نَسترن : 1- (در گياهي) گلي شبيه رُز ولي كم پَرتر و كوچكتر از آن به رنگ‌هاي صورتي، سفيد يا زرد؛ 2- گياه اين گل كه درختچه‌اي افراشته يا پراكنده از خانواده‌ي گل سرخ است؛ 3- (در قديم) (به مجاز) رخسار و بناگوش معشوق.

نَسار : (= نسا) 1- جایی که آفتاب کمتر به آن بتابد، سایه؛ 2- سایبانی که از چوب و خاشاک ساخته شده باشد؛ 3- (در لهجه ی قمی، nesār) طرف سایه، (در لهجه ی اراکی، nesār) جایی که کمتر آفتاب برسد، (در لهجه ی تهرانی، nesār) جنوب؛ + ن.ک. سایه.

نِسا : (عربي، نساء)؛ 1- (در قديم) زنان؛ 2- (اَعلام) 1) سوره‌ي چهارم از قرآن كريم، داراي صد‌و ‌هفتاد ‌‌‌‌‌و شش آيه؛ 2) شهر باستانی، در نزدیکی شهر کنونی عشق آباد در ترکمنستان.

نَژلا : (= نَجلا)، نَجلا.

مَهرو : (= ماه رو) (به مجاز) زيبا رو.

نَسيبه : (عربي) 1- (در قديم) داراي اصل و نسب؛ 2- خويشاوند و نزديك؛ 3- (اَعلام) نام يك زن صحابي شجاع از بني نجّار كه در هنگام ظهور اسلام به پیامبر اسلام(ص) ايمان آورد و در سلك صحابه‌ي وي در آمد و در جنگ‌ها شركت و مردانه دوشادوش مسلمانان پيكار مي‌كرد.

مَهروز : (مَه = ماه + روز)، 1- ماه روز، ماهي كه در روز نمايان است؛ 2- (به مجاز) زيبارو.

مِهري : (مهر+ ي (پسوند نسبت))، 1- منسوب به مهر، م مهر؛ 2- (در موسيقي) نوعي از چنگ.

مِهرين : (مهر + ين (پسوند نسبت))، 1- منسوب به مهر. م مهر؛ 2- (اَعلام) 1) نام آتشكده‌اي در قم؛ 2) نام بنا و ناحيه‌اي در اصفهان.

مِهزاد : (= مِهزاده)، (در قديم) بزرگ زاده، شاهزاده.