نَغمه : (عربي) 1- (در موسيقي) آهنگ يا ملودي؛ 2- آواز، تصنيف يا صوت موسيقيايي كه از آلات موسيقي بر مي‌خيزد؛ 3- (در موسيقي ايراني) گوشه‌اي در دستگاه شور و آواز بيات تُرك از ملحقات شور، دستگاه‌هاي سه‌گاه، چهارگاه، ماهور، راست پنج‌گاه و نوا؛ 4- (در موسيقي ايراني) نت يا صدايي كه داراي زير و بمي مشخص باشد.

مَهستي : (فارسي ـ عربي) (مَه = ماه + ستي = مخفف سيدتي)، 1- ماه خانم، ماه بانو؛ 2- (اَعلام) مهستي گنجوي [قرن6 هجری] شاعره‌ي ايراني كه بعضي او را معاصر سلطان سنجر و بعضي معاصر سلطان محمود غزنوي دانسته‌اند، مهستی چنگ و عود را استادانه می‌نواخت و شهرتش بیشتر به خاطر رباعی هایی است که سروده. دیوانش چاپ شده است.

مَه‌سيما : (فارسي ـ عربي) (= ماه سيما)، ( ماه سيما و ماه چهر.

مَهشاد : (= ماهشاد)، ( ماهشاد.

مَهشيد : (= ماه شيد)، پرتو ماه، ماهتاب، + ( ماه شيد.

نَظاره : (عربي) (در قديم) بيننده، تماشاگر.

نَظيره : (عربي) (مؤنث نظير)، 1- همتا، همانند؛ 2- (در ادبيات) شعر يا داستاني كه به استقبال از شاعر يا نويسنده ديگري سروده يا نوشته مي شود.

نَفيسه : (عربي) (مؤنث نفيس)، 1- گران‌بها، قيمتي؛ 2- (در قديم) ارجمند و گرامي؛ 3- (اَعلام) نفيسه دختر حسن ابن زيد از خاندان گرامي امام حسن مجتبي(ع) كه بانويي خداپرست، عارف و زاهد بود.

نُقره : (از سغدي) (در شيمي) فلزي گران‌بها، نرم، و سفيد با جلاي فلزي كه در ساختن زيور آلات، آينه و… بكار مي‌رود، سيم.

نَعيما : (عربي ـ فارسي) (نعيم + ا (پسوند نسبت))، منسوب به نعيم، ن نعيم. 1- ،2- و3-