؛ 3- (در قديم) (به مجاز) چشم؛ [چشمان معشوق را نيز به نرگس تشبيه كرده‌اند]؛ 4- (در عرفان) طرب و فرح نتيجه‌ي علم كه در عمل يافت شده است.

مِهرنسا : (فارسي ـ عربي) (مهر = خورشيد + نسا)، 1- خورشيد زنان؛ 2- (به مجاز) زيباروي در ميان زنان.

مِهرنِگار : (مهر = خورشيد + نگار = (به مجاز) معشوق زيباروي، دختر يا زنِ زيباروي، بت، صنم)، 1- روي هم به معني خورشيد زيباروي؛ 2- (به مجاز) زيباروي درخشان.

مِهرنوش : (مهر = خورشيد + نوش = جاويدان) (به مجاز) زيبايي جاويد و هميشگي، هميشه زيبارو.

مِهرنيا : (مهر = مهرباني، محبت + نيا)، 1- از نژادِ مهربانان؛ 2-(به مجاز) مهربان و با محبت.

نسرين‌دخت : (نسرين+ دخت = دختر) 1- دختر نسرین وش؛ 2- (به مجاز) زيباروي و با طراوت.

نسرین : 1- (در گياهي) گل‌هاي زرد يا سفيد خوشه‌اي معطر كه يكي از گونه‌هاي نرگس است؛ 2- گياه اين گل كه علفي، پايا، زينتي و از خانواده‌ي نرگس است و برگ‌هاي بلند و مخطط دارد؛ 3- (در قديم) (به مجاز) صورتِ معشوق.

نُزهت‌الزمان : موجب خوشي و شادماني اهل زمانه.

نَستر : (در قديم) (در گياهي) نسترن، ( نسترن.